Ubóstwo

A ponieważ nie możemy jednocześnie służyć Bogu i mamonie (zob. Łk 16, 13) i nikt, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być uczniem Pana Jezusa (zob. Łk 14, 33) – decyzja o wejściu na drogi życia prawdziwie ubogiego jest dla chrześcijanina nieodzowna.
Na czym polega ubóstwo?
A. Faudenom w książce Usłyszeliśmy słowo Pana tłumaczy: „Ubóstwo, o jakim mówi Chrystus, jest poczuciem stałej zależności od Boga, bez którego wszyscy jesteśmy bardzo mali, osamotnieni, słabi, zupełnie głupi i bezsilni”.
I dodaje: „Ziemska szczęśliwość ubogich duchem polega przede wszystkim na tym, że nie przywiązują się do nikogo i niczego, nawet do samych siebie, a opierają się tylko na mocy, miłosierdziu i bogactwie Bożym, że we wszystkich widzą braci i są wolni od strachu, iż coś utracą, a żyją w stałej nadziei otrzymania kiedyś wszystkiego bogactwa”.
Kościół uczy, że wypełnienie zalecenia oderwania się od bogactw jest konieczne, by wejść do Królestwa niebieskiego, i dlatego „wszyscy chrześcijanie powinni starać się należycie kierować swymi uczuciami, aby korzystanie z rzeczy ziemskich i przywiązanie do bogactw wbrew duchowi ewangelicznego ubóstwa nie przeszkadzało im w osiągnięciu doskonałej miłości” (KKK 2544, 2545).
Wiedząc, że taka postawa nie jest łatwa do realizacji, św. Grzegorz Wielki bardzo realistycznie patrzy na możliwość nakłonienia kogoś do ubóstwa: „Chciałbym was zachęcić do porzucenia wszystkiego, ale nie śmiem. Jeśli przeto nie możecie opuścić wszystkich spraw tego świata, zatrzymajcie je tak, aby one was na świecie nie zatrzymywały, abyście dobra ziemskie posiadali, a nie byli przez nie posiadani”.
Ostrzeżenia dla bogaczy
Biblia w bardzo wielu miejscach ukazuje ryzyko, jakie ciąży nad ludźmi tęskniącymi za bogaceniem się: Ci, którzy chcą się bogacić, wpadają w pokusę i w zasadzkę oraz w liczne nierozumne i szkodliwe pożądania. One to pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie. Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy (1 Tm 6, 9-10).
Nawrócenia w myśleniu o posiadanych dobrach materialnych domaga się św. biskup Bazyli, pisząc: „Chleb, który macie w nadmiarze, jest chlebem zgłodniałych; szata, wisząca w waszej szafie, jest ubraniem dla tych, którzy są nadzy; obuwie, którego wy nie nosicie, jest obuwiem ubogich; pieniądze, które wy trzymacie w ukryciu, są pieniędzmi ubogich; uczynki miłości, których wy nie wykonujecie, są także niesprawiedliwością, którą wy wyrządzacie”.