Nieplanowana zmiana

Niedawno miałem okazję odwiedzić „Klasztor Księgi Henrykowskiej”. To miejsce dla mnie szczególne. Tam rozpoczęła się moja droga przygotowania do przyjęcia sakramentu kapłaństwa. W mojej pamięci pojawiły się słowa wypowiedziane przez naszego księdza prefekta: „Kościół przyszłości to małe wspólnoty”.
Pokonać epidemię
Walka z epidemią, która już jakiś czas temu zawitała do Europy i Polski, stała się priorytetem. To był moment kluczowy. Nagle okazało się, że wiele spraw zajmujących głowy ludzi było sprawami małymi, zbytecznymi, bezsensownymi.
Nastał moment, w którym padł jasny komunikat: „Musimy pokonać koronawirusa”. Wielokrotnie powtarzane #zostańwdomu, zachęta do uczestniczenia w Mszach św. i nabożeństwach poprzez środki społecznego przekazu sprawiły, że praktyki religijne stały się „instant”. Większość naszych rodaków wzięła sobie do serca apele rządzących i hierarchów Kościoła, aby odpowiedzialnie podejść do sprawy. Z jednej strony ograniczenie sprawiło, że pojawiła się tęsknota za sakramentami, łzy żalu, że nie było możliwości w sposób fizyczny uczestniczenia w Eucharystii, Triduum Paschalnym czy samej Rezurekcji. Były to Święta Wielkanocne inne, wyjątkowe, ale będące także „rentgenem” naszej wiary. Zresztą sytuacje trudne zawsze są weryfikatorem naszych uczuć, pragnień, poglądów i wyborów.
Koronawirus sprawił, że wiele osób zostało wyrwanych z rutyny niedzielnych praktyk, przyzwyczajeń i te wydarzenia… skłoniły wielu do mocnej i głębokiej refleksji.
Tęsknota za sakramentami
Podczas tzw. narodowej kwarantanny postanowiłem tak duszpastersko popytać, jak katolicy przeżyli ten czas. Jedna z osób zapytanych o przeżywanie Mszy św. poprzez Internet powiedziała: „Obawiałam się, że jeśli nie pójdę do kościoła, nie poczuję mszy.
Niedziela nie będzie miała tego sakralnego charakteru. Nie byłam pewna swojej decyzji. Ze strony Kościoła szedł jasny apel o pozostanie w domach, ale pewność tej decyzji poczułam dopiero po słowach abpa Jędraszewskiego […]. Dla mnie było to silne przeżycie. Zrodziła się we mnie ogromna tęsknota za fizyczną obecnością tam – w kościele. Jednak ta tęsknota nie była dołująca. Była pełna nadziei i zniecierpliwienia. Ta niedziela była dla mnie tak samo «pełna», jak każda wcześniejsza. Czułam cichą radość tak samo, jak po wyjściu z kościoła każdego innego tygodnia. Ale nie wystarczyło «puścić mszę w tle». Musiałam zamknąć się w pokoju i stać się uczestnikiem. Modliłam się sama. Przyzwyczajona do odwiecznej wspólnoty kościoła w czasie mszy, byłam teraz tylko ja. Choć te 350 wyświetleń zapewniało mnie o duchowej łączności wielu osób, fizycznie byłam sama. I chociaż może to śmiesznie zabrzmi – ta samotność przy ekranie sprawiła, że bardziej poczułam swoją samotność przed Bogiem, która dotyczy każdego z nas. […] Ten czas, jak każdy trudny czas, może być moim zdaniem bardzo bogatym źródłem łaski. Wymusza na nas poważne i jednoznaczne podejście do wiary. Nie jest czasem pobożności z przyzwyczajenia czy na pokaz. To czas naszego wysiłku i decyzji, czy idziemy w nicość, czy idziemy żwawo drogą do Boga. A co najważniejsze, w obliczu epidemii «zyskujemy nagle» umiejętność dostrzegania, że to właśnie droga do Boga jest tą właściwą”.
Patrząc na powyższą wypowiedź, dostrzegam dojrzałość, a samo podejście jest bardzo budujące, ale nie każdy ma odpowiednie warunki do przeżywania Mszy św. w domowym zaciszu. Weźmy pod uwagę, że jest wiele rodzin, w których praktykujących jest połowa albo i mniejsza liczba domowników.
Jednym zależy na przeżyciu niedzielnej Mszy, innym nie i niekoniecznie muszą stworzyć tym drugim warunki do modlitwy, co zresztą potwierdzały osoby, które wyrażały swoją radość ze zwiększenia limitu osób na Mszy, co umożliwiło im spokojne przeżycie Eucharystii.