Z pamiętnika pluszowego Mnicha

– Daleko jeszcze? – zapytał Fryderyk Szop.
– Co się tak pytasz jak osioł ze Shreka? – odpowiedział Gienek. – Przecież już mnie dwa razy pytałeś i powiedziałem ci, że jeszcze trochę.
– No bo ja tak pytam, na wszelki wypadek, czy daleko, gdyby miało się okazać, że jednak już niedaleko – odparł Freddy.
Wycieczka w góry początkowo zapowiadała się znakomicie. Przyjaciele wyruszyli we dwóch ze schroniska wczesnym rankiem, żeby mieć więcej czasu na podziwianie widoków. Niestety, pogoda, która rano była słoneczna, w południe zmieniła się w zachmurzoną, a po południu – w deszczową. Drobny deszcz padający od kilku godzin zupełnie Fryderykowi odebrał humor.
– Wrrr. Nie lubię deszczu. Jest mokry, futerko mi się zmechaci, błoto się robi na ścieżce, łapki mi się zapadają, jeszcze brakuje, this site, żebym się na jakimś mokrym kamieniu wykopyrtnął.
– Hej, głowa do góry. Przecież jeszcze wczoraj się przechwalałeś, jaki to jesteś odporny na warunki pogodowe i że szopy są bardzo odporne na warunki ekstremalne – Gienek próbował podnieść kolegę na duchu.
– No taaak, oczywiście, że są odporne. Ale są jakieś granice złej pogody – jęknął Szop. – Nie mów mi, że ciebie ta pogoda nie zniechęciła!
– Zachwycony to też nie jestem, bo mieliśmy zrobić fajne zdjęcia z widokami, ale jak już jest, jak jest, to nie ma co narzekać. Święty Franciszek zawsze mówił, że trzeba mieć radość doskonałą. Bo dzięki temu żadne warunki nie są wtedy straszne.
– O, a to niby dlaczego tak powiedział? – zdziwił się Fryderyk.
– No bo też miał taką przygodę. Jak wracał nocą z bratem zakonnym do klasztoru właśnie w taką pogodę, albo nawet i gorszą, to nie tylko że brat pilnujący wejścia do klasztoru ich nie wpuścił, ale jeszcze ich nie poznał i pogonił kijem, że udają św. Franciszka. No a św. Franciszek powiedział, że jeżeli nawet w tak trudnej sytuacji się nie zdenerwujesz, ale będziesz nadal radosny, to właśnie to jest radość doskonała.