Moja Niedziela

Wydaje się, że ludzie przed potopem nie robili nic, co zasługiwałoby na śmierć. Jak stwierdza Jezus – „jedli i pili” (poruszali się w porządku ekonomicznym) oraz „żenili się i za mąż wydawali” (poruszali się w porządku społecznym). Dokładnie to samo robimy
także dzisiaj, a nie spada na nas z tego powodu żaden potop.
Powiedziałbym więcej – oba te porządki, ekonomiczny i społeczny, zdają się dziś przyciągać naszą uwagę dużo bardziej niż kiedyś. Majstrujemy przy nich nieustannie, szukając lepszych rozwiązań ekonomicznych i społecznych (cokolwiek by to miało znaczyć!). Czego zatem zabrakło współczesnym Noego? Nie dostrzegli trzeciego, duchowego porządku – tego, który dostrzec najtrudniej, a który jest podstawą dla pozostałych dwóch. Dobrze komentuje to św. Paweł, pisząc „przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie troszczcie się zbytnio o ciało, dogadzając żądzom”.
Człowiek współczesnej europejskiej kultury również tego duchowego porządku nie dostrzega lub też celowo go trywializuje, a niekiedy banalizuje. Dlatego spoczywa na nim w jego własnym mniemaniu coraz większa odpowiedzialność za innych, za świat, za społeczeństwo, za klimat, za planetę – wszystko wokół trzeba przecież naprawiać albo poprawiać. W jakim celu? Czy na końcu tej drogi czeka nas technologiczny raj, społeczny konsensus bez zranionych uczuć i nietrafionych decyzji? Czy umkniemy zagładzie Ziemi, a może i śmierci? A może staniemy się jak współcześni Noego – nieświadomi, że klęska nie przyjdzie do nas z zewnątrz, ale że sami ją w sobie pieczołowicie hodujemy.

To dość niezwykłe, że Jezus tak pozytywnie wypowiada się o Janie Chrzcicielu w momencie, „gdy oni odchodzili”.
Oni – czyli uczniowie Jana, wysłani przez swego mistrza w celu upewnienia się, że Jezus to Ten, którego Jan zapowiada. Czyżby Jan wątpił? A przecież zwraca się do Jezusa jako do Tego, Kto na pewno wie – a zatem swego rodzaju wyznanie wiary jest już wpisane w samo pytanie!
W odpowiedzi Jezusa dziwi natomiast brak odniesienia do wartości wiary, co w podobnych sytuacjach nieraz przecież czynił. Uderzające jest natomiast, z jaką siłą wynosi On Jana jako kogoś, kto jest „więcej niż prorokiem”, i to w momencie, gdy uczniowie Jana mogą wciąż go słyszeć. Dlaczego Jan miałby być tym największym z ludzi, podczas gdy tylu było wielkich proroków? Klucz do zrozumienia tkwi tu w dostrzeżeniu, że Jezus nie mówi nam tak naprawdę o Janie, ale o Sobie! Wielkość Jana polega na tym, że jako pierwszy z proroków rozmawiał z Bogiem twarzą w twarz (nawet Mojżesz odwracał od Boga swój wzrok, by nie umrzeć!). I to z Bogiem wcielonym w Człowieka. Ba, był nawet Jego krewnym.
Ponadto, skoro Jan ma być największy z „narodzonych z niewiast”, kim w takim razie jest Jezus? Oczywiście Bogiem. 
Wypowiedź Jezusa ma zatem utwierdzić Jana w wierze, ale też dać do zrozumienia słuchaczom, Kogo tak naprawdę przed sobą mają. Jest to kolejny moment, w którym Jezus określa się jako przekraczającego granice człowieczeństwa.

Czy jest możliwe, żeby Bóg każdemu z nas dał podobne wskazówki, jakie dawał Józefowi, opiekunowi Jezusa?
Sądzę, że tak, więcej nawet, już jesteśmy szczęśliwymi posiadaczami takich wskazówek! Zobaczmy, że tylko w dzisiejszej Ewangelii Józefowi zesłane zostają aż trzy prorocze sny. Właściwie każdy jego ruch „kontrolowany” jest przez Boga, którego aniołowie dają Józefowi jasne wskazówki co do tego, kiedy i gdzie ma się udać ze swoją Rodziną. Stały się one chyba dla Józefa codziennością – i o to właśnie chodzi. Nauka, jaka z tego płynie dla nas, jest taka, że wsłuchiwanie się w Boży głos powinno być naszym „chlebem powszednim”, powinniśmy być na Słowo otwarci nie tylko w szczególnych przypadkach, nie tylko podczas medytacji i modlitwy, ale w każdej chwili. Paweł pisze: „obleczcie się w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość” – to przecież żadne niezwykłe cechy, ale całkiem zwyczajne cnoty, które chętnie widzielibyśmy w naszym otoczeniu na co dzień. A jednak jest w nich również coś więcej, jeśli tylko przemyślimy je w kontekście wiary w Jezusa.
Wówczas przestają być li tylko swego rodzaju etycznym wzorem postępowania, ale otrzymują fundament, którym jest łączność z Bogiem. Czynić dobrze codziennie, z myślą o Chrystusie – to wyjątkowe zalecenie, które oferuje nam chrześcijaństwo. A wówczas być może zobaczymy, jak w naszym życiu „spełnia się słowo Proroków”.