Papieskie intencje

Piszę te słowa w niedzielę Dobrego Pasterza, która w Kościele rozpoczyna tydzień modlitw o powołania do kapłaństwa i życia zakonnego oraz dzień po prezentacji filmu dokumentalnego T. Sekielskiego Tylko nie mów nikomu, opowiadającego o przypadkach wykorzystywania seksualnego małoletnich przez osoby duchowne w Polsce. W mediach przewija się fala komentarzy, podobnie zapewne w wielu rozmowach Polaków. Przy tej okazji mówi się o kryzysie wiarygodności kapłanów i Kościoła. Pomijając wypowiedzi i opinie skrajnie negatywne, z góry nastawione na zdyskredytowanie duchowieństwa, jest w nich z pewnością wiele spostrzeżeń słusznych. Pisanie czy mówienie o „kryzysie” Kościoła stało się ostatnio popularne. Słuszną uwagę poczynił ks. A. Pawlaszczyk, redaktor naczelny „Gościa Niedzielnego”: „Kościół przeżywa kryzysy od dwóch tysięcy lat, ich przebieg bywa mniej lub bardziej burzliwy, a medialny obraz tego kryzysu obliczony jest bardziej na liczbę odbiorców informacji i komentarzy, niż na prezentowanie rzeczywistości takiej, jaka jest”.
Nie banalizując trudnych i bolesnych sytuacji w Kościele, nasuwa się pytanie, co zrobimy w tej sytuacji. Czy będzie to utyskiwanie na złych księży, czy też podejmiemy za nich modlitwę?
Św. J.M. Vianney mawiał: „Nie ma złych kapłanów. Są tylko tacy, za których wierni za mało się modlą”. Warto tu przywołać słowa Jana Pawła II z przemówienia do księży (Częstochowa, 6 VI 1979): „Kościół najłatwiej jest (darujcie to słowo) pokonać również przez kapłanów. Jeżeli zabraknie tego stylu, tej służby, tego świadectwa – najłatwiej jest pokonać Kościół przez kapłanów”. Podkreślając ówczesne zaufanie ludzi do Kościoła i kapłanów, dodał: „Ale Kościół przez kapłanów można także pokonywać. Przed tym trzeba bardzo się strzec”.