Chrześcijanin w obliczu epidemii

Podstawowymi instrumentami działania stosowanymi przez służby sanitarne i medyczne na każdym etapie walki z epidemią są: nadzór epidemiologiczny, kwarantanna i izolacja. Nadzór epidemiologiczny prowadzony jest przez pracowników inspekcji sanitarnej i dotyczy osoby zdrowej, u której istnieje stosunkowo niewielkie ryzyko wystąpienia zachorowania. Nie ogranicza się jej swobody przemieszczania się, zaleca się pomiar temperatury ciała i obserwację stanu zdrowia z obowiązkiem zgłoszenia się do lekarza i poinformowania służb sanitarnych w przypadku wystąpienia objawów choroby. Kwarantanna dotyczy także osób zdrowych i polega na czasowym odizolowaniu osoby, która może być nosicielem choroby zakaźnej, bo narażenie na kontakt z chorym jest bardziej uprawdopodobnione. W zależności od zjadliwości wirusa, stadium rozwoju epidemii czy innych, indywidualnie rozpatrywanych czynników może przybrać formę kwarantanny domowej lub odosobnienia w specjalnie przygotowanych na ten cel ośrodkach. Izolacja ma na celu odseparowanie od otoczenia osoby już chorej. Pacjent jest hospitalizowany w warunkach zapewniających bezpieczeństwo personelowi medycznemu w szpitalu zakaźnym, a w przypadku dużego zasięgu epidemii także w specjalnie do tego przygotowanych izolatoriach. Należy jednak pamiętać, że wysiłki służb medycznych, sanitarnych i porządkowych nie odniosą pożądanego skutku bez ścisłej, odpowiedzialnej i świadomej współpracy ze strony obywateli.
Dlatego tak ważne jest stosowanie się do zaleceń sanitarno-epidemiologicznych i rzetelne informowanie o wszystkich ważnych z punktu widzenia medycznego faktach. Koronawirusy są wrażliwe na podstawowe środki dezynfekcyjne i wysoką temperaturę. Skuteczne są więc standardowe procedury stosowane do odkażania: częste mycie rąk wodą z mydłem, odkażanie rąk preparatami na bazie alkoholu oraz unikanie dotykania rękami oczu, nosa, ust (jest to częsty nawyk, którego nie kontrolujemy), zakrywanie nosa i ust podczas kaszlu i kichania jednorazową chusteczką, która powinna zostać natychmiast usunięta, lub kichanie w zgięcie łokcia, nigdy zaś w otwarte dłonie. W przypadku kontaktu z osobami prezentującymi objawy zakażenia wskazane jest utrzymanie odległości co najmniej 1–1,5 metra. Stosowanie masek ochronnych ma sens np. podczas sprawowania opieki nad osobą chorą, a także przez osoby, które kichają i kaszlą, a muszą np. opiekować się kimś, albo pójść do przychodni czy sklepu.
Postawa chrześcijanina
Na obecnym etapie walki z epidemią, w związku z ogłoszeniem przez rząd stanu zagrożenia epidemicznego obostrzenia i restrykcje dotknęły już właściwie każdego Polaka. Episkopat Polski wydał specjalne zalecenia dotyczące praktyk religijnych, które wprowadzili biskupi diecezjalni i księża. Stosujmy się do nich ze zrozumieniem. Przyjmowanie Komunii św. na rękę ma sens, jeśli jesteśmy pewni, że udało nam się zachować ich czystość – w przeciwnym razie o wiele bezpieczniejsze będą zdezynfekowane ręce kapłana. Zgromadzenie 50 osób w małej kapliczce to skrajna nieodpowiedzialność, ale 100 osób rozproszonych w wielkiej katedrze przy utrzymaniu odpowiedniej, dwumetrowej odległości w ławkach czy w drodze do ołtarza nie stanowi zagrożenia.
Jeśli mamy jakiekolwiek objawy choroby, skorzystajmy z dyspensy i nie narażajmy innych. Pamiętajmy, że na chrześcijanach spoczywa szczególny obowiązek, by pamiętać o sąsiadach, którzy być może potrzebują pomocy.
Możemy porozumieć się z nimi przez telefon, domofon czy z bezpiecznej odległości, zakupy można pozostawić pod drzwiami, używając np. jednorazowych rękawiczek, wyrzucić do kubła zapakowane w worek śmieci czy wyprowadzić psa, korzystając z własnej smyczy. Najważniejsze jest częste mycie rąk i unikanie dłuższego niż 15 min kontaktu z osobą chorą. Podejdźmy do obecnej sytuacji bez strachu, z ufnością i modlitwą, bo „Kto przebywa w pieczy Najwyższego i w cieniu Wszechmocnego mieszka… nie ulęknie się strachu, ani za dnia – lecącej strzały, ani zarazy, co idzie w mroku, ni moru, co niszczy w południe” Psalm 91(90).