Polacy w Taizé

Dziś do Wspólnoty Taizé należy czterech Polaków: Marek, Krzysztof, Wojciech i Maciej. Na wzgórzu mieszkają również trzy siostry Urszulanki Jezusa Konającego.
Brat Marek: Ten stary to jestem ja
Pierwszym Polakiem, który poprzez śluby związał się ze Wspólnotą, był pochodzący z Wielkopolski brat Marek.
Do Wspólnoty wstąpił w 1977 r. Braci poznał poprzez działalność ekumeniczną w duszpasterstwie akademickim.
Podczas studiów w jego ręce trafiła książka Taizé i Kościół jutra. Tam przeczytał Regułę Wspólnoty, stanowiącą załącznik do książki. Ten tekst okazał się tak inspirujący, że znalazła się grupa młodych ludzi gotowa żyć według jego wskazań.
Po studiach i złożeniu pracy magisterskiej odwiedził Taizé po raz pierwszy. Urzeczony pobytem we Wspólnocie zaangażował się w organizację spotkań, m.in. w Kokoszycach.
Po kilku latach pracy jako ekonomista postanowił wstąpić do Wspólnoty i wyruszył do Burgundii… autostopem.
Po dłuższych rekolekcjach powrócił do Polski, żeby dopełnić wymaganych prawem formalności. Jak się okazało, trwały one trzy lata. Ówczesne władze Polski Ludowej przez ten czas odmawiały mu paszportu. Myśl o życiu monastycznym nie dawała jednak spokoju. Tamte lata przeżył w bliskości z zakonem benedyktynów z wielkopolskiego Lubinia. Nie marnując czasu, co pół roku składał podania z prośbą o wyjazd. Po jednym z takich podań klasztor w Lubiniu odwiedzili oficerowie Służby Bezpieczeństwa. Pytając się o petenta, usłyszeli: „Dajcie mu paszport. Już go straciliście”.

Brat Wojciech: Ostatni przyjęty przez brata Rogera
Do Taizé trafił przez Europejskie Spotkanie Młodych, które odbywało się we Wrocławiu w 1995 r. Wówczas, jako 17-letni chłopak, zaangażował się w organizację Spotkania w swojej rodzinnej parafii. Po tym doświadczeniu wybrał się na tygodniowy pobyt do Wspólnoty we Francji. Jak sam twierdzi, podczas tego pobytu wielu rzeczy nie zrozumiał.
Wrócił jednak do Polski z przekonaniem o wyjątkowości Taizé. Czuł, że musi tam wrócić. Przez cały okres trwania studiów odwiedzał Wspólnotę. Wraz z końcem nauki pojawiło się pytanie: co teraz? Stwierdził, że odpowiedzi poszuka podczas rocznego pobytu w burgundzkiej wiosce. Jak się okazało, znalazł ją „na wzgórzu”. Polegała na przeświadczeniu, że każdy ma jakieś powołanie – konkretne zadanie do wypełnienia w Kościele, w świecie.
Taizé jest właśnie miejscem odkrywania tego zadania. Dzieje się to poprzez spotkanie z drugim człowiekiem, na modlitwie, w chwilach ciszy czy samotności.

Nie są to słowa na wyrost, gdy wypowiada je brat Maciej, z wykształcenia specjalista w zakresie turystyki. Nie od razu zaczął żyć duchowością Taizé. Zmieniło się to na ostatnim roku studiów. Wtedy pojawiła się wątpliwość co do przyszłości wyrażona pytaniem: czy to co robię teraz, chcę robić do końca swojego życia? Jako miejsce do refleksji wybrał Wspólnotę Taizé, gdzie spędził cztery miesiące. Wrócił z przekonaniem o wstąpieniu do seminarium duchownego.
Jednocześnie zapadła decyzja, że kolejne Europejskie Spotkanie Młodych odbędzie się w jego rodzinnym mieście – Poznaniu. Bracia zwrócili się z prośbą o pomoc.

Siostry „szare” urszulanki: siostry do tańca i do różańca
Pierwsze siostry z Polski pojawiły się 4 lipca 1994 r. Był to okres, kiedy wielu młodych ludzi z naszej ojczyzny pielgrzymowało do Taizé. Żeby sprostać wymogom gościnności wobec pielgrzymów z Europy Środkowej i Wschodniej, do posługi zaproszono Urszulanki Serca Jezusa Konającego z podpoznańskich Pniew.
Nie bez znaczenia były kontakty brata Marka oraz rys ekumeniczny obecny w duchowości św. Urszuli Ledóchowskiej. Potwierdzeniem słuszności podjętej przez zgromadzenie misji były pierwsze chwile pobytu sióstr na wzgórzu. Kiedy tylko tam dotarły, usłyszały radosny okrzyk: Urszulanki!
Siostry, które przyjechały pełnić posługę na wzgórzu, wspominają, że odnalezienie się w nowej rzeczywistości i ogrom pracy stanowiły nie lada wyzwanie. Zaznaczają, że należą do centrum francuskiego, dla którego jest to jedna z misji. Wspólnotę zawsze tworzą dwie lub trzy siostry.
Podstawowym zadaniem, jakie spełniają siostry, jest posługa słuchania. Każda dziewczyna decydująca się na dłuższy pobyt w Taizé decyduje się również na asystencję jednej z sióstr. Do innych zadań należy przygotowywanie wprowadzenia biblijnego. Posługę tę pełnią wspólnie ze Zgromadzeniem Sióstr św. Andrzeja.