Dominik Golema: Kilka lat temu było nam dane, wraz z rodziną, przejść stacjami Via Dolorosa po ulicach Jerozolimy, przeżywając kolejne stacje Męki Pańskiej w domniemanych miejscach tego uświęconego miasta. Przeciskając się pomiędzy grupami turystów lub pielgrzymów, mijając kolejne stragany z wszelkimi towarami, od przypraw poprzez kilimy, fajki po pamiątki religijne związane z różnymi kultami, stłoczone na jednym stoliku, odnajdywaliśmy kolejne etapy naszego nabożeństwa.
W pewnym momencie podeszła do nas elegancka starsza pani, dopytując, czy zmierzamy ku Bazylice Grobu Pańskiego, i sugerując wskazanie drogi.
Ostrożni w nawiązywaniu przygodnych kontaktów próbowaliśmy czym prędzej zakończyć tę mało komfortową dla nas, niespodziewaną konwersację.
Przy kolejnym naszym zapewnieniu, że dziękujemy za pomoc i sami sobie poradzimy, kobieta odrzekła: „Idziecie do Grobu Pańskiego, ja też tam idę, pomóżcie mi nieść siatkę z zakupami…” i wręczyła ją Tomkowi, chrzestnemu naszego syna. Tak oto Tomasz wszedł w rolę Szymona z Cyreny, a my doświadczyliśmy, na czym może polegać przeżywanie Drogi Krzyżowej.
Ekstremalna Droga Krzyżowa, inicjatywa podjęta przed jedenastoma laty, w swej ostatniej edycji pomogła ponad stu tysiącom osób przeżywać misterium Męki Pańskiej, wiodąc ich po niemal tysiącu tras w 25 krajach.
Zmaganie się z odczuwaniem bolących stóp, braku sił, zimnej nocy, senności i wyczerpania stanowi nie lada ćwiczenie pokory fizycznej i duchowej.
Poszedłem dwa razy EDK. Po drodze pragnienie jak najszybszego dotarcia do końca stawało się coraz bardziej natrętne.
Cudownym było, u kresu drogi, na ostatniej stacji móc uklęknąć przed tabernakulum. To klęczenie wówczas było niewyobrażalnie błogim, kojącym odpoczynkiem. Problemem było jednak wstać ponownie, dobrze że był pod ręką solidny krzyż, na którym można było się wesprzeć.

Trzeba było zatem dać pielgrzymom odpowiednie narzędzie do wędrówki i modlitwy. Stało się jasne, że same teksty rozważań nie będą wystarczające, i tak powstał pierwszy przewodnik po stacjach wrocławskiej AMDK. Zawierał on również fotografie poszczególnych świątyń i wyznaczonych tam stacji, podstawowe informacje dotyczące dojazdu oraz godzin Mszy Świętych, nabożeństw, adoracji i spowiedzi. Celem było przygotowanie pielgrzyma do świadomego odwiedzania tych miejsc, tak aby jak najlepiej wykorzystać w nich swój pobyt poprzez możliwość uczestniczenia we wspólnej modlitwie czy przystąpienia do sakramentów. Co roku przewodnik „rośnie”, w obecnej edycji odnajdziemy w nim oprócz historii świątyń, rozważań, informacji praktycznych również wiele tekstów modlitw, pieśni, hymnów brewiarzowych i, jak zawsze, miejsce na stemple upamiętniające nasze nawiedzenie poszczególnych kościołów-stacji. Tak oto, od kilkudziesięciu stron w roku 2017, oddajemy do wykorzystania pielgrzymom książeczkę niemal trzystustronicową w tym roku.
Współczesność posługuje się jednak nowoczesnymi narzędziami komunikacji, a więc należało przygotować także odpowiednią aplikację na smartfony. Dzięki tej technice wiemy, że na tegoroczny adoracyjny miejski pielgrzymi szlak wyrusza, oprócz tysiąca posiadaczy książeczkowych przewodników, około dwóch tysięcy pielgrzymów ze smartfonami. Piękne jest to, że w ten sposób możemy poznawać także wspaniałą architekturę sakralną naszego miasta. Słyszałem wiele świadectw, że bez tej zachęty sporo osób nie dotarłoby nigdy do licznych kościołów wrocławskich.
Dominik Golema: Tak, i jest to też prawdziwa zachęta do samego pielgrzymowania, które przecież może odbywać się nie tylko do znanych sanktuariów, ale także bardziej lokalnie, pomiędzy parafiami miasta. Kojarzy mi się to z inicjatywą rozpoczętą w mojej parafii kilka lat temu, a polegającą na odprawieniu drogi krzyżowej pomiędzy kościołem parafialnym na Księżu Małym a filialnym w Trestnie. Jest to dystans 5 km, dający możliwość przeżycia dwugodzinnego nabożeństwa, zazwyczaj jest to ostatni piątek przed Niedzielą Palmową.
Tak właśnie możemy pielgrzymować, modląc się, po całym Wrocławiu. Dzięki rozłożeniu nabożeństwa na więcej dni nasza duchowa obecność na poszczególnych stacjach może trwać nawet kilka dni. Jedni jadą tramwajem do pracy, inni stoją w korkach, jadąc po zakupy, ktoś mknie rowerem na zajęcia, a ktoś inny pośród nich właśnie jedzie na drugi koniec miasta, żeby przeżyć „Drugi upadek pod krzyżem”.
To mocne świadectwo, zwłaszcza że niektórzy pielgrzymi korzystają z możliwości wyposażenia się w pamiątkowy przypinany znaczek informujący o uczestnictwie w tym nabożeństwie.
Rozmawialiśmy także o możliwości wędrowania z drewnianym krzyżem, tak jak jesteśmy do tego zachęcani podczas EDK. Można by przygotować takie krzyże, jakie noszą pielgrzymi wokół sanktuarium maryjnego w bawarskim Altötting, albo pozostawiają na wzgórzu sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Świętej Wodzie na Podlasiu. Drewniane, jedne mniejsze niż metr, inne całkiem spore.