Służba pojednaniu

Od początków ludzkości jesteśmy podzieleni. Przez język, kolor skóry, miejsce, w którym zamieszkujemy. Dzielą nas także ambicje, status materialny, poglądy oraz wyznanie. Mimo tych różnic jesteśmy jednak wezwani do zachowania jedności w Duchu, ponieważ „Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich” (Ef 4, 5).
Właśnie tym wezwaniem kierował się brat Roger Schutz – założyciel Wspólnoty z Taizé.
Ziarno rzucone na żyzną glebę
Roger od początku dorastał we wspólnocie – była to wspólnota domowa – miał dziewięcioro rodzeństwa. Od najmłodszych lat uczył się więc funkcjonować z odmiennymi charakterami i osobowościami. Nie mógł liczyć na stałą atencję rodziców ze względu na liczne rodzeństwo, jednak dom, w którym żył, był zawsze pełen ciepła, ponad wszystko otwarty, a rodzice zawsze gotowi, by pomóc ludziom w potrzebie.
Roger widział więc, że życie z ludźmi i dla ludzi jest czymś zupełnie naturalnym.
To przekonanie umocniła w nim także babcia Marsauche – kobieta, która w czasie I wojny światowej dawała azyl uchodźcom bez względu na wyznanie.
Musiało to wywrzeć ogromny wpływ na serce małego Rogera, w którym zakiełkowało ziarno jedności, silniejsze niż chwasty wszelkich różnic.

Zawiera ona osobiste zwierzenia samego sługi walczącego o jedność oraz mnóstwo biograficznych szczegółów.
Roger, idąc za swoim pragnieniem, szukał odpowiedniego miejsca na stworzenie wymarzonego domu, aż w końcu przypadkiem trafił na małą francuską wioskę – biedną i bez perspektyw.
Ludność była uboga, a ziemia jałowa – rzadko wydawała dostatnie plony.
Nikt jeszcze wtedy nie wyobrażał sobie, na jak żyzny grunt trafił przyszły założyciel wspólnoty Taizé. Brat Roger pojawił się w burgundzkiej wiosce 20 sierpnia 1940 r., gdzie podjął decyzję o kupnie domu przeznaczonego dla wspólnoty. W doskonałej pracy Zuzanny Zacharczuk Dzieło Brata Rogera z Taizé podano, że „przyszłe centrum ekumenizmu” wyceniono wtedy na trzynaście tysięcy franków szwajcarskich.
Początki wspólnoty nie należały do najłatwiejszych. Ludzie przybywali do ubogiego gospodarstwa, szukając schronienia, jednak pożywienie było trudno dostępne – mieszkańcy żywili się tym, co dawała natura. Ponadto Kościół patrzył sceptycznie na wspólnotę, która nie była ani protestancka, ani katolicka. Mimo to Roger z radością realizował swoje powołanie i broniąc słuszności takiej formy spotkania w wierze, przedstawiał ludziom Boga jako Boga miłości. „Od czasu mojej młodości nie opuszczała mnie ta intuicja: życie wspólnoty może stać się znakiem, że Bóg jest miłością i tylko miłością. Stopniowo rosła we mnie pewność, że istotne jest stworzenie wspólnoty mężczyzn gotowych oddać całe swoje życie i dążących do tego, by się rozumieć i zawsze sobie przebaczać, wspólnoty, dla której najważniejsze byłyby dobroć serca i prostota” – napisał brat Roger w swojej książce Bóg może tylko kochać.
Do wspólnoty wstępowało coraz więcej nowych braci, a Kościół z czasem ją zaakceptował. Dziś wspólnota ma 79 lat. Tworzy ją ponad stu braci katolików i ewangelików różnych narodowości – w tym jeden wrocławianin – brat Wojciech Jerie.
Kwiat, który nigdy nie więdnie
Dziś w sklepach półki uginają się od produktów, można żyć w dostatku, jednak zasady funkcjonowania we wspólnocie Taizé pozostają przez lata niezmienne. Bracia nadal utrzymują się z pracy własnej, z radością oddają się uczynkom miłosierdzia względem ubogich, żyjąc niewystawnie i prosto. Nawet po tragicznej śmierci brata Rogera, zamordowanego przez chorą psychicznie Rumunkę w trakcie jednej z wieczornych modlitw, reguła wspólnoty się nie zmieniła. Konsekwentnie zachowuje ją zresztą nowy przeor wspólnoty – brat Alois Löser, który jest katolikiem, co przepięknie pointuje ducha wspólnoty.