Gościnny Wrocław roku 1995

Wielka radość mieszała się z niedowierzaniem.
Poprzednie spotkanie odbyło się raptem pięć lat wcześniej, a tu znów młodzi z całej Europy mieli zawitać w stolicy Dolnego Śląska. Wtedy nie wiedziałem jeszcze, jak bardzo to spotkanie wpłynie na moje późniejsze życie.
Na początku lipca 1995 r. wyjechałem do Taizé na zaproszenie braci i zostałem permanentem, czyli wolontariuszem, który mieszka w Taizé przy wspólnocie i pomaga braciom w przyjmowaniu młodych z całego świata na tygodniowe rekolekcje. Miałem swoje odpowiedzialności i myślałem, że przez dłuższy czas nie będzie mi dane oglądać Polski, ale już we wrześniu bracia wysłali mnie i jeszcze kilku innych permanentów do Polski, do Wrocławia, abyśmy z kilkoma braćmi przygotowywali spotkanie europejskie. W tej grupie oprócz brata Marka byłem jedynym Polakiem, więc moje zadania polegały głównie na pomocy w tłumaczeniach i tam, gdzie inni wolontariusze (Brazylijczyk, Holender i dwóch Niemców) nie mogli sobie poradzić ze względu na język.
Przetarte szlaki
Bracia mieszkali na Ostrowie Tumskim w domu, który został udostępniony nam przez wrocławską Kurię, podobnie jak to było w 1989 r. My zamieszkaliśmy w rodzinach, które zgodziły się nas gościć przez cały okres przygotowań. Od razu poczuliśmy tę wyjątkową atmosferę Pielgrzymki Zaufania przez Ziemię, której nieodłącznym elementem są Europejskie Spotkania Młodych. Ludzie otwierają swój dom i to nie tylko na kilka dni, jak ma to miejsce w czasie spotkania, kiedy to głównie w rodzinach mieszkają młodzi przyjeżdżający z różnych zakątków Europy. W naszym przypadku było to na kilka miesięcy, a jednak nasi gospodarze przyjęli nas z wielką otwartością.
W kolejnych tygodniach i miesiącach ten wymiar gościnności stał się wizytówką, z której nasza nacja jest tak dobrze znana nie tylko w Europie.
Przygotowanie spotkania w 1995 r. było znacznie łatwiejsze niż przygotowanie pierwszego spotkania z przełomu 1989 i 1990 r. Wtedy nasz kraj był świeżo po upadku komunizmu, zmiany w środkowej i wschodniej Europie dopiero się rozpoczynały. Niewiele było osób, które znały Zachód, a już całkiem mało tych, które słyszały o małej wiosce we Francji i o ekumenicznej wspólnocie braci z Taizé. Tym razem gdziekolwiek się zgłaszaliśmy, towarzyszyły nam wspomnienia ludzi z pierwszego spotkania.
Kiedy zapraszaliśmy i zachęcaliśmy ludzi do przyjmowania pielgrzymów, najczęściej sami mówili „tak, wiemy, co to Taizé, gościliśmy już młodych z Hiszpanii, Francji, Włoch, Holandii itd. w 1989 r. i teraz też bardzo chcemy przyjąć, nawet więcej osób niż wtedy”.
Było to bardzo budujące i dość szybko uświadomiliśmy sobie, że na pewno uda się przyjąć wszystkich w rodzinach bez potrzeby kwaterowania w szkołach.
Chętnych do goszczenia pielgrzymów było tak wielu, że w pewnym momencie ludzie musieli zgadzać się na przyjęcie mniejszej liczby gości niż deklarowali, tak żeby starczyło dla wszystkich, którzy chcieli otworzyć drzwi swoich domów. Pierwsze spotkanie we Wrocławiu było przygotowywane przez znacznie większą liczbę permanentów, którzy przyjechali z Taizé. Tym razem nie było takiej potrzeby, ponieważ już od września towarzyszyła nam bardzo duża grupa wolontariuszy, którzy albo byli już kilka razy w Taizé i na spotkaniu europejskim, albo wręcz pamiętali przygotowania do spotkania w 1989 r., w którym również uczestniczyli. Byli z nami także klerycy, którzy bardzo się angażowali. Kilku z nich w trakcie pierwszego spotkania było jeszcze w szkołach, a teraz odnaleźli swoje powołanie do kapłaństwa i włączali się w bezpośrednie przygotowania. Nieocenioną pomocą były też wrocławskie duszpasterstwa akademickie i rzesze studentów, którzy tam się gromadzili, i różne wspólnoty modlitewne, których członkowie bardzo nam pomagali zarówno przy tłumaczeniach spotkań, na które jeździli z braćmi i permanentami, jak i w rozwiązywaniu różnych mniejszych lub większych problemów, wykorzystując znajomości i koneksje.
Sercem przygotowań była, jak zawsze w Taizé, wspólna modlitwa. Codziennie spotykaliśmy się z braćmi na modlitwie i codziennie mieliśmy wrażenie, że jest nas coraz więcej. To było ciągłe przeżywanie rzeczywistości Ewangelii.