Pan Jezus. 40-dniowy post na pustyni

Spotykamy dziś Pana Jezusa na pustyni – znalazł się tam zaraz po przyjęciu chrztu z rąk Jana Chrzciciela. Bóg Ojciec namaścił swego Jedynego Syna Duchem Świętym, dając Mu moc do rozpoczęcia publicznej działalności.
Teraz Jezus przebywa na pustyni „w Duchu Świętym”, rozmawia ze swoim Ojcem, przygotowując się do wypełnienia powierzonej Mu misji. Czterdzieści dni to okres zapewniający Jezusowi pełnię łaski i mocy.
Czy to oznacza, że zadanie stojące przed Nim staje się przez to łatwe i proste? Że Jezus nie będzie napotykał żadnych trudności, przeciwności? Że ludzkie ograniczenia i słabości nie będą Mu w tej misji przeszkadzać czy ją utrudniać? Widzimy, że nie.
Po czterdziestu dniach postu Jezus odczuwa zwyczajny głód i pragnienie. Chce to wykorzystać diabeł, by zakłócić, już na samym początku, działanie Jezusa.
Zaczyna kuszenie od zwykłych ludzkich potrzeb Jezusa, które domagają się zaspokojenia. Jezus mógłby bez trudu zamienić kamienie w chleb, a przestałby być głodny. Czy byłoby w tym coś złego? – wydaje się sugerować diabeł.
Przecież najedzony miałby więcej sił do wykonania stojących przed nim zadań. Jezus jednak odpowiada: Nie samym chlebem żyje człowiek (werset 4b).
Jezus przedkłada posłuszeństwo wobec Ojca ponad potrzebę zaspokojenia głodu. A ile razy my uważamy zaspokojenie podstawowych potrzeb ciała za ważniejsze od modlitwy? Najpierw się najem, potem porozmawiam z Bogiem?
Po nieudanej pierwszej próbie szatan kieruje do Jezusa drugą pokusę – obiecuje dać Mu wszystkie bogactwa tego świata w zamian za oddanie mu pokłonu. Chrystus nie ma jednak wątpliwości, komu należy się cześć i pokłon, i chwała – tylko Bogu Najwyższemu.
A my? Czy czasem nie idziemy na kompromis ze złem, by zdobyć coś, czego pragniemy? Może tłumaczysz sobie, że nowa bluza, rower, komputer jest ci koniecznie potrzebny – bo przecież twoi koledzy je mają?