Moja Niedziela

Patrząc na współczesny świat, który na chrześcijaństwo (a na katolików w szczególności) reaguje jak kot na widok ogórka (czyli dość histerycznie), łatwo można dojść do mniemania, że Symeon wielkim prorokiem był, ponieważ to on określił Jezusa jako „znak, któremu sprzeciwiać się będą”. Gdy jednak bliżej przyjrzymy się jego proroctwu, zobaczymy, że dotyczy ono nie tylko współczesności, ale też całej historii chrześcijaństwa, która, choć zmienna, wydaje się wciąż oscylować wokół tego, że imię Jezusa jednych wydobywa z beznadziei i grzechu, podczas gdy drudzy reagują na nie odrzuceniem, a nawet agresją. Na tym jednak Symeon nie poprzestaje, zwraca się również do Maryi w trudnych słowach: „A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”. Ta część dotyczy nas, chrześcijan, w takim samym stopniu jak poprzednie słowa Symeona, a kto wie, czy nie dotyka głębszych nawet i istotniejszych spraw naszej wiary. To nie za przyczyną Maryi przecież na jaw wyjść mają nasze „zamysły” (czyli jak można by to zinterpretować, nasze prawdziwe myśli).
Tą przyczyną jest oczywiście Jezus, co sobie wyżej nakreśliliśmy.
A zatem cierpienie Maryi, ów miecz, który ma Ją przeszyć, to wynik odrzucenia Jezusa przez człowieka.
Maryja jednak jest tak blisko, a jej współczucie z Jezusem, kiedy poznaje w Nim nie tylko swego Syna, ale też Boga, jest tak duże, że poczuje to odrzucenie równie mocno, jakby dotyczyło jej samej. Jest w słowach Symeona zawarta zatem wskazówka: ból, zawód, zniechęcenie, których wielu chrześcijan doświadcza w relacji ze światem, który odrzuca Jezusa, są wynikiem naszego współodczuwania z Nim. Są dobre w tym sensie, że świadczą o miłości chrześcijan do swego Boga. Są potężnym znakiem nadziei.

Przed ludźmi życie i śmierć, co ci się spodoba, to będzie ci dane” czytamy dziś w Mądrości Syracha. I to mniej więcej jest postawa, do której zachęca nas Kościół.
Często widzimy religię jako system nakazów i zakazów, które mówią nam, jak mamy żyć. To stereotypowe widzenie umacniają w nas media, które tylko czekają, żeby krzyknąć chwytliwym nagłówkiem w stylu „Kościół nie pozwala!!!”.
Nic dziwnego, że wiele osób traktuje chrześcijaństwo jako system opresji, uciskający różne grupy społeczne. Zupełnie umyka nam optyka samej Biblii, a zwłaszcza przesłania Chrystusa. W dzisiejszej Ewangelii widzimy przecież wypełnienie niemalże eksplicytne proroctwa Symeona – Jezus stawia swoich słuchaczy w sytuacji, gdzie mają oni do wykonania tylko (i aż!) jedno zadanie: muszą szczerze powiedzieć, kim są. Nieistotne są formalne wymagania religii, gdy w grę wchodzi miłość Boga i szczera relacja z Nim.
„Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa” powiada Jezus. Nie mówi tego po to, żeby nas „postawić do pionu” czy żeby skłonić nas do internalizacji zewnętrznie narzuconych norm.
Wręcz przeciwnie, daje nam wolność podjęcia decyzji bez względu na te normy. Przed nami życie i śmierć, grzech i świętość. Nie udawajmy, że wybieramy jedno, gdy w sercu pragniemy drugiego. Postępujmy zgodnie z wewnętrznym przekonaniem. Więcej Jezus nie chce od nas wymagać, to Jego plan maksimum: pokazać nam, że jesteśmy kochani i chciani przez samego Boga i… zostawić nas z tą wiedzą.
Czy odpowiesz mu „tak” czy „nie”? W XXI wieku, który jak dotąd można chyba zasadnie nazwać wiekiem hipokryzji, życzmy sobie jasnej decyzji i prostej odpowiedzi, niezależnie od tego, jaka ona jest.