Moja Niedziela

Lubimy idealizować przeszłość. Lubimy wspominać „złote lata” naszego dzieciństwa, kiedy to trawa była bardziej zielona, woda zdrowsza, powietrze czyste, a nas nic nie bolało. Podobnie w kulturze, istnieje oparty na analogicznym rozumowaniu mit złotego wieku, czas, który charakteryzuje się tym, że życie w nim przedstawiało się lepiej niż obecnie. Oglądamy się za siebie po to, by z wyidealizowanej przeszłości wyprowadzić wniosek, że chociaż skarleli, to wyrośliśmy przecież na ramionach gigantów i stąd wciąż stać nas na moralne wzloty i wybitne osiągnięcia. Dlatego też bolą nas przeszłe grzechy naszych sióstr i braci (bo nasze własne nie zawsze), które ten obraz pięknej przeszłości gmatwają i utrudniają opisany proces. Taką „niedopasowaną” do mitologicznej wizji osobę symbolizować może kobieta, którą „pochwycono na cudzołóstwie”. Ci, którzy ją na tym uczynku złapali, musieli bacznie ją obserwować, musieli poznać ścieżki, którymi się poruszała – poznali więc i ocenili jej przeszłość. Jezus tymczasem nie komentuje tej przeszłości, nie kontempluje jej grzechów. Wskazuje w zamian inną drogę: ucieczkę ku przyszłości. Zaprasza nas, byśmy przestali definiować się poprzez to, co osiągnęli nasi przodkowie, przez to, co zbudowali, to, czym zgrzeszyli. Jakże dobrze rozumie to Paweł, pisząc, że „pędzi” ku doskonałości! Nie ma w tym stanie czasu na oglądanie się za siebie. Będąc „w pędzie”, nie należy rozglądać się i rozpamiętywać, należy spoglądać przed siebie, na cel biegu. Jezus natomiast uzmysławia nam jeszcze jedno: ta ucieczka ku przyszłości jest też ucieczką od grzechu. Winy nie powinny przesłaniać nam celu – zbawienia. Powinny zostać za nami, byśmy „szli, nie grzesząc więcej”.

Kiedy zaakceptujemy fakt zmartwychwstania – jeżeli może on istotnie przeniknąć do naszej świadomości w takiej formie, że uzmysłowimy sobie wszystkie jego konsekwencje – przestaje nas również dziwić to, co dzieje się z apostołami po zmartwychwstaniu Chrystusa.
A dzieją się z nimi doprawdy rzeczy niezwykłe – zwłaszcza z Piotrem. Ten pierwszy z apostołów popełnia w Ewangelii różne rodzaje błędów: chce się bić tam, gdzie potrzebny jest pokój, ucieka wtedy, gdy potrzebna jest odwaga, jednym słowem popełnia jedno faux pas za drugim. Pod koniec wydaje się, że jedynie jego niezachwiana wiara, która pomogła mu poradzić sobie nawet z wyparciem się Jezusa, jest przyczyną jego pierwszeństwa pośród innych uczniów. I oto nagle ten sam Piotr, ani zbyt bystry, ani zbyt uduchowiony, przechodzi kompletną metamorfozę.
Działanie Ducha Świętego jest w nim tak potężne, a świadomość bliskości zmartwychwstania tak wyraźna, że Piotr wychodzi przed szereg i w domu Korneliusza daje skrócony opis tego, czym jest wiara chrześcijańska. Z pozoru krótka wypowiedź zawiera w sobie nie tylko najistotniejsze elementy naszej wiary, ale też jest rewolucją w myśleniu: oto pojawił się człowiek, którego Bóg ustanowił „sędzią żywych i umarłych”. Potrzeba niezwykłej pewności siebie, niezmierzonej wiary, niecodziennej odwagi, żeby wyjść z podobnym przekazem do drugiego człowieka. A my, znowu tak bliscy momentu zmartwychwstania, wciąż jesteśmy od niego tak dalecy. Nie musimy występować z Piotrową siłą i wiarą. Ot, wystarczy nam czasem przyznać się do tego, że wierzymy. Może przed rodziną, może przez znajomymi. Nic wielkiego, a tak ciężko to niekiedy uczynić. Jedyne, co może nam pomóc, to ta przemiana, jaką przeżył też Piotr: uzmysłowienie sobie kosmicznych konsekwencji zmartwychwstania, konsekwencji nieskończonych, nieprzemijalnych, niepojętych.