Światło i nadzieja

Wietnamski kard. François-Xavier Nguyễn Văn Thuân, były Przewodniczący Papieskiej Rady Iustitia et Pax, wspominając czasy swojej młodości, napisał, że w 1945 r., kiedy jego ojczyzna znalazła się w rękach komunistów, mała grupa katolików, do której należał, była w posiadaniu tekstu kilku encyklik społecznych. Ci młodzi ludzie nie tylko je czytali, ale także powielali i z narażeniem życia, wędrując z prowincji do prowincji, z wioski do wioski, zanosili encykliki rodzinom i wspólnotom Kościoła. Praca ta, okupiona śmiercią jednego z członków owej grupy, wydała dobre owoce. Bo, jak napisał: „Wielu młodych mężczyzn i wiele kobiet po zapoznaniu się z dokumentami nauczania społecznego Kościoła poczuło nowy przypływ nadziei. Znajomość tych dokumentów naprowadziła ich na nową drogę światła i nadziei, jaśniejącą pośród nadchodzących mrocznych dni”.
Dzisiaj, w okresie głębokich i szybkich zmian społecznych oraz towarzyszących im napięć, konfliktów i kryzysów, w dyskursie politycznym można zauważyć odwoływanie się do pojęć narodu, ojczyzny i patriotyzmu, którym, jak wiemy z historii, nadawano różną treść i wykorzystywano do realizacji nie zawsze godziwych czy etycznych celów politycznych. Aby nie powtarzać błędów z przeszłości, potrzeba nam nadziei i światła, które dla chrześcijanina płynie ze społecznego nauczania Kościoła. Ono, jak to określił św. Jan Paweł II w encyklice Centesimus annus, „wchodzi w zakres ewangelizacyjnej misji Kościoła i stanowi istotną część orędzia chrześcijańskiego, ponieważ ukazuje jego bezpośrednie konsekwencje dla życia społeczeństwa i czyni codzienną pracę i walkę o sprawiedliwość elementem świadectwa o Chrystusie”.