Warto…

Człowiek niby pragnie cudu, który jest demonstracją obecności Boga w jego życiu, z drugiej strony jednak się cudu wstydzi i tłumaczy jego zaistnienie przypadkiem czy zbiegiem okoliczności. Irracjonalnie głosi, że czasy cudów minęły, a ufa karcianym czy astrologicznym nonsensom.
A nieprawdopodobne osobliwości zdarzają się każdego dnia na naszym podwórku i w sąsiedztwie. Choć nikt ich nie bada, nie dokumentuje i nie potwierdza. Właśnie takie codzienne cudowności spisała Dorota Łosiewicz, dziennikarka i publicystka, w książce Cuda nasze powszednie (Wyd. Fronda, Warszawa 2019). Przecież on miał umrzeć, a ono miało się nie urodzić, oni mieli nie mieć dzieci, ten miał się dawno zapić, a się zmienił, a to niemowlę miało nie mieć mózgu – właśnie o takich cudach świadczy przed nami autorka. Poznajemy 16 historii o ludziach starszych i młodszych, prostych i wykształconych, ze wsi i z miasta.
Ludzi takich jak my, których spotkało cierpienie i ból, z którego, wbrew prawom przyrody i zdrowemu rozsądkowi, zostali uzdrowieni. Językiem prostym, ale i plastycznym kreśląc obrazy reporterskie, jednak i emocjonalne, autorka wprowadza nas w życie swoich bohaterów. Robi to tak sugestywnie, że ich ból staje się naszym bólem, a ich radość naszą radością. Każdy rozdział opatrzony jest fotografią bohaterów, co jeszcze bardziej pozwala się nam zaprzyjaźnić z postacią. Książkę wieńczy epilog, który jest intymną refleksją autorki nad fenomenem cudu, który stał się jej osobistym udziałem. Bo życie jest pełne dziwów Bożych.
Jednak wymagają one religijnej wrażliwości, by je usłyszeć czy zobaczyć. Gdyż te powszednie i codzienne dzieją się cichutko i subtelnie, a nie w obecności kamer. Nie są trąbione przez megafony z pompą i fanfarami. Bo Bóg nieczęsto sięga po spektakularne triumfy, ale woli szeptać, zostawiając szeroki margines naszej wierze. O tym właśnie opowiada nam D. Łosiewicz. Gorąco polecam!

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Mają mnóstwo zalet – wiele przystępnych szlaków, które pokonać może właściwie każdy. Znajdują się na Dolnym Śląsku i niemal z każdego zakątka regionu można dość szybko do nich dojechać, choćby koleją. Dobrze rozwinięta infrastruktura i baza noclegowa dopełniają faktu, że Karkonosze biją ostatnio rekordy turystycznej popularności.
Karkonosze (do 1946 r. zwane Górami Olbrzymimi) są najwyższym górskim pasmem Sudetów. Zajmują powierzchnię ok. 650 km², z czego do Polski należy 185 km².
Ich najwyższym szczytem (i najwyższą górą w Czechach) jest Śnieżka (1603 m n.p.m.). Innymi znanymi szczytami po polskiej stronie są: Wielki Szyszak (1509 m n.p.m.), Smogornia (1490 m n.p.m.), Łabski Szczyt (1472 m n.p.m.), Szrenica (1361 m n.p.m.). Od polskiej strony, od przystanku Karpacz-Biały Jar, Śnieżkę można zdobyć na trzy sposoby.
Dla najsprawniejszych – dość monotonny w widokach, ale najszybszy, czarny szlak (podejście zajmuje ok. 2,5 h). Dla spacerowiczów, rodzin z (większymi) dziećmi polecany jest szlak czerwony, którym wejście zajmuje ok. 3 h (po drodze można się zatrzymać w Schronisku nad Łomniczką – nie oferuje miejsc noclegowych, jedynie ciepłe napoje i posiłki).
Dla tych, którym zdrowie nie pozwala na wejście na szczyt z samego dołu, uruchomiony jest wyciąg z Karpacza na Kopę (1377 m n.p.m.), skąd jest ok. 10 min spacerkiem do Domu Śląskiego i dalej ok. 40 min na szczyt.
Na szczycie Śnieżki znajduje się nieczynne obserwatorium meteorologiczne, należące już właściwie do obiektów historycznych. Oprócz niego i punktu poczty czeskiej znajduje się tu pochodząca z XVII w. kaplica pod wezwaniem św. Wawrzyńca – patrona przewodników górskich. Kaplica jest najwyżej położonym zabytkiem sztuki barokowej w Polsce. Raz w roku (10 VIII) odbywa się tu msza św.