Moja Niedziela

Święty Paweł prezentuje nam dziś ciekawą listę czynników, które nie mogą odłączyć człowieka od miłości Chrystusa. Znajdziemy na owej liście same straszne i nieprzyjemne rzeczy: głód, prześladowanie, miecz, nagość, ucisk, utrapienie… Spoglądając jednak na ten zbiór przez pryzmat historii chrześcijaństwa, zapytać należy: czy nie jest tak, że od wieków wszystkie wspomniane okropności przybliżały człowieka do szukania miłości Boga? Jeśli Paweł chciał zapewnić nas o mocy Chrystusowej miłości, powinien był stworzyć inną listę, na której znalazłyby się: bogactwo, stopnie naukowe, tytuły i zaszczyty, dobre jedzenie, alkohol, seks, władza – mamy tu zestaw o wiele mocniejszych kandydatów, którzy mogliby nas odłączyć od Chrystusa. Czemu Paweł ich nie wymienia? Ponieważ jest świadomy, że chociaż Moce, Zwierzchności i aniołowie nawet nie mogą przerwać relacji Chrystusa z człowiekiem, to może to uczynić sam człowiek. Możemy zwyczajnie odrzucić Chrystusa i wybrać sobie cokolwiek innego z nieskończonego panteonu współczesnych bożków. Bóg wydaje się zatem pozostawać w dylemacie – czy kochać człowieka i dbać o niego? A może należałoby człowieka notorycznie głodzić, aby głodny i zmęczony szukał wówczas sam Boskiej interwencji? Przypowieść o rozmnożeniu chleba odpowiada: ten wieczny dylemat wygląda na taki tylko z punktu widzenia człowieka. Chrystus zawsze wybiera to, co jest dla nas największym dobrem.

Na początku wydaje się to dość dziwne: Jezus nie chce pomóc „kobiecie kananejskiej”, ponieważ nie pochodzi ona z Izraela. Skąd nagle taka ekskluzywność u Kogoś, kto posłany został do całej ludzkości? Nie chodzi tu jednak o wprowadzanie jakiejś sztucznej hierarchii.
Musimy pamiętać, o czym przypomina nam Święty Paweł w swoim liście, że Bóg Ojciec i Jezus to ta sama istota, ten sam Bóg. Paweł przypomina, że „dary łaski i wezwanie Boże są nieodwołalne” – Jezus zatem chce w pierwszej kolejności wypełnić proroctwa, które zapowiedziano w stosunku do Izraela. To, że ulega prośbie kobiety i uzdrawia jej córkę, jest natomiast jednym z momentów, w których widzimy, że naród wybrany zostanie przedefiniowany. I choć wciąż w pewnym sensie będzie to definicja oparta na więzach krwi, to nad nią zostanie nadpisana definicja większa – oparta na więzach wiary.

Jeszcze tydzień temu byliśmy świadkami, jak Jezus nazywa Piotra „opoką” i niejako namaszcza go na Swego następcę.
A dziś – nazywa go szatanem. Delikatnie mówiąc, wygląda na to, że Jezus ma w stosunku do Piotra dość ambiwalentny stosunek! Skąd taka nagła zmiana? Aby uchwycić główną myśl, która za nią stoi, spójrzmy na towarzyszące Ewangelii czytania. Z jednej strony Prorok Jeremiasz zdaje nam sprawę ze swojego oporu wobec Boga i z tego, jak nie mógł wytrzymać bólu, jaki sprawiało mu porzucenie roli, jaką mu On wyznaczył. Z drugiej strony natomiast mamy fragment listu Świętego Pawła, w którym wzywa on do tego, byśmy starali się poznać wolę Bożą. Traktując oba te teksty jako podpowiedzi, zrozumieć możemy, dlaczego Syn Boży jest zniecierpliwiony postawą Piotra. Pierwszy z apostołów zrobił już przecież niesłychanie istotny krok w kierunku zrozumienia, kim jest Chrystus. Teraz jednak, w obliczu zapowiedzi doświadczeń granicznych, cofa się ku całkiem ludzkiemu rozumieniu Boga – jako wodza lub króla. Czy Chrystus zasadnie nazywa jednak swego ucznia „szatanem”? Myślę, że można to interpretować jako hiperboliczne ostrzeżenie dla Piotra i dla nas wszystkich.
Bogu zależy, żebyśmy poznali i zrozumieli jego plan dla człowieka. Nie dlatego, że Bóg uważa go za świetny, ale ponieważ alternatywa jest straszna. „Co da człowiek w zamian za swoją duszę?”, pyta Jezus. A jeśli nie mamy nic innego do oddania, to możemy po prostu tę duszę utracić.