Człowiek dobrem najcenniejszym

Miłość bliźniego ujawnia się także w całym procesie ludzkiej pracy. Jako uczniowie Chrystusa mamy się miłować także w przestrzeni życia gospodarczego, w miejscu naszej pracy.
Nauka społeczna Kościoła uważa, że można utrzymywać stosunki prawdziwie ludzkie, relacje przyjaźni, solidarności również w obrębie działalności ekonomicznej, a nie tylko poza nią albo po niej. Papież Jan XXIII postuluje, by przedsiębiorstwa stanowiły „doskonałą formę ludzkiej wspólnoty i aby jej duch przenikał dogłębnie zarówno stosunki między jednostkami, jak i różnorodne funkcje i stanowiska w przedsiębiorstwie […], wymaga to, by wzajemne stosunki między przedsiębiorcami, kierownikami zakładów pracy i pracownikami opierały się na zasadzie solidarności, wzajemnego szacunku i życzliwości”.

U nas na Dolnym Śląsku od lat pracodawcy i pracobiorcy w atmosferze wzajemnego szacunku i w ciągłym dialogu szukają rozwiązań satysfakcjonujących obie strony.
Osobiście wiele razy zapraszany byłem przez „Solidarność” na spotkania ze związkowcami, w których uczestniczyły organizacje pracodawców. Jest to godne uznania i za to bardzo dziękuję.
Idea takiej organizacji zakładu pracy i przedsiębiorstwa, aby stanowiły pewien rodzaj ludzkiej wspólnoty, nie jest pomysłem utopijnym. Dzisiaj wielu specjalistów od ekonomii i zarządzania widzi związek pomiędzy dobrym wynikiem ekonomicznym a dobrym wynagradzaniem oraz należytym traktowaniem pracowników i zaleca przedsiębiorcom przywiązywanie dużej wagi do czynnika ludzkiego, nazywając go często „kapitałem ludzkim”.