Zapałka wzniecająca ogień

Końcówka XVIII i początek XIX w. kojarzy się zapewne większości z nas z Francją, a w szczególności z rewolucją francuską oraz postacią Napoleona Bonaparte.
Ten okres odcisnął swoje piętno na wielu dziedzinach życia mieszkańców kraju nad Sekwaną. Wśród nich znalazło się m.in. życie religijne, które pochód rewolucji z zapałem godnym lepszej sprawy reformował, eliminując przy tym prerogatywy papieskie. W ich wyniku nasiliło się prześladowanie Kościoła, a w szczególności duchowieństwa.
Problemy, które napotkał w tamtym okresie Kościół we Francji oraz w Europie, przyczyniły się do pogorszenia sytuacji w krajach misyjnych. W wyniku zawirowań politycznych i religijnych coraz mniej misjonarzy wyjeżdżało z Europy, a ci, którzy przebywali na misjach, często tracili zdrowie i życie w wyniku chorób tropikalnych bądź doświadczali prześladowań ze strony miejscowej ludności.
W takiej sytuacji ciężar pomagania misjom zaczęły przejmować osoby świeckie, które zakładały i wspierały różne stowarzyszenia o charakterze misyjnym. Jedną z tych osób była Paulina Jaricot, która nie tylko wspierała misje, ale także rozpoczęła dzieło modlitewne, które trwa do dnia dzisiejszego.
Paulina Jaricot i Stowarzyszenie Rozkrzewiania Wiary
Paulina przyszła na świat 21 lipca 1799 roku w Lyonie. Tam mieszkała wraz z rodzicami, którzy stworzyli jej dom pełen szczęścia i miłości. Była piękną dziewczyną, o której względy zabiegali liczni rówieśnicy. Paulina była blisko nawet zaręczyn z jednym z nich. Blisko, ponieważ w wieku siedemnastu lat decyduje się oddać swoje życie Bogu i składa prywatny ślub czystości. Od tej pory systematycznie pomaga ubogim, a siły znajduje w codziennej adoracji Najświętszego Sakramentu. Co więcej, swoim życiem inspiruje innych.
Gromadzi wokół siebie młode dziewczęta, które wpatrzone w nią, decydują się tak jak ona pomagać innym oraz dbać o rozwój własnego życia duchowego. W tym celu odbywają regularne spotkania, odprawiają Drogę Krzyżową oraz modlą się w intencji misji.
Paulina Jaricot od najmłodszych lat była bardzo mocno związana ze swoim bratem Fileasem. Nie chodzi tu tylko o pokrewieństwo, ale przede wszystkim o jedność serc. Jako dzieci bawili się razem, a gdy już dorośli, często utrzymywali ze sobą kontakt, wspierając się w modlitwie i podtrzymując się na duchu. Fileas po krótkim życiu w świecie postanowił wstąpić do Seminarium Świętego Sulpicjusza w Paryżu. Przebywając tam na studiach, dowiedział się, w jak wielkiej potrzebie materialnej znajdują się misje. To go głęboko poruszyło i sam postanowił zaangażować się we wsparcie dzieła misyjnego. Zachęcił również do tego swoją siostrę, a ta niemal od razu przystąpiła do działania. Wraz z robotnicami z założonego przez siebie ruchu „Wynagrodzicielek lekceważonego i znieważanego Serca Jezusa” stworzyła plan, który pojedyncze gesty dobroci potrafił zamienić w pomoc przeznaczoną dla wielu.
Jego założenia opierały się na regularnych wpłatach drobnych kwot przez osoby zrzeszające się w grupach liczących po dziesięć osób. Z grup tych powstawała setka, a następnie grupa składająca się z tysiąca osób. Inicjatywa ta tak dobrze się rozwijała, że 3 maja 1822 roku zawiązało się Stowarzyszenie Rozkrzewiania Wiary, które miało na celu wsparcie misji i misjonarzy.
Z biegiem czasu dzieło to zaczęło przybierać coraz większy zasięg i zyskiwać uznanie w kręgach Stolicy Apostolskiej.
Kilkadziesiąt lat po założeniu stowarzyszenia papież Leon XIII, wspominając Paulinę Jaricot, zaznaczył, że inicjatywa ta „wspaniale się rozwija i dostarcza obfitych środków misjonarzom katolickim”. Benedykt XV zaś w encyklice Maximum illud z 1919 roku polecił katolikom Dzieło Rozkrzewiania Wiary jako instytucję godną zaufania we wspieraniu misji. Co więcej, niejako wyznaczył temu dziełu cel na następne lata, jakim miało być utrzymywanie misji już istniejących oraz pomoc w zakładaniu nowych.