Warto…

Wolność to stan umysłu. Tak mówi mój kolega. No właśnie.
Modernizm i postmodernizm zredukowały egzystencję człowieka do dążenia jedynie do zapewnienia sobie materialnego bytu, nie zostawiając miejsca na sektor duchowy.
Tym samym człowiek zaczął mylić wolność zewnętrzną z wolnością wewnętrzną. Zaczęła go osaczać pustka, bezsens, samotność, a tym samym niemoc. O. Augustyn Pelanowski OSPPE, publicysta, autor i artysta w swej książce Wolni od niemocy (Wydawnictwo Misjonarzy Krwi Chrystusa, Częstochowa 2017) idzie za Jezusem i wyswobadza do wolności. Swe rozważania koncentruje wokół pochylonej kobiety z Ewangelii św. Łukasza. Potwierdza, że Jezus uzdrawiając ją, przywracając jej sylwetkę wyprostowaną, uwolnił ją od kalectwa i tym samym przywrócił wolność zewnętrzną. Jednocześnie wyrwał z niemocy, gdyż pochylona, odtrącona przez świat nie miała wolności wewnętrznej.
Każdego człowieka zniewala jakaś niemoc. Alkoholizm, narkomania, depresja, samotność czy smutek. Szukając łatwego szczęścia, wpadamy w iluzję wolności, zaznajemy pozornej hossy. Książka jest formą terapii. Jest realnym wsparciem przy rozliczeniach z uwikłaniami. Każda strona prostuje sylwetkę. O. Pelanowski występuje w roli asystenta i adwokata tej wewnętrznej, ale i zewnętrznej metamorfozy.
Esencją lektury jest zamanifestowanie Jezusa jako jedynego reformatora naszego życia. Bez blefu i mistyfikacji.
Tylko On naprawdę dynamizuje i wyznacza wzorcowe trendy, a przede wszystkim bezwarunkowo kocha. Pozycja jest pryncypialna i kategoryczna w wymowie. Wymagająca.
Autor posiłkuje się teologią duchowości i psychologią, robi liczne odwołania do tekstów biblijnych. Używa języka przystępnego, ale rozważania są trudne, wnikliwe i purystyczne.
Natłok refleksji powoduje, że do lektury trzeba wracać, a każdy come back odkrywa coś awangardowego i pozwala wyswobodzić się z niemocy do wolności. Polecam.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Gdy Armia Czerwona zdobyła w 1945 roku Legnicę, nikt nie podejrzewał, że zatrzyma się tu na kilka dekad, a miasto zyska miano… Małej Moskwy. Ten wizerunek utrwalił jeszcze film Waldemara Krzystka z 2008 roku o takim właśnie tytule. A przecież Legnica to nie tylko historia życia miasta rozdzielonego murem na część polską i sowiecką. To jedno z najważniejszych śląskich miast, w którego centrum do dzisiaj dumnie stoi zamek – pamiątka po potężnym rodzie Piastów, który zakończył swój pochód przez dzieje na księciu legnicko-wołowsko-brzeskim Jerzym IV Wilhelmie w XVII wieku.
Położona na Równinie Legnickiej w widłach płynących tu Kaczawy i Czarnej Wody Legnica jest jednym z najstarszych dolnośląskich miast, swoją długą historią skutecznie konkurując nawet z Wrocławiem. Już w VIII wieku wśród kanałów, starorzeczy i jezior polodowcowych (dzisiejsze Jezioro Kunickie czy Jezioro Koskowickie) Trzebiowianie postawili swój ziemno-drewniany gród. A dwa wieki później panowanie Mieszka I nad Śląskiem umacniały nowe, solidne warownie w najważniejszych grodach regionu, czyli właśnie w Legnicy, a także we Wrocławiu i w Opolu.
Podczas rozbicia dzielnicowego legnicki zamek stanowił jedną z dwóch głównych rezydencji władców Śląska. I był pierwszym na ziemiach polskich zamkiem murowanym!
Oparł się dzięki temu nawet nawale mongolskiej w 1241 roku. Wtedy to rozegrała się słynna bitwa pod Legnicą, w której poległ książę śląski Henryk II Pobożny.
Kolejni Piastowicze przebudowywali zamek stosownie do panujących trendów. Renesansową formę nadał mu w pierwszej połowie XVI w. książę Fryderyk II, zwany w tradycji legnickiej „wielkim”, gdyż znacznie powiększył obszar, którym władał – włączył do swojego państwa ziemię wołowską i brzeską oraz otoczył Legnicę nowoczesnymi fortyfikacjami. Jako pierwszy władca legnicki przeszedł na luteranizm, pozwalając jednak poddanym na wolność wyznania. Nie zapomniał także o rozwoju intelektualnym.