Strategia powołanych

Strategia kojarzy się słusznie ze strategiem, czyli starogreckim „dowódcą wojsk”, sama zaś w swej oryginalnej szacie nie oznacza nic innego, jak „stanowisko” czy „urząd”. Na wodza wybierano człowieka, którego opisywano przymiotnikiem strategikos, czyli „biegły w sztuce dowodzenia”. Stąd już niedługa droga do współczesnego rozumienia „strategii” jako „teorii i praktyki przygotowania i prowadzenia wielkich operacji i kampanii” lub po prostu jako „taktyki”. By właściwie dowodzić, należy mieć właściwe przymioty, a takich, którzy się nimi odznaczają, zwykle powołuje się do pełnienia przywódczych funkcji.
Powołanie i Duch. O tym, że Paweł nie przeżył pod Damaszkiem nawrócenia, lecz raczej powołanie, nie trzeba przekonywać – trudno bowiem mówić o nawróceniu kogoś, kto głęboko wierzy i żyje zgodnie z Prawem. Warto więc skoncentrować się na procesie realizacji tego powołania, czyli na obranej przez apostoła strategii – nie ludzkiej, ale podyktowanej przez Ducha Świętego i przepełnionej Jego mocą (Rz 15-17-19). Uzbrojony w tę potężną moc Paweł wyruszył na podbój świata z imieniem Jezusa na ustach.
Dokąd? Żołnierz z zasady otwarty jest na kierunek, który zostanie mu wskazany przez powołującego. Paweł jako zaprawiony w bojach faryzeusz był przygotowany na pozyskanie dla Chrystusa żydowskiego świata. I rzeczywiście, jak sam wspomina, doskonale radził sobie na Wschodzie w miastach zamieszkiwanych przez wpływową żydowską diasporę: „Oto od Jerozolimy i na całym obszarze aż po Ilirię dopełniłem obwieszczenia Ewangelii Chrystusa” (Rz 15, 19).
Jednak Bóg miał dla niego inny plan, posyłając go najpierw do wschodnich krain Europy (Dz 16, 9-10), następnie do Rzymu (Dz 28, 14), a gdyby to się powiodło, być może również na ziemie zachodnie (Rz 15, 23-24; Klemens Rzymski Kor 5, 5)!
Do kogo? Powołanie nie ogranicza się do terytorium, ale jego wektor skierowany jest na ludzi. Grupą docelową Pawła nie mógł być nikt inny jak Żydzi, o czym wspomina: „Należało głosić słowo Boże najpierw wam (Żydom)”, ale zaraz dodaje: „Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan” (Dz 13, 46). Nie można odmówić Pawłowi konsekwencji, ponieważ gdziekolwiek się znalazł, swe kroki kierował najpierw do synagogi.