Sudarion z Oviedo

W tamtych czasach pojawiło się wiele rzeczy, o których nic nie napisano, jak na przykład płótna i Sudarion, w które zawinięte było ciało Pana. Czytaliśmy, że zostały znalezione, ale nigdzie nie napisano, iż były przechowywane. Nie wierzę, że relikwie te zostały zlekceważone i zapomniane, lecz myślę, iż przechowywano je dla przyszłych pokoleń (cyt. za: J. Bennett, Święta Chusta, Święta Krew. Tajemnica Sudarionu z Oviedo, nieznanej relikwii Grobu Pańskiego, Rzeszów–Kraków 2011). Tak problematykę relikwii śmierci i pamięci o zmartwychwstaniu Chrystusa opisał św. Braulion z Saragossy zm. w 651 roku biskup i uczeń św. Izydora z Sewilli wielkiego Ojca Kościoła na Zachodzie. Biskup ten doskonale orientował się w zagadnieniu przechowywanych na terenie Hiszpanii relikwii upamiętniających wydarzenie Męki Pańskiej, gdyż zapewne sam uczestniczył w zabezpieczeniu tego religijnego skarbu przez swojego mistrza, wspomnianego św. Izydora.
Tajemnica Oviedo
Gdy w 1075 roku król Kastylii Alfons VI postanowił sprawdzić, jakie świętości kryła skrzynia, odnaleziono wśród dobrze zabezpieczonych i podpisanych relikwii przedmiot, który wzbudził szczególne zainteresowanie władcy i jego otoczenia. Była to chusta podpisana jako: El Santo Sudario de N. S. J. C., czyli Święta Chusta naszego Pana Jezusa Chrystusa. Nie był to jednak materiał znany w tradycji chrześcijańskiej jako chusta św. Weroniki, określany z języka greckiego w ikonografii jako Acheiropoietos – obraz nie ręką ludzką uczyniony, przedstawiający wizerunek Chrystusa, jaki miał się odbić na materiale ocierającym twarz niosącego krzyż. Na Sudarionie nie znajduje się żadne oblicze ani nawet kontury twarzy skazanego na śmierć Jezusa.
Pomoc w rozwiązaniu zagadki przynosi opis nawiedzenia grobu Chrystusa przez św. Piotra i św. Jana w poranek zmartwychwstania zapisany w Ewangelii wg św. Jana: Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu (J 20, 6-7). Jak wynika z powyższego cytatu, nie chodzi także o tzw. Całun Turyński, czyli materiał, którym owinięte było ciało Jezusa z Nazaretu. Mowa jest o chuście spoczywającej na głowie. To właśnie ten przedmiot stał się jedną z najważniejszych relikwii Hiszpanii.
Sudarion jerozolimski
Zwięzły opis śmierci i pogrzebu Chrystusa z Biblii nie zawiera szczegółów ostatniej posługi, jaką wobec zmarłego na krzyżu Jezusa wykonali jego najbliżsi. Wiadomym jest jedynie, że Józef z Arymatei i Nikodem owinęli ciało swojego Nauczyciela w płótna razem z wonnościami, zgodnie z żydowskim sposobem pochówku. Aby więc poznać i rozwiązać tajemnicę Sudarionu, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na ówczesne obrzędy sepulkralne.
Zgodnie z panującą zasadą należało zadbać o to, by wszystko związane z krwią zmarłego wraz z nim zostało pochowane oraz aby nie pozostało żadnych śladów „krwi niosącej życie”.
Dlatego też zaraz po stwierdzeniu śmierci Jezusa jego poranioną głowę z wypływającą krwią osłonięto chustą, zabezpieczając w ten sposób tę część ciała. Był to także zabieg mający na celu zachowanie godności wobec misterium śmierci, by oszczędzić z pewnością okrutnego widoku zmaltretowanej cierpieniem twarzy zmarłego. Po zdjęciu z krzyża, przeniesieniu ciała i owinięciu w całun Sudarion również został złożony do grobu.
O takiej funkcji tej szaty wspomina żyjący w V wieku Nonnos z Panopolis w Egipcie, który uzupełnił cytowany fragment Ewangelii wg św. Jana, pisząc, iż była to szata okrywająca głowę i miała węzeł w górnej części, która okrywała włosy. Można powiedzieć, iż w tym miejscu ślad historyczny tej szaty grobowej się urywa, choć pojawiają się źródła z okresu starożytności chrześcijańskiej, wskazujące, iż relikwię tę posiadał św. Piotr, który używał jej jako turban i mocą pozostawionych na niej śladów i plam krwi Chrystusa uzdrawiał, i że używana w ten sposób chusta z czasem została przekształcona na mitrę jako nakrycie głowy biskupów.