Moja Niedziela

Zacheusz postanowił, że opowieści o Jezusie, jakie być może dotarły do niego, wyprzedzając, jak często bywa, ich Bohatera, wymagają weryfikacji wizualnej. Wzrok pozwala nam bowiem na pewną ocenę człowieka, umożliwia rozpoznanie (nie tylko świadome) jego postawy, gestykulacji, intencji. Preceduje, uprzedza komunikację werbalną, tworząc niejako metatekst dla tekstu właściwego. Możemy dzięki niemu obejrzeć okładkę książki, zważyć jej ciężar i wielkość, ocenić skład i jakość, zanim zabierzemy się do czytania.
Nietrudno zauważyć, że Zacheusz chce tego wszystkiego doświadczyć motywowany czystą ciekawością. Wchodzi w kontakt z Jezusem jako obserwator, zakładając być może, że zazna czegoś interesującego, może spełnienia, może zawodu, na pewno jednak zaspokojenia owej ciekawości. Jezus tymczasem podąża w jego kierunku i zatrzymawszy się pod drzewem, na którym siedzi Zacheusz, spogląda w górę. To koniec. Koniec opowieści o Synu cieśli i celniku. I początek, rozpoczęcie innej opowieści, o wzajemnym rozpoznaniu się Boga i człowieka. Jezus woła do Zacheusza po imieniu, którego wcześniej przecież nie znał. Dokonuje mikrocudu hermeneutycznego, docierając do zrozumienia istoty ludzkiej (siedzącej wciąż na drzewie). Człowiek odpowiada na to podobnie – rozpoznaje zupełnie niespodziewanie Boga, ewidentnie również w sposób nadprzyrodzony. Dlatego też Zacheusz otrzymuje wraz z tym rozpoznaniem wiedzę o tym, co Bogu się podoba. Bez żadnej wskazówki ze strony Jezusa rozdaje swój majątek i odpokutowuje winy. Bóg i człowiek rozumieją się w tej przypowieści niemalże bez słów. Jak to możliwe, wyjaśnia Księga Mądrości: „Bo we wszystkim jest Twoje nieśmiertelne tchnienie”. Czy możemy wreszcie tak zacząć rozumieć swoją wiarę?

Czasem łapię się na dziwnym uczuciu: sprawia mi niewyjaśnioną satysfakcję wyobrażanie sobie, że to, co nazywamy „końcem świata” lub „apokalipsą”, nastąpi za mojego życia. Że będę mógł to zobaczyć.
Wydaje mi się, że nie jestem w tych wyobrażeniach odosobniony – popkultura dziś chyba jak nigdy wcześniej nasycona jest wizjami apokaliptycznymi. Od produkcji Marvella po World War Z; od książek Margaret Atwood po różnego rodzaju „proroków” końca, ludzie karmią się wizją zagłady ludzkości. Wydaje się to zrozumiałe: tęsknota do nowego początku, do ucieczki (nawet ostatecznej!) od palących problemów współczesnego świata wydaje się naturalną częścią naszej świadomości. Kto wie, może to tak naprawdę zawoalowana tęsknota za utraconym Rajem? Jakakolwiek byłaby geneza tego zjawiska, co chwilę słyszymy te właśnie słowa, przed którymi ostrzega w swojej wypowiedzi Jezus: „To ja jestem”, „Nadszedł czas”. Chrystus, jak nikt przed Nim ani po Nim, zastrzega sobie wyłączność w kwestiach eschatologicznych.
Przemawia zatem nie jak ten, kto spodziewa się końca świata czy też deliberuje nad możliwością tegoż.
Nie, On mówi jak ten, kto wie. Odpowiadając na prośbę swoich uczniów, nie ma też na celu ich przestraszenia.
Jego zalecenia są wręcz przeciwne w stosunku do tego, czego racjonalny człowiek mógłby się spodziewać – nie powinniśmy obmyślać sposobów obrony przed tym, co ma nastąpić, ponieważ On będzie nas bronić. Niepotrzebna tu nowoczesna technologia, najnowsze osiągnięcia medycyny, wojsko czy zdobywanie kosmosu. Chrześcijanom do spokojnego snu wystarczy jedno Imię. A jeśli już w to Imię się uwierzy – jaki sens ma pytanie o to, kiedy nastąpi koniec naszego świata?