Bez „taryfy ulgowej”

Bartek „Skrzynia” Skrzyński przede wszystkim wiele mnie nauczył. Pokazywał. Każdego dnia pokazywał, że prawdziwe ograniczenia są w naszych głowach. Tam znajdujemy wymówki dla własnych słabości. Pewnie gdyby to były moje słowa kierowane do Bartka, można by je uznać za dalece niestosowne. Ale gdy wypowiadał je on, a bardziej – gdy tym co robił, udowadniał, że słowa te są prawdziwe, cóż, trudno komukolwiek się z nimi nie zgodzić.
Gdy go poznałem, jeździł już na wózku. Wiedziałem, wszyscy chyba wiedzieliśmy o jego chorobie, o tym, że kiedyś go zabierze. Ale w tym pierwszym momencie widziałem młodego gościa smakującego życie, aktywnego zarówno w Internecie, jak i w świecie realnym. Gościa, który każdy swój dzień wypełniał po brzegi i nie znał pojęcia „taryfy ulgowej”. Zaprzyjaźniliśmy się szybko – z Bartkiem trudno było się nie zaprzyjaźnić, był bowiem otwarty, serdeczny, zawsze skory do pomocy. Towarzyszyliśmy sobie nawzajem, gdy byłem jeszcze dyrektorem Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, a później Departamentu Spraw Społecznych. „Skrzynia” był społecznikiem. Bardzo aktywnym. Dbał o sprawy osób z niepełnosprawnościami, ale też w ogóle o rozwój Wrocławia otwartego.

Podróżował, każdego roku starał się gdzieś polecieć. Kochał Włochy – swoją chyba ulubioną destynację.
Może też dlatego, że lubił modę, zawsze dbał o to, by wyglądać schludnie i „na czasie”. Ta dbałość o szczegóły garderoby pokazywała nam też, jak bardzo kochał życie. Nie było w tym krzykliwości czy przesadnego blichtru.
Raczej, po prostu, celebrowanie życia także w tych estetycznych aspektach.
Kochał sport, najmocniej żużel. Nie przegapił dobrowolnie żadnego z meczów Sparty, znał zawodników, lubił odwiedzać strefę garażową, rozmawiać z ekipą. I – poza wszystkim – lubił wiedzieć, co się dzieje w świecie. Co planujemy w jego ukochanym Wrocławiu.
Gdy objąłem obowiązki prezydenta Wrocławia, nie mogłem sobie wyobrazić niewykorzystania potencjału Bartka. Tak oto człowiek bez barier został dyrektorem nowej komórki kierowanego przeze mnie urzędu – „Biura bez barier”.
Biura, które połączyło w sobie wszystkie te tematy, z których wagi zdawaliśmy sobie sprawę wszyscy, które pojawiały się w rozmowach z mieszkańcami naszego miasta jeszcze podczas kampanii wyborczej.

Gdy w tym dziwnym pandemicznym czasie mieliśmy spotkać się na jego pogrzebie, muszę powiedzieć, że zaskoczył nas po raz kolejny.
Prosił, żeby uniknąć czerni i smutnych min. Chciał nas widzieć w kolorowych strojach, z uśmiechami – myślę, że tymi samymi, które tak często sam wywoływał na naszych twarzach. A potem odprowadziliśmy go na miejsce spoczynku.
I były race, i był huk silników jego ukochanej Sparty Wrocław. I byliśmy my. Było nas wielu. Bartek zawsze znajdował dla nas czas, tego dnia to my, wspólnie, byliśmy tam z nim i dla niego.
I muszę przyznać, że wciąż łapię się na tym, że gdy widzę Zbyszka, tatę Bartka, który przez lata wraz z całą rodziną dzielnie wspierał syna we wszystkich aktywnościach, to odruchowo rozglądam się za moim przyjacielem.
„Skrzynia” tak bardzo wbił nam się w pamięć, że wciąż nie możemy uwierzyć, że nie ma go wśród nas.