Korneliusz – zbawienie dla pogan

Korneliusz był dowódcą oddziału żołnierzy rzymskich w Cezarei. Miał władzę wojskową nad tak zwaną kohortą Italską. Wyznawał religię żydowską, przestrzegając Prawa Mojżeszowego, choć sam nie należał do Izraelitów.
Święty Łukasz nazywa go pobożnym i bojącym się Boga. Chwali go za trwanie w modlitwie oraz dawanie hojnej jałmużny biednym.
Pewnego dnia w czasie modlitwy, około godziny piętnastej, Korneliusz miał widzenie. Zobaczył anioła, który polecił mu posłać po Piotra przebywającego w Jafie w domu garbarza Szymona. Setnik posłuchał wysłannika z nieba.
Do Jafy udało się dwóch jego domowników i żołnierz. Kiedy następnego dnia rano dotarli na miejsce, Piotr właśnie się modlił na dachu domu. On również miał widzenie, tuż przed przybyciem gości. Usłyszał głos Ducha Świętego: Poszukuje cię trzech ludzi. Zejdź więc i idź z nimi bez wahania, bo Ja ich posłałem (Dz 10, 20).
Po tym zapewnieniu Piotr przyjął przybyszów, a kolejnego dnia wyruszył z nimi w podróż do Cezarei, do domu Korneliusza – mimo że Prawo żydowskie zabraniało mu przebywania z cudzoziemcami. Wyjaśnił to: Bóg mi pokazał, że nie wolno żadnego człowieka uważać za skażonego lub nieczystego (Dz 10, 28b).
Tymczasem Korneliusz zebrał swoją rodzinę i przyjaciół i czekał na przybycie Piotra. Po powitaniu powiedział: Teraz my wszyscy stoimy przed Bogiem, aby wysłuchać wszystkiego, co Pan tobie polecił (Dz 10, 33b).
Zanim Piotr skończył mówić o Jezusie, Jego śmierci i Zmartwychwstaniu, na zebranych zstąpił Duch Święty. Wielbili Boga i modlili się w językach pod Jego wpływem.
Dlatego Piotr zapytał: Któż może odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my? (Dz 10, 47).
W ten sposób chrześcijanami zostali ci, którzy nie byli wcześniej Żydami – a Piotr i pozostali zrozumieli, że Bóg udziela łaski zbawienia w Chrystusie wszystkim ludziom bez względu na ich pochodzenie czy narodowość.