Warto…

Zawsze starałem się śledzić różne propozycje festiwalowe.
Kiedyś było to trudniejsze, czasami bowiem długi czas po festiwalu nie można było oglądnąć upragnionego filmu. Na szczęście teraz jest inaczej. Tegoroczna gala Oscarów obfitowała w wiele dobrych filmów. Chciałbym zaproponować obejrzenie jednego z nich.
Droga to nie tylko motyw biblijny, ale także filmowy. Bardzo często jest wykorzystywany, aby pokazać historię jakiejś przemiany. Wyruszając w drogę, nie wiemy, co nas spotka. Jesteśmy do niej lepiej bądź gorzej przygotowani.
Dopiero gdy wchodzimy na szlak, weryfikuje się wszystko, co było przed wędrówką. Reżyser filmu Green Book w genialny sposób używa tego motywu, by pokazać, jak możemy się zmienić pod wpływem drugiej osoby. Film przypomina Nietykalnych. Przede wszystkim ze względu na relację, która powstaje między głównymi bohaterami.
Różnica życia i światopoglądu powoduje, że bohaterowie są jakby z innych planet, które niechcący wpadły na siebie.
Powoduje to wiele zabawnych sytuacji, które nie są jednak pozbawione głębi. Dużo ważnych tematów zostaje nam podanych w przystępnej i dobrej filmowej formie. Wśród nich kwestia tolerancji i patrzenia na świat przez pryzmat stereotypów. Lekcja, którą dostajemy, może zrewidować to, w jaki sposób dzisiaj postrzegamy te tematy, również osobiście. Bierzemy udział w podróży głównych bohaterów po to, by skonfrontować się z tymi tematami. Wraz z kolejnymi przygodami zaczniemy zauważać więź, która tworzy się między bohaterami. Po filmie nie będziemy mieć wątpliwości, czy obaj zdołali się zaprzyjaźnić. Co ciekawe, znajdują wiele rzeczy, które ich łączą. Dzięki temu są w stanie zbudować relację, która pokazuje, że ludzki los, choć pisze różne scenariusze, zawsze zaczyna od tego samego – od konkretnego człowieka, który ma swoją niezbywalną godność, a jego wartość jest bezwzględna.

MICHAŁ ŻÓŁKIEWSKI

Taki kształt dworu został powtórzony w licznych późniejszych założeniach dworskich, nigdzie nie otrzymał jednak tak doskonałej formy i tak pięknie dopracowanych detali architektonicznych, nad którymi pracowali włoscy rzeźbiarze. Na szczególną uwagę w wojnowickim zamku zasługuje zachowany do dzisiaj trójkondygnacyjny wykusz, doświetlający wnętrza, przystawiony do północnej izby dworu. Wykusz zawieszony został na kamiennych wspornikach, wg wzorów średniowiecznej architektury pałacowej i miejskich kamienic.
W dworskiej architekturze Śląska jest unikatem.
Wszystko to miało podkreślać pozycję społeczną i bogactwo właściciela rezydencji, zamożnego wrocławskiego mieszczanina Mikołaja von Schewitza, i nawiązywać do patrycjuszowskich kamienic we Wrocławiu (np. szczyty wojnowickiego dworu są jakby wprost przeniesione z gotyckich kamienic miejskich). Całość miała sprawiać wrażenie średniowiecznej twierdzy. Tę ideę zamku miał potwierdzać forteczny w formie portal bramy wjazdowej i most nad fosą prowadzący do wejścia zamku.
Równie ciekawie jest w środku zamku – do nieco wyżej położonej izby starego dworu prowadzi jeden z najpiękniejszych portali wewnętrznych, wykonany z piaskowca w stylu łączącym odchodzący gotyk i nadchodzący renesans.
Kamiennych portali jest zresztą w Wojnowicach więcej. Ich zróżnicowanie może świadczyć o potrzebie zademonstrowania bogactwa mieszkańców dworu.
Zamek na wodzie do końca II wojny światowej pozostawał w rękach prywatnych i dopiero w 1945 r. został zniszczony. Po odbudowie ze zniszczeń wojennych i przeprowadzonych w latach 1961–1984 pracach restauracyjnych odzyskał dawną świetność i był użytkowany przez Stowarzyszenie Historyków Sztuki. Od 2014 r. właścicielem zamku jest Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego we Wrocławiu, którego misją jest praca na rzecz budowy Europy Wschodniej jako wspólnoty ludzi wolnych. W zamku można przenocować, można skosztować kuchni zamkowej restauracji i pospacerować po parku.