Warto…

Współczesny świat na co dzień tapla się w blichtrze i efekciarstwie.
Pryncypalną miarą jest sukces. Ostatecznym rozrachunkiem jedynie własny komfort. Te trendy są obowiązujące, dopóki obcesowo nie zweryfikuje ich życie.
Dopiero cierpka lekcja dokonuje rewaloryzacji. Antonio Socci to włoski dziennikarz i pisarz. Przede wszystkim to ojciec Cateriny, która po zatrzymaniu akcji serca zapada w śpiączkę. Wbrew wszystkiemu wybudza się z niej i wraca do pełnej świadomości. Jednak dziewczynka nie może się poruszać, nie mówi i nie widzi. W swej książce Dom młodych bohaterów (Wydawnictwo AA, Kraków 2017) autor opisuje bezkompromisową walkę o życie dziecka.
Książka jest znamiennym pamiętnikiem, w którym Socci relacjonuje zmagania o odzyskanie przez córkę funkcji motorycznych, poznawczych i zmysłowych. Wynurzeniem, jak te swoiste zapasy o wolność i godność dziecka doprowadzają go do wewnętrznego odrodzenia. Jak konieczność fizycznej walki o życie buduje tkliwość i aktywuje szlachetność. Jak paraliż paradoksalnie dynamizuje.
Socci wzbogaca swoją książkę o historie innych matek i ojców, których życie to wojna o los dziecka. Sporo miejsca poświęca badaniom i metodom rehabilitacji. Podejście autora jest więc kompleksowe. Postawa Socciego jest szczera i prawdziwa. Choć mówi, że 7,5 roku z córką przybitą do krzyża może doprowadzić do szaleństwa, książka jest napisana językiem lekkim, przystępnym, nierzadko żartobliwym. Forsuje pewnik, że każda miłość i opowieść ma szczęśliwe zakończenie. Jeśli coś idzie nie tak, to tylko znak, że nie potrafimy kochać i opowiadać dostatecznie długo. Bo każdy paraliż ma swój kres. Jeśli wciąż będziemy próbować, to nigdy nie damy się pokonać. Pozycja obnaża tandetę blichtru i efekciarstwa. Pokazuje, że pojęcie komfortu znacznie wykracza poza poczucie własnej wygody.
Że życie to bycie. Dla innych. Polecam.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Mamy na Dolnym Śląsku kilka miejsc, gdzie dźwięk kościelnych organów to uczta dla melomana, ale jest jedno nazwisko, które na znawców muzyki organowej działa jak magnes – Casparini.
Mniej więcej 170–120 tys. lat temu, gdy klimat znów się ochłodził, powoli z północy przesuwał się na Dolny Śląsk lądolód, pchając przed sobą potężny materiał skalny.
Zatrzymał się kilkanaście kilometrów przed miejscem, w którym dziś podziwiamy Wrocław. Stanął i wycofał się na północ. Ale zwały gliny, bloków i głazów moreny czołowej zostały, tworząc wzniesienia Wału Trzebnickiego. Na jego południowych stokach rozsiadł się gród, otaczający drewniany zamek zbudowany na polecenie księcia Władysława Wygnańca. Wołów, bo o nim mowa, dzielił losy Dolnego Śląska: w księstwach piastowskich, pod panowaniem czeskim i habsburskim, a po I wojnie śląskiej w państwie pruskim. Miasto miało swój „złoty wiek” w XVI stuleciu, ale i nie omijały go pożary, wojny czy zarazy. Epidemia dżumy w 1585 r. pozostawiła przy życiu tylko 375 mieszkańców…
Jednak ze wszystkich tych nieszczęść miasto się podnosiło, próbując szybko odrobić straty.
Dzięki determinacji mieszkańców możemy dziś podziwiać i Zamek Piastów Śląskich, i blok śródrynkowy z renesansowym ratuszem, i XVIII-wieczny kościół z klasztorem karmelitów. Ale miejscem, które każdego melomana przyprawia o dreszczyk emocji, jest kościół św. Wawrzyńca.
Ta XIV-wieczna budowla do czasów reformacji służyła katolikom, później przypadła protestantom, aby w 1975 r. wrócić do katolików. Jest to jeden z najstarszych kościołów w Wołowie, choć mocno przebudowany i rozbudowany w ciągu tych kilku wieków.