Warto…

Życie przypomina grane pasaże. Jest diapazonem czasem oszałamiająco rozpiętym, a niekiedy znikomym i skąpym. Czasem zabrzmi durowo, częściej na molową nutę. Andreï Makine w książce Muzyka życia (Czytelnik, Warszawa 2002) dostrzega podobieństwo losu do zapisu partytury.
Ten francuski pisarz pochodzenia rosyjskiego, uhonorowany prestiżowymi nagrodami literackimi, tym razem podejmuje próbę konfrontacji z beznadzieją egzystencji homo sovieticus. Książka jest studium życia człowieka zniszczonego przez stalinowski terror. Aleksiej Berg jest świetnie zapowiadającym się pianistą. Właśnie ma się odbyć jego pierwszy poważny koncert. Aparat Wielkiego Terroru jednak zadba, by „wyczyścić” Aleksieja z marzeń, tożsamości, odebrać mu rodzinę i bezpieczeństwo.
W przeddzień koncertu rodzice młodego człowieka zostają aresztowani, a on sam, ostrzeżony przez dziadka, musi uciekać. W tragicznych okolicznościach decyduje się na zmianę tożsamości i podszycie pod zmarłego podczas bitwy żołnierza. I tu zaczyna się opowieść o życiu i śmierci, o walce o własne „ja”, o samotności i lęku, o strzępach miłości.
Makine stawia wiele pytań, na żadne nie odpowiada, pozostawiając czytelnika sam na sam z przemyśleniami.
Czy Berg stał się homo sovieticus, czy udało mu się uciec od wtłoczenia w tryby reżimu? Czy pokonał, czy został pokonany?
Śledząc losy bohatera, czujemy podskórnie, że nie będzie happy endu. Uświadamiamy sobie skalę udręczenia narodu rosyjskiego. Jednak autor z taką kameralnością i wrażliwością, bez wyrzutów i roszczeń, dzieli z nami losy bohatera, że tylko ta historia się liczy. Tylko ona jest wyjątkowa, przejmująca. Napisana z wielkim kunsztem, językiem wybornym. Pełna poruszających scen. Zagrana na wszystkich strunach z perfekcją wirtuoza. Muzyka życia jest skromna objętościowo, a jednak po zamknięciu książki myśli długo jeszcze krążą wokół Aleksieja Berga.
Książka jest po prostu piękna!

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Do 1945 r. miasto to nosiło doskonale znaną nam z literatury i filmu nazwę – Frankenstein. Bo tutaj właśnie tak jest: trochę bajkowo, trochę magicznie, literacko. Zapraszamy na wycieczkę do Ząbkowic Śląskich, miasta Krzywej Wieży i Frankensteina, miejscowości z ponad 730-letnią historią, którą koniecznie trzeba odkryć…
O Ząbkowicach Śląskich śmiało można powiedzieć, że są miastem „wielonarodowym”. W swojej burzliwej przeszłości miejscowość była bowiem we władaniu zarówno Polaków, Czechów, jak i Niemców. Dziś jest atrakcyjnym miejscem turystycznym, w którym ciekawie można spędzić jeden z jesiennych dni.
Wybór jest prosty – Krzywa Wieża. Licząca już ponad 600 lat wieża jest obowiązkowym punktem na turystycznej mapie nie tylko Ząbkowic, ale i całego Dolnego Śląska. Pierwsza wzmianka o tym niezwykłym obiekcie pochodzi z 1413 r. i co ciekawe – nikt do końca nie wie, dlaczego wieża jest aż taka krzywa (2,14 m odchylenia od pionu)!
Jedna z teorii głosi, iż stało się tak za sprawą niezwykłego dla tego rejonu zjawiska, jakim było trzęsienie ziemi w 1509 r. Pewne jest natomiast, że jest to jedyna taka wieża w Polsce. Jej wysokość mierzy 34 m, a na szczyt wiedzie aż 139 schodów. Warto jednak pokonać je wszystkie, gdyż na górze znajduje się idealny punkt widokowy na kolejne turystyczne atrakcje Ząbkowic.
Śladami doktora Frankensteina. W mieście, którego nazwą przez długie lata było Frankenstein, nie mogło zabraknąć pamiątek związanych z tą postacią. I tak właśnie jest w znajdującej się przy ul. Krzywej Izbie Pamiątek Regionalnych.
Ostrzegamy jednak, tu można się przestraszyć!