Moja Niedziela

Tak jak dwa tysiące lat temu, tak też dziś – „kamień, który odrzucili budujący”, symbolizuje postać Chrystusa.
I chociaż mamy to szczęście, że nie żyjemy w kraju, w którym chrześcijanie są prześladowani (a liczba takich krajów jest niestety znaczna), to ten stosunek do Zbawiciela się nie zmienia. Choć nie grozi nam śmierć za wiarę, to jednak ni stąd, ni zowąd stanęliśmy jako społeczeństwo w miejscu, w którym Jezus nie jest nikim wyjątkowym. Dla świata wokół nas jest to po prostu jedna z wielu dróg, ot, kolejna propozycja przeżycia swojej ziemskiej egzystencji w pewien określony sposób. Ja jestem chrześcijaninem, ktoś inny jest socjalistą, a ktoś inny ćwiczy jogę i nie je mięsa – w społeczeństwie pluralistycznym to równoprawne sposoby zagospodarowania egzystencjalnej pustki, która wykreślona jest czubkiem trójkąta w piramidzie Maslowa.
To może budzić w człowieku wierzącym niepokój – jeśli bowiem pretensje chrześcijaństwa nie mogą być uniwersalistyczne i jeśli droga Chrystusa nie jest drogą wszystkich, to czym właściwie jest? Tymczasem dzisiejsza Ewangelia przypomina nam o trzech ważnych kwestiach.
Po pierwsze, Jezusa ukrzyżowano właśnie z tego powodu, że był tylko jedną z „opcji” w ówczesnym społeczeństwie, które pod względem religijnym było równie pluralistyczne, jak dzisiaj. Po drugie, niczym gospodarz winnicy Bóg wysyła w świat swoje sługi i naszym obowiązkiem jest ich wypatrywać i rozpoznać. Po trzecie wreszcie – wezwanie Świętego Pawła jest skierowane właśnie do nas: o nic się już nie martwmy, nie martwmy się o pozycję Kościoła w świecie. Nie martwmy się o wrogie ideologie i inne systemy wartości. Trwajmy w „błaganiu z dziękczynieniem”, a będziemy mieli w sobie Boży pokój. I może tego dziś światu najbardziej potrzeba.

Przewrotne pytanie zadają dziś faryzeusze Chrystusowi: czy wolno płacić podatki? Odpowiedź wszyscy znamy, to jedna z najsłynniejszych scen w Ewangelii, a także wielki teologiczny argument za tym, że Kościół nie jest i nie może być uważany jedynie za instytucję i że jego podstawowym wymiarem jest wymiar duchowy. Ale dwuznaczna jest również odpowiedź Jezusa – co bowiem należy do Boga? Pierwsze czytanie poucza nas słowami Izajasza: „aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że poza Mną nie ma nic”. Potężna ontologiczna deklaracja, która daje nam do zrozumienia, że do Boga należy również ten podatkowy denar – nie byłoby jego i nie byłoby wybitej na nim podobizny, gdyby nie dzieło stworzenia. Czy zatem istotnie chodzi tu o rozdzielenie rzeczywistości ludzkiej i Boskiej? A może raczej o to, żeby rzeczywistość ludzką przekształcać na podobieństwo tej Boskiej? Ale nie tak, jak widzą to faryzeusze, w sensie stricte politycznym, ale poprzez wewnętrzną przemianę jej uczestników. Jan Kochanowski dobrze zrozumiał tę lekcję, gdy pisał do Boga: „złota też, wiem, nie pragniesz”.
Co zatem należy się Bogu? Mistrz z Czarnolasu znał odpowiedź: „wdzięcznym Cię tedy sercem, Panie, wyznawamy” – i miał w tym zupełną rację. Oddajmy Bogu serce, a przestaniemy się martwić wszystkimi „cezarami” świata.