Duchowość Serca Jezusowego

W prostych słowach możemy powiedzieć, że Serce Pana Jezusa jest tym miejscem, w którym zamieszkuje pełnia Miłości Boga Trójjedynego: Boga Ojca – Stworzyciela, Jezusa Chrystusa – Zbawiciela, Ducha Świętego – Uświęciciela.
Jaka jest więc istota duchowości Bożego Serca?
W Sercu Naszego Pana znajduje się gorejący ogień miłości, która dała początek światu i naszemu życiu.
W Sercu Chrystusa udziela się nam miłość zbawiająca, która zaprowadziła Naszego Pana na krzyż. W Sercu Jezusa znajduje się miłość uświęcająca, która rozlewa się przez Działanie Ducha Świętego w świecie. Ta Miłość obejmuje całe nasze życie chrześcijańskie i życie całego Kościoła.
Prawdziwy kult Najświętszego Serca Jezusowego pozwala człowiekowi odkryć Boga, który darzy go miłością i oczekuje jej odwzajemnienia. Z jednej strony podkreśla bezinteresowność tej miłości, która w sposób zupełnie wyjątkowy wyraziła się w fakcie przebicia boku Syna Bożego i w Jego Zmartwychwstaniu, z drugiej zaś koncentruje wzrok na Chrystusie, ukazując Go jako Tego, który jest godzien miłości.
Duchowość i kult są miejscem przemiany serca człowieka, czyli pozwalają przekształcić ludzkie serce na wzór Serca Bożego. W ten sposób prowadzą do coraz głębszego zjednoczenia z Bogiem, które jest celem życia i powołania wszystkich ludzi.
Jezusowe wołanie: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.
Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11, 28-29), zachowuje nieustannie swoją aktualność i wskazuje na istotę duchowości Bożego Serca.
Jedynie w prawdziwej miłości Pana Boga człowiek może w pełni zrealizować samego siebie, odnaleźć pokój serca oraz swoje szczęście. A miłość ta wyrazi się zarówno w trosce o swoją świętość, jak i w miłości bliźniego.
„Jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować” (1 J 4, 11). W rezultacie należy zdać sobie sprawę z tego, że kult lub nabożeństwo do Najświętszego Serca polega ni mniej, ni więcej tylko na miłości Jezusa Chrystusa do ludzi, symbolizowanej za pomocą Jego Serca – Serca, które nie tylko i po prostu oznacza miłość, lecz raczej oznacza miłość jako to, co najbardziej osobiste w doświadczeniu Serca Pana (K. Rahner SJ).
Jednak aby zrozumieć Bożą miłość, człowiek musi odnaleźć w sobie maluczkość, dziecięctwo. Chodzi o maleńkość serca, która pozwala wejść w relację z Bogiem wzorowaną na czułej relacji ojca z małym dzieckiem.
Innym znakiem szczególnym Bożej miłości objawiającej się w Sercu Jezusa jest jej pierwotność. To zawsze Bóg jest pierwszy, gdy kocha i nas oczekuje.
Jak bardzo potrzebne jest nam odczuwanie zdumienia nad tym tajemniczym udzielaniem się Bożej miłości.
Gdy gdzieś docieramy, On już tam jest. Gdy Go szukamy, On odnajduje nas jako pierwszy. Jest zawsze przed nami, czeka na nas, by przyjąć nas do swego serca, do swej miłości.
Przebite Serce Ukrzyżowanego – słowo Pana Boga kierowane do nas
Przebite Serce Ukrzyżowanego to Bóg przekazujący nam słowo. To słowo, które zostało wyjęte włócznią żołnierza z ciała Jezusa, z Jego przebitego boku.
To miłość Boga objawiająca się nam wszystkim: „Bóg wyszedł z ukrycia”.
Mówiąc o duchowości Serca Jezusa, mamy przede wszystkim na myśli nie nasze mówienie o miłości, lecz miłość Bożą objawioną nam wcześniej, jak to właśnie mówi św. Jan Apostoł: „W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy” (1 J 4, 10). Trudność polega na tym, że aby przyjąć to słowo, wpisane w ciało Słowa (por. J 1, 14), najpierw musimy przed nim stanąć i długo wpatrywać się w ranę miłości. „Będą patrzeć na Tego, którego przebili” (J 19, 37). Kontemplować znaczy nie tylko spoglądać, ale wpatrywać się głęboko, jak człowiek, którym zawładnęła miłość.