Papieskie intencje

Należy najpierw zauważyć, że intencja Apostolstwa Modlitwy związana z młodzieżą pojawia się w 2019 r. po raz drugi. W styczniu br. byliśmy zaproszeni przez papieża Franciszka do modlitwy „za ludzi młodych, zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej, aby naśladując Maryję, odpowiadali na powołanie Pana, by przekazywać światu radość płynącą z Ewangelii”. To pokazuje, jaką wagę przywiązuje Ojciec św. do roli ludzi młodych w Kościele i społeczeństwie, zarazem zwraca uwagę na zagrożenia, których doświadcza młodzież. Warto przypomnieć, że Jan Paweł II w chwili rozpoczęcia swego pontyfikatu, 22 X 1978 r., zwrócił się do młodzieży zgromadzonej na placu św. Piotra w Rzymie: „Wy jesteście moją nadzieją, wy jesteście nadzieją Kościoła”, czym wskazał kierunek swojego pontyfikatu – inwestowanie w młodego człowieka. To z inicjatywy naszego Rodaka od 1986 r. organizowane są w Kościele katolickim co dwa–trzy lata Światowe Dni Młodzieży. Z kolei z inicjatywy papieża Franciszka w dniach 3–28 X 2018 r. w Watykanie odbył się Synod Biskupów poświęcony młodzieży. Owocem debaty przed synodem i w jego trakcie jest papieska Adhortacja apostolska Christus vivit z 25 III 2019 r.
Chociaż papieskie intencje Apostolstwa Modlitwy na rok 2019 zostały ogłoszone przed wspomnianym synodem i adhortacją, z datą 13 II 2018 r., troska o ludzi młodych, zwłaszcza cierpiących, jest wciąż aktualna. We wspomnianej adhortacji papież stwierdza, że mówiąc o młodzieży, zawsze mamy do czynienia z konkretnym życiem ludzi młodych.
Często „życie wielu z nich jest narażone na cierpienie i manipulację” (nr 71). Zwraca także uwagę, że w trakcie synodu biskupów podkreślano zagrożenia i przeciwności, z którymi młodzież spotyka się w różnych częściach świata.
Są to wojny, zorganizowana przestępczość, handel ludźmi, naciski ideologiczne czy wykluczenie z powodów religijnych, etnicznych lub ekonomicznych (nr 72–74). W związku z tym zwraca się z mocnym apelem do Kościoła: „Nie możemy być Kościołem, który nie płacze w obliczu tych dramatów swoich młodych dzieci. Nigdy nie możemy się do tych dramatów przyzwyczaić, bo kto nie umie płakać, nie jest matką. […] Płaczemy, gdy pomyślimy o ludziach młodych, którzy umarli z powodu nędzy i przemocy, i żądamy od społeczeństwa, aby nauczyło się matczynej solidarności. […]