Eucharystia źródłem życia i drogą do świętości

Świadomość, że kapłan to „drugi Chrystus”, była dla ks. A. Zienkiewicza nie tylko wynikiem teologicznej refleksji, ale także doświadczeniem kapłańskiego życia, zobowiązaniem wynikającym z odpowiedzi na Chrystusowe zaproszenie „pójdź za Mną”.
Kapłan alter Christus
Przez przyjęcie sakramentu kapłaństwa – nauczał – człowiek wchodzi w szczególny związek z Chrystusem.
Nie tracąc jakości swego człowieczeństwa, zostaje naznaczony piętnem kapłaństwa Chrystusowego; na płaszczyźnie tego kapłaństwa nawiązuje relację o charakterze egzystencjalnym i nadprzyrodzonym.
By przybliżyć istotę tego związku, odsyła do słów Jezusa o Jego relacji z Ojcem: „Moim pokarmem jest wypełniać wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonywać Jego dzieło” (J 4, 34); „A Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną; nie pozostawił Mnie samego, bo ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba” (J 8, 29) i do świadectwa św. Pawła o jego więzi z Mistrzem: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20).
Ten związek, stanowiący istotę kapłaństwa, mówi ks. A. Zienkiewicz, to „[…] szczytowe zjednoczenie wewnętrzne z Chrystusem, jakby utożsamienie się z Chrystusem, stanie się »drugim Chrystusem« w swym bycie.
To już wiele więcej niż naśladowanie, niż wypełnianie przykazań, niż wolność od ciężaru grzechu”. Ukonstytuowana w ten sposób relacja jest niepodważalna i jedyna w swoim rodzaju.
„Tego nikt nie może zakwestionować – podkreśla – że Jezus przekazał Apostołom i ich następcom, i święconym przez biskupów kapłanom, swoje Boskie prerogatywy, Boskie władze.
[…] nikt nie może się z kapłanem porównać w jego władzy sprawowania Eucharystii”.

Nie dziwi go, że słuchający Mowy eucharystycznej nie mogli pojąć tego, że Jezus jest Chlebem żywym (por. J 6, 51), nie dziwi go, że „[…] zareagowali pomrukiem sceptycyzmu i negacji: »Twarda jest ta mowa« (J 6, 60)”. Przyznaje, że bez szczególnego światła rzeczywiście nie do pojęcia jest to, „Jak mógł Bóg Przedwieczny, Wszechmogący i Nieskończony zniżyć się do ludzi w postaci człowieka? A jeszcze bardziej – jak pod postacią okruszyny chleba?”. Jest to nieprzenikniona tajemnica, którą w jakimś stopniu może rozjaśnić miłość, choć i „miłość do małego grzesznego buntownika” też jest tajemnicą. „I wtedy można powiedzieć – konkluduje – że tajemnica wyjaśni tajemnicę. Tajemnica Miłości wyjaśni Tajemnicę-Dar”. Dar Miłości czeka na odpowiedź, wzywa do przemiany, do przebóstwienia, do świętości. Jezus, oprócz stołu Słowa Bożego, zastawił stół Boskiego Chleba, zapraszając: „Bierzcie i jedzcie” (Mt 26, 26). W Najświętszej Ofierze Nowego Testamentu – zauważa – na pierwszy plan wysuwa się właśnie spożywanie darów ofiarnych, a więc „Uczta. Uczta niesłychana. Uczta Boża, ale – uczta”.
Tę Chrystusową wolę dobrze rozumieli pierwsi chrześcijanie, nazywając Mszę Świętą „łamaniem chleba”. Korzystanie z tego zaproszenia, owa „asymilacja Boskiego Chleba” musi się dokonywać w obrębie ludzkiej świadomości i woli, a nie powierzchownie, nie automatycznie.
„Tam musi mieć miejsce świadoma i skupiona modlitwa, której rdzeniem jest zawsze wola oddania się Bogu: »Bądź wola Twoja« – wola plastyczna, otwarta wola »do dyspozycji«”. Za sentencję streszczającą myśli i wskazania ks. Zienkiewicza można by uznać „arytmetyczne” równanie zapisane w jego młodzieńczych notatkach: „Stały stan łaski uświęcającej + Komunia Święta = człowiek przebóstwiony”. Bo – jak dodaje – „Przez przebóstwienie Pan Bóg odbiera największą chwałę”.
Cześć dla Eucharystii i jej duszpasterskie owoce
O eucharystycznej pobożności ks. A. Zienkiewicza mówią świadectwa jego współpracowników, uczniów, studentów, którzy wciąż mają w oczach tę nieruchomo klęczącą postać, niczym spiżowy posąg oranta, zatopioną w modlitwie przed Eucharystią i w dziękczynieniu po niej.