Młyn papierniczy kandydatem na listę UNESCO

To pierwszy z kroków do przyznania obiektowi tytułu światowego dziedzictwa kulturowego. O wpisanie dusznickiego zabytku na tę listę wnioskowało Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jest to równoznaczne z oficjalnym ogłoszeniem kandydatury młyna i rozpoczęciem kolejnego etapu w staraniach o zaliczenie obiektu do najcenniejszych dóbr kultury w skali świata. Dla samego młyna i Muzeum Papiernictwa w Dusznikach-Zdroju, które sprawuje nad nim pieczę, oznacza to fazę intensywnych przygotowań i serię bardzo drobiazgowych kontroli obiektu.
– Teraz przed nami kolejne zadania. Musimy zintensyfikować badania historii papiernictwa nie tylko na obszarze Polski, ale także na świecie. Pozwoli to naszej placówce przekształcić się w międzynarodowy ośrodek gromadzenia i upowszechniania wiedzy o dziejach papiernictwa. Wyniki badań wykorzystamy do opracowania wniosku o wpis papierni na listę UNESCO, w którym nasz obiekt oraz inne europejskie młyny papiernicze zostaną dokładnie scharakteryzowane.
Istotnym zadaniem będzie modernizacja ekspozycji muzealnych pod kątem obsługi znacznie większej liczby zwiedzających niż obecnie. Niezbędne jest stworzenie odpowiedniej infrastruktury turystycznej w obrębie papierni, m.in. centrum obsługi turystów, punktów gastronomicznych, miejsc parkingowych.
Wpis na listę UNESCO wiąże się z kilkukrotnym zwiększeniem liczby zwiedzających. Musimy się na to dobrze przygotować – mówi Maciej Szymczyk, dyrektor Muzeum Papiernictwa.
Papier przez wieki był produktem luksusowym, dlatego właściciele dusznickiego młyna należeli do ludzi majętnych.
Swą fortuną potrafili się dzielić: często byli proszeni na chrzestnych lub świadków na weselach. Rekordzistką była rządząca papiernią w latach 1779–1802 Antonia Józefa Ossendorf – do chrztu trzymała ok. 120 dzieci.
Do dziś pozostało ich największe dzieło – najpiękniejszy młyn na świecie, gdyż wiele środków przeznaczyli na jego rozbudowę i upiększanie. Papiernię wzniesiono w formie dworu szlacheckiego, elewację ozdobiono w czasach Antonii Józefy Ossendorf rozetami i półrozetami oraz pilastrami.
Wewnątrz młyna dwa pomieszczenia udekorowano polichromiami z motywami roślinnymi i scenami rodzajowymi.
Jedna ze scen nawiązuje do biblijnej historii kuszenia Józefa przez żonę Putyfara; to aluzja do właściciela papierni z lat 1772–1779, Józefa Ossendorfa, który jak biblijny Józef miał być człowiekiem uczciwym i nieulegającym pokusom.