Warto…

Listopad jest miesiącem, w którym pod wpływem jesiennego anturażu więcej myślimy o doczesności i wieczności. Myślimy o przemijaniu i przeznaczeniu, o wolności, Opatrzności i zbawieniu. Optymalną lekturą porządkującą te rozterki będzie pozycja o. Zdzisława Józefa Kijasa Opatrzność i przeznaczenie (Bratni Zew, Kraków 2020). Autor jest franciszkaninem, profesorem i nauczycielem akademickim. W lekturze odnajdujemy zarówno franciszkańską uczuciowość, jak i doświadczenie dydaktyka. Książka jest duchowa i naukowa. Autor mierzy się z problemem – wolność versus Boża Opatrzność. „Jeżeli Bóg wie wszystko, czy człowiek jest nadal wolny?” – dywaguje. Pozycja jest próbą odpowiedzi na pytanie wybrzmiewające niemal od stworzenia świata: czy jesteśmy wolni w wyborach, czy zdeterminowani przez przeznaczenie? O. Kijas daje nam kapitalny wykład o świecie kwantów, czasie linearnym i cyklicznym. Analizuje świat współczesnej nauki, kultury i polityki. Po tym pragmatycznym wprowadzeniu płynnie przechodzi do spraw duchowych. Omawia nieprzerwaną obecność Boga w świecie i życiu człowieka. Pokazuje, jak bardzo człowiek potrzebuje Bożej interwencji i że Bóg nawet nieproszony działa. Tłumaczy, że obecność zła nie podważa Bożej Opatrzności i że wiedza Boga jest pełna miłości. Wreszcie akcentuje przeznaczenie jako cel, jakim jest zbawienie. Stawia wiele pytań. Na wszystkie odpowiada z zaangażowaniem i gorliwością, językiem komunikatywnym. Pisze przystępnie i poglądowo. Autor precyzuje, że los człowieka to nie fatum. Pojęcie „ślepego losu” to blaga. To nie tak, że Fortuna rozdaje karty, a nam pozostaje rola tępego gapia. O. Kijas definiuje nas jako aktywnych graczy w rozgrywce, w której stawką jest zbawienie, oczywiście uzależnione od naszych wyborów. Choć Boży parasol istnieje, to my pod nim mamy totalną wolność. Dobra literatura. Polecam.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Gdy pogoda nie zachęca do wycieczek plenerowych, a jednocześnie szukamy miejsca, w którym w ciszy i spokoju będziemy podziwiać lekkość, kruchość i doskonałość – warto wybrać się do Wałbrzycha, miasta, które po raz kolejny nas zaskakuje. Odkrywaliśmy już w nim Zamek Książ, Starą Kopalnię oraz Palmiarnię. Tym razem zatrzymamy się w pięknym Muzeum Porcelany. Wałbrzyskie muzeum powstało w 1908 roku, jednak początkowo było miejscem ekspozycji jedynie zbiorów dotyczących regionu. W 1968 roku otwarto tu co prawda Dział Ceramiki, ale porcelanowe zbiory stały się jego domeną stosunkowo niedawno, gdyż dopiero w 2015 roku. W ciągu wszystkich tych lat nagromadzono jednak już ponad 10 000 obiektów. I to one zachwycają dziś przybyłych miłośników tej tematyki.
Muzeum to głównie kolekcja porcelany śląskiej (w tym oczywiści także tej pochodzącej z fabryk wałbrzyskich), ale zgromadzonych jest tu również wiele eksponatów z krajów europejskich, m.in. z Niemiec, Francji, Holandii czy Anglii. W muzeum zobaczymy ceramikę użytkową (zarówno historyczną, jak i współczesną) oraz artystyczną. Zachwycą nas malowane ręcznie fajanse z Delft w Holandii, patery, talerze czy butle z przełomu XIX i XX wieku. Ważną część zbiorów stanowią także fajanse angielskie: talerze, sosjerki, wazy oraz pięcioczęściowy kabaret do deserów, jak również zestaw z fabryki Wedgwooda – z serii „Antique Jasperware”. Popularnością wśród gości cieszą się ponadto wyroby znanej marki niemieckiej – Villeroy & Boch.