Poznać i ukochać

Jan Krucina urodził się w górniczej rodzinie 14 października 1928 r. w Darkowie na Śląsku Cieszyńskim, w ówczesnej Czechosłowacji. W 1934 rozpoczął naukę w polskiej szkole, zwieńczoną maturą w 1947 r. Już wtedy swoją dziecięcą i młodzieńczą pobożnością był blisko Pana Boga.
Miłość wiedzy i mądrości
Ks. Jan Krucina uważał, że w relacji z Panem Bogiem nie wystarczy sama wiara, miłość, duchowość, uniesienie, ale potrzebna jest również refleksja intelektualna. Oczekiwanie na Boga, pragnienie zbawienia ma się wiązać nie tylko z zaangażowaniem serca, ale także z wprzęgnięciem rozumu. Ksiądz Infułat pragnął wiedzieć, na czym polega zbawienie, chciał poznać Tego, który zbawia, wiedzieć, kim jest Ten, na spotkanie z którym oczekuje, gdyż trudno kochać kogoś, kogo się nie zna.
Roztropność nakazywała mu posiąść wiedzę, dlatego z chęcią podejmował nowe wyzwania naukowe.
Najpierw studia w seminarium duchownym w Ołomuńcu, a następnie we Wrocławiu, studia filozoficzno-społeczne i pastoralne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie obronił doktorat i przeprowadził przewód habilitacyjny.
Podczas lubelskich studiów szczególnie zafascynowały go seminaria z nauk społecznych prowadzone przez prof. Czesława Strzeszewskiego i ks. Józefa Majkę.

Już w latach 60. wspomagał abp. Bolesława Kominka w zabiegach o akademickość teologii we Wrocławiu. Gdy w 1968 r. prowadzone we wrocławskim seminarium studium teologii zostało uznane przez Stolicę Apostolską za kontynuację przedwojennego Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego, ks. Krucina został prorektorem z zadaniem ukształtowania struktur uczelni.
Od 1970 r. tworzył z ks. Józefem Majką, sprowadzonym do Wrocławia w celu objęcia funkcji rektora seminarium duchownego i wydziału teologicznego, zgrany duet kształtujący akademickość uczelni, dbający o naukowość kadry i studentów. W 1988 r. ks. Jan Krucina, w związku z chorobą ks. Majki, przejął berło rektorskie PWT. Po czterech latach zrezygnował z ponownego kandydowania, ale nie zwolnił się ze służenia pomocą i życzliwą radą swoim następcom.
Podczas jego kadencji rektorskiej miała miejsce pierwsza habilitacja, ks. Edwarda Góreckiego (1989 r.), a także podjął w 1991 r. rozmowy z Uniwersytetem Wrocławskim dotyczące powrotu wydziału teologicznego w struktury uniwersytetu – ta niezrealizowana idea towarzyszy Księdzu Profesorowi do końca życia. Wraz z ks. Majką stworzył rocznik naukowy „Colloquium Salutis” oraz zainicjował odbywające się do dziś Wrocławskie Dni Duszpasterskie.
Ks. Krucina zaangażowany był również na arenie ogólnopolskiej w różnorodne inicjatywy akademickie, spośród których na szczególną uwagę zasługuje organizowanie spotkań sekcji wykładowców katolickiej nauki społecznej, która była kontynuatorką Sekcji Socjologicznej Zakładów Teologicznych założonej jeszcze przez kard. Stefana Wyszyńskiego.
Miłość do człowieka
Ks. Jan Krucina zafascynowany był człowiekiem, ale nie wyizolowanym, egoistycznym, myślącym tylko o sobie, lecz będącym istotą społeczną, rozwijającym się wśród innych i ubogacającym swoimi talentami innych.
Miłość do drugiego człowieka była praktyką życia Księdza Profesora, pomagał materialnie wielu osobom, nawet gdy po czasie zdawał sobie sprawę z tego, że dał się naciągnąć – nie miał żalu, pretensji, „to nic wielkiego, nic się nie stało”, mawiał. Niósł również pociechę duchową, starał się pomóc naprostować pogmatwane ścieżki ludzkiego życia. Młodych zachęcał, by wymagali od siebie – „Jak zachowa młodzieniec swą drogę w czystości?” – prowokował do samodzielnego, odpowiedzialnego decydowania. Spotykał się z tymi, którzy potrzebowali rady czy zwykłego ludzkiego wysłuchania, im był starszy, tym był bardziej cierpliwy i wyrozumiały. Pociechę duchową niósł także w konfesjonale. Gdy jeszcze był sprawny i codziennie celebrował Święte Misteria w katedrze, najpierw siadał w konfesjonale, wysłuchiwał spowiedzi.
Ks. Jan Krucina pragnął spotkań z drugim człowiekiem, nie męczył się tymi spotkaniami. Chciał rozmawiać, słuchać, opowiadać. Jeśli innym czas nie pozwalał na dłuższe rozmowy, bo obowiązki, zajęcia, to zachęcał, by część dokumentów, spraw odsunąć na prawo, drugą część na lewo i stworzyć przestrzeń na spotkanie z człowiekiem.
Podczas obiadów w małym refektarzu w seminarium duchownym z udziałem ks. Kruciny czas płynął wolniej, a samo spotkanie nie tylko było spożyciem posiłku, lecz także ucztą duchową.

Był mocną osobowością, odważny, podejmował się trudnych misji, jak np. rozmów z ówczesnymi władzami komunistycznymi. Zależało mu na stworzeniu w totalitarnych czasach przestrzeni dla funkcjonowania Kościoła.
Różnie oceniany jest ten okres jego życia, relacje personalne w archidiecezji. Sam ks. Krucina wspomina swoją rozmowę z kard. Wyszyńskim, gdy ten mu doradzał, by nie angażował się w każdą sprawę, gdyż w ten sposób naraża się na ataki, odpowiedział Prymasowi: „Eminencjo, bez rzucenia się na szaniec, bez zaangażowania i poświęcenia niewiele można osiągnąć”.
Z miłości do Kościoła angażował się Ksiądz Profesor w działalność księgarni, drukarni i wydawnictwa archidiecezjalnego – zabiegał o nowe maszyny, papier, kolejnych autorów.
Uczestniczył w pracach komisji Episkopatu Polski. Brał udział w przygotowaniu uroczystości kościelnych, które odbywały się we Wrocławiu: 20-lecia i 25-lecia Kościoła na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Był przy abp. Kominku, gdy trzeba było odpierać ataki związane z listem biskupów polskich do biskupów niemieckich w 1965 r.
Przygotowywał Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny (1997 r.). Można by wymieniać jeszcze wiele obszarów aktywności Księdza Infułata.
Dzięki kard. Bolesławowi Kominkowi poznał kard. Karola Wojtyłę, który podczas wspólnych spotkań zachęcał go do wyrażenia swojego zdania: „A co na to wszystko Ksiądz Krucina?
Chcę wiedzieć, co myśli”. Żyli soborową odnową, planowali na posiedzeniach Komisji Duszpasterstwa Ogólnego i Komisji Apostolstwa Świeckich Episkopatu Polski, jak zdynamizować działania Kościoła w Polsce, rozniecić duchowy żar. W 2001 r. Jan Paweł II zaprosił ks. Krucinę na Synod Biskupów w charakterze konsultora. Miał wtedy, podczas kolacji, możliwość swobodnej rozmowy sam na sam z Papieżem. Gdy przed godz. 21 Gospodarz pałacu apostolskiego odprowadził swojego gościa, ten nie wszedł jednak do windy, lecz, jak wspomina, „cofnąłem się, patrząc za Nim, jak kroczy ku kaplicy. A On, już wychylony ku Przenajświętszej Obecności, na zakręcie ganku nie zapomniał – odwrócił się, uśmiechnął, laską zatoczył trzy koła i zawołał: do następnego razu. Ten następny raz trwa i dziś w tajemnicy Świętych Obcowania aż do wieczystej chwalebnej rezurekcji po tamtej stronie czasu”.