Moja Niedziela

Chrześcijaństwo było, jest i będzie religią, która generuje wiele problemów – i to na bardzo różnych płaszczyznach. Zacząwszy od kwestii teologicznych i światopoglądowych, na sprawach bliższych naszej codzienności skończywszy, wiara w Jezusa nie jest telewizyjną relacją z watykańskiej modlitwy Anioł Pański ani papieskim błogosławieństwem, po którym możemy przełączyć kanał.
Jest to coś, z czego rozliczamy się sami, z czego codziennie egzaminują nas nasi bliscy i znajomi, z czego świadectwo przyjdzie nam zdawać w najbardziej dramatycznych momentach życia. Dlatego Jezus wstępujący do nieba nie zostawia po sobie żadnego metafizycznego „halo”. „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?”, zapyta anioł. Aż chciałoby się tę kwestię sparafrazować językiem bardziej dosadnym i kolokwialnym: ludzie, na co się patrzycie? Do pracy! Jezus nie daje swoim uczniom i nam wraz z nimi ani minuty na sentymentalne rozważania.
Czekają ich wielkie dzieła i wielkie problemy. Nie należy przed nimi uciekać w kwietystyczne wyobrażenia o niebie. Podczas gdy uczniowie zapytują o przywrócenie Izraela, Jezus roztacza przed nimi wizję królestwa bez granic, zbudowanego na Jego nauczaniu. Czy nie warto spojrzeć na swoją tożsamość z takiej perspektywy?

Gdyby ktoś mi dziś powiedział, że przyjdzie do mnie Duch Prawdy i ja tę Prawdę poznam, to bardzo wątpię, czy potraktowałbym taką deklarację poważnie.
W czasach świadomości przemielonej przez niepewny agnostycyzm postmodernizmu, w epoce postprawdy, w erze oszustw, matactw i sfabrykowanych dowodów – nie wiem już właściwie nic. A jak mawia mój przyjaciel, więcej argumentów można znaleźć na to, że żyjemy w symulacji, niż na to, że świat wokół nas jest realny. Nie przeszkadza mi to w codziennym funkcjonowaniu: pewien zespół cech świata wciąż bowiem działa tak jak należy: robię zwyczajnie zakupy, pracuję, przechodzę przez jezdnię, gdy zapali się zielone światło. I nagle natrafiam na słowo Jezusa, który mówi o tym, że przecież jest Duch, że Duch ten przynosi mi wiedzę, która jest niezbywalna, niepodważalna i ponad wszystko – żywa. Nie może być zgody między Objawieniem i ciągłą procesją symulakrów, którą podaje mi na tacy świat. Konieczny jest wybór. Wybór wiary jest zatem dla chrześcijanina nie emocją, nie poznaniem, ale przede wszystkim wolą i zaufaniem. „Jezu, ufam Tobie” to nie tylko akt zawierzenia, to deklaracja filozoficzna. Te słowa mają wielką wagę i nie wolno nam o tym zapominać.

Droga Jezusa do Jerozolimy, tak jak ją przedstawia dzisiejsza Ewangelia, jest pełna niejasności. Jezus nie podróżuje samotnie, a wręcz spodziewać się należy, że towarzyszy mu całkiem spora gromada uczniów i słuchaczy.
W tym tłumie Chrystus z pewnością mógłby być kimś w rodzaju współczesnego guru – nauczycielem, który wykorzystałby swoją charyzmę i wymowę, aby zdobyć jak największą liczbę wyznawców. Tymczasem to, co zwraca uwagę w postępowaniu Jezusa, to przede wszystkim Jego wierność Sobie, swojej własnej nauce. Jezus wybiera ścieżkę prawdy pośród wielu propozycji i poglądów, z którymi się styka. Nie interesuje Go to, czy ktoś się obrazi, może ktoś inny się zawiedzie albo pomyśli, że to nie dla niego. Nie są tu istotne emocje i obyczaje – liczy się tylko dochowanie wierności tej drodze, którą Jezus sobie wytyczył. Na niejasne, niezdecydowane zachowania napotkanych ludzi reaguje zdawkowymi odpowiedziami, które zamykają drogę do dalszych dyskusji. Nie ma przy tym w Jego Postaci żadnej agresji – raczej, jak byśmy dzisiaj powiedzieli, asertywność.
Skąd taka postawa, która przecież w pewien sposób koliduje z obrazem Jezusa łagodnego, Jezusa – Baranka? Z pomocą przychodzi nam pierwsze czytanie i niecierpliwość, z jaką Eliasz ponagla swojego nowego ucznia. O sprawy Boże należy troszczyć się w pierwszej kolejności, dopiero potem można zająć się tym, co ziemskie. Trudna jest ta nauka dla współczesnego człowieka, ale jeśli komuś uda się ją zrozumieć, odnajdzie ten spokój, który ma w sobie podróżujący Jezus. Jego źródłem jest pewność, że droga, którą postępujemy, prowadzi do zbawienia.