Moja Niedziela

Młody papież to niezwykły i błyskotliwy (a także kontrowersyjny, jakżeby inaczej!) serial, w którym Jude Law wciela się w postać papieża Piusa XIII, odrzuca wizerunek papiestwa wychodzącego do ludzi, ubiera się w przedsoborowe szaty liturgiczne i zamyka na Watykanie. Mało tego, ten serialowy papież pilnuje nawet, aby ani jedno jego zdjęcie nie ukazało się w mediach!
Na rezultaty nie trzeba oczywiście długo czekać – niemal natychmiast wzbudza to na całym świecie sensację i wszyscy, od katolików do ateistów, chcą wiedzieć, kim jest, co myśli i jak wygląda Pius XIII. Wyjątkowa to sytuacja, tym bardziej że ma ona ewangeliczny pierwowzór.
Otóż dokładnie tak samo postępują Żydzi z Jerozolimy, wysyłając do Jana Chrzciciela posłańców, którzy pytają go, kim on właściwie jest. Ta ciekawość, którą wzbudził Jan, wynikała w pewnej mierze z faktu, że nie nauczał on w mieście, jak wszyscy, ale na pustkowiu. Ubrany w skóry, żywiący się szarańczą, musiał widocznie poważnie odstawać od wizerunku typowego kapłana czy innego uczonego, który zazwyczaj zajmował się sprawami religii.
Był tajemnicą. A kiedy kapłani i lewici chcieli tę tajemnicę rozwiązać, dowiadując się, kim jest ten dziwny człowiek, on odesłał ich do Chrystusa, stając się w pewien sposób przezroczysty. Okazało się, że za zasłoną tajemnicy nic nie ma, nic poza Bogiem. Tajemniczość, ponieważ w pewien sposób jesteśmy skierowani poza doczesny świat, mimo że przecież na nim żyjemy. Transparentność, ponieważ odrzucamy wszystko to, czym jesteśmy, żeby przez nas można było dostrzec Chrystusa. Bardzo potrzebujemy dziś tych dwóch cech.

To słowo jest już dziś prawie nieobecne, niezrozumiałe. Mamy raczej umowy, pisemne zobowiązania, podstemplowane lub zabezpieczone elektronicznie, zaświadczenia i oświadczenia. Obietnica natomiast to niewiele więcej niż „obiecanka”. Przynależy raczej do sfery metafizycznej, coraz bardziej ustępując w świecie różnego rodzaju zapewnieniom, które łatwiej wyegzekwować.
Obietnica dziś to sytuacja rodziców spodziewających się dziecka. To sytuacja dziecka, które spodziewa się urodzinowego prezentu, czy wreszcie intymne wyznanie zakochanych. Obietnica zatem możliwa jest tam, gdzie już zbudowane jest wzajemne zaufanie, gdzie nawiązana jest relacja, która bez formalnych dokumentów zapewni, że to, co obiecane, zostanie dotrzymane. Na Symeonie najpierw „spoczywa Duch” – dopiero potem otrzymuje on spełnienie zapowiedzi, że nie umrze, dopóki nie zobaczy Mesjasza.
Wynika z tego dla nas niezwykła lekcja – jeśli chcemy otrzymać to Królestwo, to Zbawienie, które przyniosła do świątyni Maryja, jeżeli Chrystus ma być nadzieją dla nas na zmartwychwstanie, to ta nadzieja, ta obietnica nie spełni się bez zaufania. Jeśli nie będziemy potrafili otworzyć się na Jego Ducha, to Ewangelia nigdy nie stanie się dla nas „Dobrą Nowiną” – zawsze będzie tylko literackim tekstem o pewnym Żydzie z Nazaretu. Łatwo to oczywiście powiedzieć, lecz znacznie trudniej zrozumieć, co to znaczy „otworzyć się”. Ale myślę, że właśnie po to na scenie dzisiejszej Ewangelii pojawia się prorokini Anna. Kiedy bowiem mamy wątpliwości co do tego, jak otworzyć się na Ducha, róbmy to, co intuicyjnie niejako zrobiła ona – „sławmy Boga i mówmy o Nim wszystkim”.