Moja Niedziela

Często łapię się na tym, że sprawy czy wymogi wiary ustępują w moim życiu pewnemu zespołowi zdroworozsądkowych, potocznie rozumianych i z potoczności się wywodzących przekonań. Te przekonania nazywam różnie – życiem, obowiązkami, koniecznością. Często przy tym są to sprawy, które „oficjalnie” nie stoją w sprzeczności z moją religią – co złego jest w szukaniu lepszej pracy, w plotkowaniu, w poświęcaniu czasu na przyjemność i rozrywkę? Niby nic. Skąd zatem konflikt z wiarą? Czy to nie swego rodzaju religijna „nadpobudliwość”? Potoczne myślenie znów podpowiada, że we wszystkim – również w wierze – potrzebny jest umiar. Bez przesady! Przesada bowiem jest potoczności obca, zabiera mnie poza społeczność, która przecież definiuje, co przesadą jest, a co nią nie jest. Wyjście poza tę definicję karane jest łatką dziwaka.
Trudno na początku się zorientować, że idąc drogą „umiaru”, zmierzamy ku nicości. Trudno zrozumieć tę myśl, którą dzisiaj słyszymy powtórzoną aż trzykrotnie – że Bóg jest i że jest Królem. A jeśli tak, to moja codzienność chyba nie może mi przeszkadzać w relacji z Nim. Trzeba tę codzienność uporządkować nie według reguł potocznego zdrowego rozsądku, ale według reguł Króla. To dlatego Piotr nie płynie do Jezusa „prawie nagi”, ale – zupełnie wbrew rozsądkowi – ubiera się przed skokiem do wody.
To dlatego Jezus pyta go aż trzykrotnie o jego miłość. Trzy razy Piotr musi Go o niej zapewniać – czy to nie przesada?
Tak! Dokładnie tego Jezus od Piotra oczekuje – przesady w miłości, niepoprzestawania na „zdrowym umiarze”, który zdrowy jest chyba tylko w tym sensie, w jakim „zdrowe” jest siedzenie na miejscu. Niby spokojniej i bezpieczniej, ale nigdzie w ten sposób nie dojdziemy.

Zastanawianie się nad śmiercią, zmartwychwstaniem czy też nad Sądem Ostatecznym ma sens wtedy i tylko wtedy, gdy ma z tego wyniknąć jakaś nauka dla teraźniejszości.
Jak słusznie zauważa Marek Aureliusz – tylko teraźniejszość należy do nas i jest to ten moment, kiedy możemy cokolwiek z naszym życiem zrobić. Aby czegoś się zatem dowiedzieć o tym, jak przeżyć naszą teraźniejszość, zapytajmy: co by się stało, gdyby przy Sądzie Ostatecznym okazało się, że jednak 90% ze wszystkich ludzi, jacy kiedykolwiek żyli na Ziemi, nie dostąpi zbawienia?
Gdybyśmy się dowiedzieli, że wolność, jaką dał nam Bóg, poskutkowała tym, że niemal wszyscy wybrali życie bez Boga lub wbrew Niemu i Jego prawom? To oczywiście jest możliwe – i chociaż wierzymy, że Miłosierdzie jest równie nieskończone jak sprawiedliwość, to czyż nie do nas należy wybór na wieczność? Dlatego Jezus, po tym jak zostali z Nim jedynie ci, którzy dokonali wyboru (Judasz wyszedł), podpowiada im – i wszystkim ludziom wszystkich epok – jak będzie można rozpoznać tych, którzy do Niego należą. To znaczy tych, którzy dokonali wyboru i zdecydowali się uwierzyć w Niego. Chrześcijanie to ci, którzy kochają czy starają się kochać tak, jak kochał ich Jezus.
I ta miłość wciąż w świecie istnieje. Po dwóch tysiącach lat wciąż są tacy ludzie, którzy potrafią ją dostrzec i na nią odpowiedzieć. Czy jeśli podczas Sądu większość z nas nie opowie się za Chrystusem, to czy ta statystyka będzie miała jakiekolwiek znaczenie? Warto się nad tym zastanowić, żeby dostrzec, że przykazanie miłości doskonale to pytanie unieważnia – od każdego z nas zależy, czy w tym dniu da się rozpoznać (J 13, 35).