Nie pokrzyżować Panu Bogu planów

Bywa, że „powołanie” przeciwstawia się „zakochaniu”, czy to uprawnione?
Zdecydowanie nie. Powołaniu towarzyszą uczucia, tak jak miłości. To właśnie te uczucia nazywamy zakochaniem. Oczywiście powołaniu też mogą towarzyszyć uczucia podobne do zakochania, ale postawienie znaku równości jest próbą porównania dwóch różnych rzeczywistości, innych poziomów. Zakochanie to zbiór uczuć niezależnych od nas, spowodowanych jakąś fascynacją. Owszem, te, które towarzyszą powołaniu i zakochaniu, bywają podobne. Choć to poziom doświadczeń mistycznych, których nie powinno się kategoryzować.
Jakie uczucia towarzyszyły powołaniu Księdza Rektora?
Było ich dużo i były rozłożone w czasie. Choć pukając do seminaryjnej furty, nie miałem skończonych trzydziestu lat i nie kwalifikowałbym się do seminarium dla starszych powołań.
Towarzyszył mi stan wewnętrznego niepokoju. Był zarówno strach, jak i radość oraz tęsknota. Gdyby spróbować określić stan, w jakim byłem, to było to poczucie, że byłem wciąż nie u siebie. Choć to co robiłem, dawało mi naprawdę wiele satysfakcji, a powiem, że zajmowałem się wieloma rzeczami.
Powołaniem nie nazwałbym więc braku satysfakcji. To pragnienie zrealizowania tego, do czego czułem się wybrany.
Czy zmienia się patrzenie na powołanie z perspektywy formatora?
Samo powołanie jest niezmienne, natomiast ogląd tego tematu musi się zmienić. Byłem dość specyficznym klerykiem.
Formację rozpocząłem już po doświadczeniu ośmioletniej pracy jako wychowawca. Bywa, że odnoszę swoją obecną pracę do tego, jak wyglądała posługa moich własnych formatorów.
Pierwszą zmianą jest zmiana perspektywy, jaka towarzyszy synowi, gdy sam staje się ojcem, bądź uczniowi, gdy staje się nauczycielem. Perspektywa syna czy ucznia jest zawsze skupiona na sobie, na konfrontowaniu swojego postępowania z tym, jak widzą je inni. Wchodząc w rolę ojca czy nauczyciela, konieczne jest wsłuchanie się w innych. Moją troską nie są już bowiem jedynie moje przeżycia, lecz spotkanie z „innym” – jedynym, niepowtarzalnym, wartościowym.
Spojrzenie na powołanie jako wybranie, uzdolnienie, przeznaczenie do roli szafowania sakramentami jest to samo. Zakres odpowiedzialności się zmienił. Na barkach rektora to zupełnie inny „ciężar”. Trzeba się starać, aby nie pokrzyżować Panu Bogu planów. Decyzja osoby odpowiedzialnej za formację może nie być zgodna z wolą Bożą. Wierzę jednak, że otwierając się na Ducha Świętego, otrzymuje się również łaskę właściwego rozeznania.

Czy można mówić o jakości współczesnych powołań?
Nie należy mówić o jakości powołania.
Ona jest niemierzalna. Jeżeli potocznie powiemy, że powołanie jest „słabe”, to raczej jest to problem wiary.
Jako chrześcijanie mamy jedno zasadnicze powołanie. Bóg wzywa nas do świętości. Jeśli współcześnie pojawiają się problemy kapłańskie, to wynikają one z kryzysu wiary, nie zaś kryzysu powołania. Człowiek powołany do małżeństwa, zakonu czy samotności w realizacji swojego powołania może przeżywać takie same problemy jak kapłan.
Jest to pochodna kryzysu wiary.
Prawdą jest, że jeśli kryzys wiary dotyka księży, to ze względu na publiczne pełnienie urzędu wygląda on bardziej spektakularnie. Dzieje się tak dlatego, że to właśnie od kapłanów oczekuje się głębi w przeżywaniu wiary. Benedykt XVI powiedział, że kapłan ma być „specjalistą od kontaktu z Panem Bogiem”, pomostem między nadprzyrodzonym a przyrodzonym.
Celem duszpasterstwa powołań jest bardziej „budzenie powołania” czy „pomoc w jego rozeznawaniu”?
Jeśli budzeniem powołania jest poruszenie czegoś, co już jest, to w jakiś sposób wiąże się z rozeznawaniem tego, co jest (powołania). Chodzi nie tyle o samo wzbudzenie dochodzenia do świadomości powołania, ile o samookreślenie powołanych.
Jak wygląda duszpasterstwo powołań w naszej diecezji?
W seminarium wrocławskim przyjęte jest, że klerycy jedną niedzielę w miesiącu spędzają w parafii. Tam swoją postawą pokazują, jak realizować powołanie. Razem z Wydziałem Duszpasterskim Kurii Metropolitalnej Wrocławskiej wyszliśmy z inicjatywą katechez prowadzonych przez kleryków.
Na zaproszenie katechetów przygotowują oni zajęcia informujące o powołaniu i życiu seminarium. Klerycy angażują się również w wiele akcji duszpasterskich, jak choćby duszpasterstwa stanowe, wspólnoty Domowego Kościoła, duszpasterstwa akademickie, kursy ewangelizacyjne, pielgrzymki.
Seminarium organizuje ponadto dni skupienia i rekolekcje dla rozeznających powołanie.
Przy okazji bierzmowania młodzi ludzie mają szansę usłyszeć o drogach realizacji powołania. Jako formatorzy czasami przebywamy w parafiach wraz z klerykami – zawiera się w tym także aspekt powołaniowy.
Pewnego rodzaju nowością w tym roku i niewątpliwie formą duszpasterstwa powołaniowego będą święcenia diakonatu w parafiach. Pamiętam święcenia prezbiteratu w mojej rodzinnej miejscowości. Na pewno miało to wpływ na pojawienie się u mnie myśli o powołaniu kapłańskim.