Warto…

Wydaje się, iż o Chrystusie powiedziano już wszystko. Były hollywoodzkie filmy „z rozmachem” i niszowe kino „offowe”.
Opasłe tomiska, broszurki i wydawnicze serie. A jednak James Martin w swej książce Jezus (Święty Wojciech, Poznań 2017) rzuca nowe światło na Boga z Nazaretu. Autor, amerykański jezuita, dziennikarz, kierownik duchowy, zabiera nas na pielgrzymkę po Galilei i Judei w czasach I w. n.e.
Stajemy się świadkami, którzy towarzyszą Jezusowi w drodze od żłóbka w Betlejem po krzyż na Golgocie. Pretekstem do tej podróży w czasie jest podróż w przestrzeni samego autora, który udaje się do Ziemi Świętej, by dotknąć prawdy piątej ewangelii. Etapy pielgrzymowania wyznaczają etapy życia Jezusa. A więc m.in.: Betlejem, Nazaret, Jordan, Galilea, Jerozolima, Getsemani, Golgota, Emaus. Rozdziały podlegają pewnemu schematowi (anegdota, egzegeza, odniesienia do źródeł), który nie ujmuje nic z ekspresyjności. Na pewno umiejętnie porządkuje wiedzę i odczucia. Skłania do namysłu. Martin to erudyta, który z lekkością przeprowadza przez egzegetyczne zawiłości. Z pietyzmem odtwarza szczegóły historyczne. Przystępnym stylem dotyka teologii i duchowości. To gawędziarz, który swoje opowieści szpikuje humorystycznością. Rzetelnie przedstawia nam Jezusa w kontekście historycznym, geograficznym i kulturowym.
Manifestuje Boga, który odczuwa chłód, głód i ból. Który cierpi, gdy widzi ludzką niedolę. Eksponuje Jezusa kochającego i cieszącego się życiem. Boga, który lubi towarzystwo przyjaciół. Który biesiaduje. Śmieje się i płacze. Którego dopada zniechęcenie i rozdrażnienie. Który się boi. Wirtuozersko kreśli ludzki portret Jezusa, tym samym odkrywając Jego Boskie oblicze. Książka jest na pewno inspiracją do zgłębienia fenomenu Chrystusa. Zarówno dla tych, którzy są Jego własnością, jak i tych, którzy nie znają Go wcale. Ten reportaż to doskonałe preludium do tegorocznej Paschy.
Pomoże odkryć Jezusa na nowo. Trzeba przeczytać!

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Wędrując po Dolnym Śląsku, napotkamy wiele przydrożnych kaplic, krzyży i figur. Wśród tych ostatnich najbardziej popularne są rzeźby św. Jana Nepomucena. Znajdziemy je przy mostach, w centrach miast i miasteczek, spotkamy przy kościołach i na rozstajach dróg. Kim był ten święty?
Dlaczego jest aż tak popularny w naszym regionie?
Popularność na Dolnym Śląsku Jana z Pomuka, czeskiego księdza z XIV w., związana jest z losami naszego regionu. Dolny Śląsk od XIV w. był częścią Korony Czeskiej, nie dziwi więc, że opowieść o czeskim męczenniku szybko tu dotarła. Dwa wieki później Dolny Śląsk dostał się pod panowanie austriackiej monarchii katolickich Habsburgów, gdzie upowszechnianiem kultu św. Jana Nepomucena zajęli się związani z dworem cesarskim jezuici. Gdy region znalazł się w protestanckich Prusach, pomniki świętego były wyrazem przywiązania do katolicyzmu.
O życiu Jana Nepomucena nie zachowało się wiele informacji źródłowych. Narosłe w ciągu lat legendy i opowiadania ludowe doprowadziły do powstania wielu, czasem wykluczających się wersji. Z pewnością wiemy, że studiował w Pradze filozofię i teologię, a jako duchowny wspinał się po szczeblach kariery, uzyskując pod koniec życia godność wikariusza generalnego arcybiskupa praskiego Jana z Jenšteina. Ten awans wciągnął go w spór między biskupem a królem Wacławem IV. Został też osobistym spowiednikiem królowej Zofii, żony Wacława, co okazało się dla niego brzemienne w skutki.
Podczas jednej z rozmów arcybiskupa z królem w 1393 r., mających zażegnać jakiś zatarg między nimi, reprezentanci arcybiskupa, w tym Jan Nepomucen, zostali na rozkaz króla uwięzieni i poddani torturom. Nie znamy przebiegu tych tragicznych wydarzeń. Jedna z wersji mówi, że Wacław IV, wątpiący w wierność swej małżonki, domagał się od Jana Nepomucena ujawnienia tajemnicy spowiedzi. Ani obietnice wysokiej nagrody, ani groźby, ani tortury nie złamały spowiednika.