Przy Sercu Mistrza

Dlaczego czcimy Boskie Serce Jezusa?
Serce jest symbolem tego, co najbardziej głębokie, prawdziwe i ważne w osobie, wyraża to, jakimi jesteśmy naprawdę. Pan Jezus, stając się człowiekiem, pokazał, jaki jest Ojciec. Poprzez Jego słowa, czyny, sposób obchodzenia się z ludźmi ukazał nam Serce Boga. Wpatrując się w Serce Jezusa, uwalniamy się od fałszywych wyobrażeń Pana Boga: lęku przez „Groźnym Sędzią” czy „Obojętnym Władcą”. Każdy z nas w głębi duszy tęskni za relacją z Nim, „szuka Jego oblicza” (por. Ps 27, 8). Odnajdujemy je w Chrystusie, bo „On jest obrazem Boga niewidzialnego” (Kol 1, 15). Ukazuje nam Osobowego Boga, pozwala wsłuchać się w Jego pragnienia, a to rozbudza w nas pragnienie zażyłej więzi z Nim. I to właśnie jest wiara: relacja stworzenia ze swoim Stwórcą – dziecka z Ojcem Niebieskim.
Odkrywanie Bożego Serca
Poznanie Boga, odkrycie Bożego Serca wyrywa z letargu niewiary i nie pozwala na bylejakość życia po swojemu.
Przynagla do odpowiedzi na Jego zaproszenie do życia z Nim.
Powszechnie znany jest wizerunek Serca Pana Jezusa – przebitego włócznią, okolonego cierniami, z płomieniami ognia. Symbolika tego obrazu mówi o zranionej miłości Boga do człowieka.
Jak daleko posunął się Bóg, by przekonać nas o swojej miłości? Mówił nam o niej w Starym Testamencie („Miłości pragnę, nie krwawej ofiary” Oz 6, 6), nawoływał Izraela do powrotu do Siebie, ustanawiał przymierza. Wreszcie opowiedział nam o niej w swoim Synu, gdy z miłości do człowieka posunął się aż do „szaleństwa krzyża”. Bóg jest Osobą, „Bóg jest Miłością” (1 J 4, 8); cierpi, gdy widzi, jak Jego dzieci giną na manowcach grzechu, pragnie pełni życia dla nas – a tę osiągniemy jedynie przeżywając swoją codzienność w komunii z Nim. Pan Bóg prosi o miłość, bo ona daje szczęście właśnie nam, Jego umiłowanym dzieciom.
Gdy odpowiadamy miłością na miłość Boga, rodzi się w nas pragnienie wynagrodzenia Mu za zniewagi, których doświadcza od ludzi. Naturalnie bolą nas cierpienia ukochanych osób, koncentrujemy się na tym, kogo nosimy w sercu. Tak też jest w relacji do Boga. Jednak cóż my możemy dać Panu Bogu? W jaki sposób człowiek może wynagrodzić Stwórcy za grzechy własne i innych? W Starym Przymierzu składano ofiary przebłagalne ze zwierząt, pokarmów, jednak one nie mogły zgładzić grzechu. Pan Jezus na drzewie Krzyża złożył Ojcu doskonałą ofiarę wynagrodzenia. „On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1 J 2, 2). W niepojętym Bożym Miłosierdziu możemy ofiarować Panu Bogu tę najmilszą Mu ofiarę Jednorodzonego Syna. Sam Pan Jezus podyktował nam słowa modlitwy: „Ojcze przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo…”. Możemy łączyć z Nim nasze większe i drobne ofiary, włączyć się w tę Ofiarę, którą On złożył za nas, i razem z Nim stać się Ofiarą Miłości.
Zgromadzenie Sióstr Bożego Serca Jezusa
Dobrze zrozumiała to Sługa Boża Matka Gabriela Klauza, założycielka Zgromadzenia Sióstr Bożego Serca Jezusa.
Swoje duchowe córki uczy ona, jak przeżywać codzienność „przy Sercu Mistrza” – i tak zatytułowała cykl rozważań na miesięczne odnowienie ducha dla nich. Uczy, jak odnajdywać Go w swojej pracy i chwilach odpoczynku, jak dzielić z Nim radości oraz uczynić zasługującymi cierpienia i trudności.
Łącząc się z Sercem Jezusa, wszystko czynimy modlitwą i ofiarą wynagrodzenia.
W Sercu Jezusa widzimy otaczającą nas nieustannie miłość Bożą, będącą celem i sensem wszelkich dążeń.
Serce Boga bije w Jego Słowie, dlatego w Piśmie Świętym wpatrujemy się w Chrystusa Pana, by Go poznawać i móc naśladować, kształtować swoje serca na wzór Jego Najświętszego Serca, a to prowadzi do całkowitego oddania się Jemu.