Żywy testament

To tam, do Zakładu Leczniczo-Opiekuńczego dla Dzieci w Piszkowicach, trafiła w 1976 r., cztery lata po wstąpieniu do zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej i cztery lata przed złożeniem w nim ślubów wieczystych.
Rozpoczęła pracę jako intendentka, by w 1984 r. stać się dyrektorem tej placówki. Spędziła w niej zatem niemal całe swoje zakonne życie, nie licząc właściwie tylko okresu wczesnej formacji. Przez 44 lata opiekowała się swoimi podopiecznymi i rozbudowywała placówkę. Żeby zdać sobie sprawę ze skali pracy i odpowiedzialności, trzeba wiedzieć, że w piszkowickim Zakładzie przebywają dzieci, z których część wymaga pełnej 24-godzinnej opieki, a z pięćdziesięciorga pozostających pod opieką sióstr i personelu placówki tylko ok. dziesięciorga porusza się w pełni samodzielnie.
Różne stopnie niepełnosprawności, często w połączeniu z sytuacją rodzinną, sprawiały, że dzieci nie mogły pozostać w swoich domach. Piszkowice stały się zatem dla nich domem, a s. Łucja wraz ze współpracownikami nową rodziną, na którą mogły liczyć przez cały czas.
Zakład i funkcjonujący przy nim Ośrodek ze szkołą oraz salami edukacyjno-opiekuńczymi raz po raz borykał się z problemami wynikającymi głównie z regulacji prawnych, które nie widziały skomplikowanej materii niedużej w skali kraju grupy dzieci. O ile ich leczenie było refundowane przez odpowiednie agendy, o tyle utrzymanie już niekoniecznie. W tych sprawach siostra za pośrednictwem przyjaciół Zakładu i lokalnych samorządowców wielokrotnie interweniowała u władz centralnych.
Eugenia Jakubowicz urodziła się 18 maja 1952 r. w Miłoszycach w pow. oławskim. Ukończyła Technikum Ekonomiczne i pracowała jako kasjerka w sklepie.
12 października 1972 r. wstąpiła do zgromadzenia zakonnego założonego przez sługę bożego ks. Johanna Schneidera.
Przybrała imię zakonne Łucja i to pod nim została zapamiętana w Piszkowicach.
Pisanie tego piszkowickiego testamentu zajęło Łucji blisko pół wieku. Gdyby ktoś chciał go odczytać, musiałby spotkać podopiecznych i współpracowników Siostry.
Opowiedzieliby o tym, jak walczyła, zarówno o dzieci, jak i o współpracowników, dzieląc ich problemy i starając się pomóc także w sprawach, które wykraczały poza ich miejsce pracy. Jak sama pracowała, modliła się, dzieliła czasem. Jak wytrzymywała trudy własnej choroby – przez ostatnie lata życia walczyła z nowotworem, który z powodu przerzutów stawał się coraz bardzie bolesny.