Grzech – misterium nieprawości

Pewna matka zapytała syna powracającego z niedzielnej Mszy św.: „O czym ksiądz mówił na kazaniu?” „O grzechu” – odpowiedział syn. „I co mówił?” – „Był przeciw”. Gdybyż to było takie proste, jak w tej krótkiej scence! Ale nie jest. Dlaczego?
Rzeczywistość grzechu
Bez uznania siebie za grzesznika człowiek nie może poznać prawdy o samym sobie, a to jest warunkiem właściwego postępowania, bez przebaczenia zaś nie mógłby znieść tej prawdy (por. KKK 1697).
Katechizm uczy, że „grzech jest obecny w historii człowieka; na próżno ktoś chciałby go nie zauważać lub nadawać inne nazwy tej mrocznej rzeczywistości” (KKK 386). Aby jednak zrozumieć misterium grzechu, trzeba zobaczyć je na tle głębokiej więzi człowieka z Bogiem, gdyż poza tą relacją zło grzechu nie ujawnia się w swojej prawdziwej istocie jako odrzucenie Boga i przeciwstawienie się Mu (KKK 386). Dopiero poznanie zamysłu Bożego wobec człowieka pozwala zrozumieć, „że grzech jest nadużyciem wolności, której Bóg udzielił osobom stworzonym, by mogły Go miłować, oraz miłować się wzajemnie” (KKK 387). To pozwala zrozumieć, dlaczego o grzechu usłyszymy właściwie tylko w Kościele i będą ten problem rozważali tylko ludzie prawdziwie wierzący. Bo jeśli Boga nie ma, to wszystko wolno!
Czym jest grzech?
„Jest wykroczeniem przeciw rozumowi, prawdzie, prawemu sumieniu; jest brakiem prawdziwej miłości względem Boga i bliźniego z powodu niewłaściwego przywiązania do pewnych dóbr. Rani on naturę człowieka i godzi w ludzką solidarność. Został określony jako słowo, czyn lub pragnienie przeciwne prawu wiecznemu” (KKK 1849). Grzech jest obrazą Boga; przeciwstawia się miłości Boga do nas, jest nieposłuszeństwem (jak grzech pierworodny), czyli „miłością siebie, posuniętą aż do pogardy Boga” (KKK 1850). Skutki grzechu pierworodnego w tajemniczy sposób przeszły na nas wszystkich (zob. KKK 398-409). I tyle rozumiemy, że ów „spadek” po prarodzicach powoduje konieczność walki z pokusami i grzechem przez całe nasze życie. Na szczęście dla nas wszystkich Pan Jezus przyszedł i wciąż przychodzi wzywać do nawrócenia nie sprawiedliwych, ale grzeszników (Łk 5, 32). Chodzi o to, by uznać swoją grzeszność.
Powszechność grzechu
Zaślepieni są ludzie, którzy sądzą, że nie potrzebują zbawienia i nawrócenia (KKK 588). Święty Jan napisał: Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy. Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, [Bóg] jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości (1 J 1, 8-9).