Moja Niedziela

Chrześcijaństwo wciąż zbyt często kojarzy nam się z zakazami. Gdy myślimy o praktycznym wymiarze wiary, niejednokrotnie miga nam w głowie czerwony neon „GRZECH” lub „NIE WOLNO”. Zapominamy, że podstawą różnych zaleceń obecnych na kartach Ewangelii nie jest widzimisię Pana Boga. Nie mamy jako chrześcijanie zbioru praw, których przestrzeganie niezawodnie doprowadzi nas do nieba. U nas wszystko opiera się na wierze, nadziei, miłości. Tak właśnie pisze do nas dzisiaj Święty Paweł: „Każdy zaś, kto pokłada w Nim nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty” (1 J 3, 3). Pokładać w kimś nadzieję – co to znaczy, kiedy mowa o człowieku-Bogu?
Myślę, że można powiedzieć po prostu, że znaczy to zaufać, że można w jakiś sposób pójść Jego śladem i dotrzeć w ten sposób w to miejsce, gdzie czeka nas szczęście. I dziś w formie słynnego fragmentu o błogosławieństwach otrzymujemy osiem takich śladów: prostotę ducha, cierpliwość w smutku, umiejętność zachowania ciszy, wsłuchiwanie się w to, co słuszne i sprawiedliwe, umiejętność pomagania i rozumienia, siłę do zachowania czystego sumienia, chęć życia w pokoju z ludźmi i światem, zdolność do znoszenia prześladowań i wreszcie radość, że możemy cierpieć tak, jak cierpiał nasz Nauczyciel.

Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego sługa, który otrzymany od swego pana talent zakopał, nie został nagrodzony, a nawet otrzymał karę. Dlaczego miałby on rozmnażać majątek, który otrzymał na przechowanie?
Przecież gdyby – a mogłoby się tak zdarzyć – zaczął obracać pieniędzmi i niefortunnie je zainwestował, mógłby utracić to, co należało do jego pana. Zakopał więc pieniądze tak, aby były bezpieczne… Dziś jednak myślę, że właśnie o bezpieczeństwo tu chodzi. Poczucie zabezpieczenia i stabilizacji ewidentnie nie jest czymś, na czym Bogu zależy.
Musimy zrozumieć, że przypowieść ma ograniczony potencjał wyjaśniający. W rzeczywistym życiu mamy jednak dodatkowe czynniki – a najistotniejszym z nich jest obecność zła wokół nas. Zło natomiast, jak wiemy, „nigdy nie śpi” – rozumiemy przez to, że jest ono cały czas aktywne.
Nie ma dnia ani godziny, żeby to osobowe zło nie starało się rozegrać na swoją korzyść wszystkiego, co robimy i – co istotniejsze – wszystkiego, co zaniedbujemy! Stąd właśnie złość pana, który gra o stawkę większą niż może to zrozumieć jego „nieużyteczny” sługa. Dlatego też nie o rachunek ekonomiczny tu idzie, ale raczej o dary, które otrzymujemy od Boga, aby móc głosić Jego Królestwo. „Zakopując” je, w istocie oddajemy pole tym wszystkim siłom, które są Bogu przeciwne. Pieniądz zakopany w ziemi wciąż ma swoją wartość. Zakopana wiara nie przyda się już na nic.

Nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie”, pisze w dzisiejszym pierwszym czytaniu Izajasz (64, 6). A Chrystus wtóruje mu, mówiąc, że mamy czuwać, by Bóg „niespodzianie przyszedłszy, nie zastał nas śpiących” (Mk 13, 16). A do tego wszystkiego Święty Paweł dodaje: „Nie doznajecie tedy braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego” (1 Kor 1, 7). Zrozummy to dobrze: nad czasami przed przyjściem Chrystusa zalegała mgła. Niczym w horrorze ludzie pogrążeni byli w „śnie”, który za sprawą grzechu pierworodnego oddzielał ich od Boga – dlatego nie mogli się Go uchwycić jak tonący ratunkowego koła.
Przyjście Jezusa wszystko jednak zmieniło. Święty Paweł dodaje, że zostaliśmy „wzbogaceni we wszelkie poznanie” (1 Kor 1, 5) – nie brakuje nam zatem ani wiedzy, ani nadziei, ani żadnej innej łaski. Mamy na tym świecie wszystko, czego potrzebujemy, żeby żyć tak, jakby za chwilę miał nastać Dzień Pański. Za sprawą Odkupienia możemy się naszego Boga złapać, by uniknąć śmierci. Czy mamy na horyzoncie lepszą alternatywę?