Ludzkie życie, aborcja i Trybunał Konstytucyjny

Otóż wbrew obiegowym opiniom aborcja nie zostaje w Polsce zakazana, Polki nadal mogą wykonywać badania prenatalne, nie oznacza on wreszcie penalizacji, czyli karania kobiet za przerywanie ciąży (choć tak zdają się myśleć niektórzy z uczestników protestów „z piorunem”). Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej w art. 38 stwierdza, że „Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia”, a wyrok TK sprzed ponad miesiąca jest jedynie realizacją zapisów konstytucyjnych. Z perspektywy kobiety oznacza to nie tylko, że płód, dziecko – jakkolwiek byśmy nazywali to, co jest pod sercem matki – jest chronione, ale także kobieta, która jest przy nadziei. Wydaje się, że nie dość podkreślany jest zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie sporu fakt, że ten konstytucyjny zapis dotyczy także matki dziecka. To ważne dla kobiet dopowiedzenia. Oczywiście wyrok znosi tylko jedną z przesłanek aborcyjnych, co z perspektywy obrońców życia jest wciąż niewystarczające, choć jest krokiem w dobrym kierunku. Fakt, że wyrok nie został jeszcze opublikowany, a rządzący wydają się z tym nie spieszyć, aby w okresie pandemii nie prowokować eskalacji protestów, sprawia, że proliferzy także nie mają powodu do zadowolenia – nie zmienił się stan faktyczny i „zabiegi” aborcji eugenicznej dalej mają miejsce. Propozycja ustawy przedstawionej przez prezydenta także nie satysfakcjonuje ani obrońców życia, ani tym bardziej strajkujących kobiet, dla których zakaz aborcji eugenicznej był tylko pretekstem i punktem wyjścia do bardziej radykalnych haseł.
Reakcje na wyrok
Kto z uwagą prześledził postulaty „strajku kobiet”, zauważył, że przeszły one swoją ewolucję. Najpierw na przysłowiowych już kartonach pojawiały się żądania niepublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego, czyli de facto powrót do obowiązującego (jeszcze!) kompromisu aborcyjnego z 1993 r.
Na przybywających kartonach pojawiły się jednak radykalniejsze postulaty, m.in. aborcji na życzenie. Jest ona tu przedstawiana jako prawo człowieka, wolny wybór kobiety, rozwiązanie „problemu”, z czym jako matka nosząca pod sercem nowe życie nie mogę się nigdy zgodzić. Co ciekawe, już jedna z pierwszych feministek amerykańskich, Alice Stokes Paul, opowiadała się przeciwko jakiejkolwiek aborcji, podkreślając, że jest to jeden z najgorszych przykładów łamania praw kobiet. Nie mówiąc już o łamaniu niezbywalnego i podstawowego wobec innych praw – prawa do życia nienarodzonego dziecka. Warto przypomnieć tutaj krążące w internecie wystąpienie aktywistki Gianny Jessen, która przeżyła własną aborcję i jako dorosła już osoba opowiada o tym, jak nieludzkie jest ustawodawstwo, które pozwalało ją – kobietę – bezkarnie mordować w imię… praw kobiet.
Druga sprawa to wulgarność protestów, która przeszła wyobrażenia obserwatorów i sprowadziła wszelkie próby dyskusji na żenująco niski poziom.
Zostawmy na boku dewastacje kościołów i napaści na ludzi, którzy szli w niedzielę na Msze św. (Kościół, który od zawsze głosi świętość ludzkiego życia, stał się jednym z głównych wrogów dla protestujących), skupiając się tylko na wizerunku kobiety, który maluje się na kartonach, wykrzykiwanych hasłach, niesionych transparentach.
Kobieta została tu tak naprawdę sprowadzona do narządów płciowych, bo jak inaczej na to spojrzeć, jeżeli często powtarzającymi się obrazami z manifestacji były ilustracje dróg rodnych i wszystkiego, co znajduje się poniżej pasa. Gdzie tu godność, o którą tyle krzyku, gdzie prawdziwa kobieca natura?
Trzeba też zadać sobie pytanie, czy przypadkiem skala protestów nie ma związku z pandemią koronawirusa, która zmusiła wiele osób do pozostania w domach, do pracy lub nauki zdalnej.
Patrząc na wiek wielu protestujących dziewczyn, można dojść do wniosku, że są to głównie uczennice szkół średnich, które zobaczyły w manifestacji możliwość odreagowania skutków wielomiesięcznej izolacji społecznej, a wręcz… rozrywki.​

Ten podstawowy błąd w rozumieniu leżący u źródeł dzisiejszego konfliktu, to „odczłowieczenie” nienarodzonego dziecka sprawia, że wręcz niemodne jest opowiadanie się po stronie nienarodzonych.
I prawdą jest, że żaden prawny zakaz aborcji nie zmieni sytuacji, o ile ludzie wciąż nie będą uznawać naturalnych (biologicznych i logicznych!) konsekwencji poczęcia – porodu dziecka – człowieka. Dlatego tak nieocenioną rolę powinniśmy przyznać edukacji – młodszych i starszych, tak aby nawet w obliczu prawnej możliwości wyboru aborcji kobieta wiedziała, czym ona naprawdę jest i jakie niesie skutki. Historia powinna nam przypominać, czym była i jest eugenika, tak wzorcowo realizowana w minionych totalitarnych systemach. Gdy tymczasem po stronie feministek spotykamy się ze stanowiskiem, żeby w ogóle nie używać już zwrotu „przesłanka eugeniczna”, tylko „embrio-patologiczna”, bo tak się będzie lepiej kojarzyć. Nie bójmy się nazywać rzeczy po imieniu.
Kolejną (a może pierwszą) rzeczą niezbędną do ochrony życia nienarodzonych jest wsparcie dla kobiet stających przed tym tragicznym dylematem.
Informowanie ich o innych możliwościach i rozwiązaniach – bardziej godnych i wspierających, stała pomoc psychologiczna, a czasem i materialna.
Obecność, a nie pozostawianie matki samej. I wreszcie – na nic wsparcie w momencie niechcianej lub trudnej ciąży, jeśli potem narodzeni już niepełnosprawni i całe rodziny posiadające dzieci z niepełnosprawnościami są wykluczani przez system i pozbawieni należnej w ich przypadku niezbędnej pomocy.
Te trzy elementy – edukacja, pomoc dla kobiet w ciąży, wsparcie dla osób z niepełnosprawnościami – są podstawą do budowy ochrony życia nienarodzonych w Polsce. A ich realizacja należy owszem do państwa, ale także do każdego z nas, chrześcijan – jeśli tylko widzimy możliwość, by zaangażować się w dramatyczne sytuacje, które rozgrywają się tuż obok nas.