Maryja – Wniebowzięcie

Maryja została przez Boga w sposób wyjątkowy i jedyny obdarowana pełnią łaski, by móc wypełnić rolę Mamy Bożego Syna. Od dnia poczęcia Jezusa poprzez „osłonięcie” Duchem Świętym aż do chwili Jego śmierci towarzyszyła Mu duchowo i fizycznie, a potem Jego uczniom. Całe Jej ziemskie życie było oddane i poświęcone Jezusowi. Ona sama natomiast, pełna wdzięczności, wyznała, że wszystko to jest dziełem Boga: Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest imię Jego (Ewangelia wg św. Łukasza 1, 49).
Nic dziwnego zatem, że Bóg wyróżnił Ją kolejną, nadzwyczajną łaską – kiedy czas Jej życia na ziemi dobiegł końca, nie umarła, jak pozostali ludzie. Zasnęła, a Bóg wziął Ją razem z ciałem do Nieba. Dlatego św. Jan nazwał Ją niewiastą obleczoną w słońce.
Prawda o Wniebowzięciu Maryi trwa w Kościele od samego początku. Mówili o tym Ojcowie i Doktorzy Kościoła. Święty Jan Damasceński pisał: „Potrzeba było, by Ta, która rodząc zachowała nienaruszone dziewictwo, zachowała również i po śmierci swe ciało bez żadnego skażenia. Potrzeba było, by Ta, która Stwórcę w swym łonie jako Dziecię nosiła, przebywała w Boskich przybytkach. Potrzeba było, by Oblubienica poślubiona przez Ojca zamieszkała w niebieskich komnatach. Potrzeba było, by Ta, która widziała Syna swego na krzyżu i doznała w serce ciosu miecza boleści, uniknąwszy go przy rodzeniu, oglądała tegoż Syna zasiadającego wraz z Ojcem. Potrzeba było, by Matka Boża posiadała to, co do Syna przynależy, i otrzymywała cześć od całego stworzenia jako Matka Boga i służebnica zarazem” (cytat za Konstytucją apostolską Munificentissimus Deus [Nieskończenie Hojny Bóg]).
Dogmat o Wniebowzięciu Maryi ogłosił w 1950 roku papież Pius XII w Konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus: „… ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej”.
Uroczystość Wniebowzięcia Maryi obchodzimy w dniu 15 sierpnia.