Świętość życia ludzkiego

Współcześnie staje się zadaniem naglącym wobec mnożących się zagrożeń ludzkiego życia, które Jan Paweł II określił mianem „kultury śmierci”. Społeczna akceptacja tych zagrożeń i domaganie się prawnego uznania jest swoistym paradoksem wobec powszechnej akceptacji praw człowieka i godności życia ludzkiego.
Życie ludzkie: dar i zadanie
Tylko ten, kto rozpozna wartość i świętość życia ludzkiego, może temu życiu służyć, a jeśli zajdzie taka potrzeba, potrafi je także obronić. Jan Paweł II zwraca uwagę na konieczność integralnego odczytania wartości życia ludzkiego, a więc zarówno z perspektywy naturalnej, jak i w świetle całego dzieła zbawienia. Przywołując słowa samego Chrystusa: „Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości” (J 10, 10), papież odsłania zasadniczą perspektywę nowego i wiecznego życia, które jest w Chrystusie.
Ukazywanie świętości życia ludzkiego w jego fazie doczesnej powinno być mocno wpisane w pełną prawdę o człowieku, w jego powołanie do pełni życia, które odsłonił swoim życiem i działaniem Chrystus, a które w zasadniczy sposób przekracza wymiary ziemskiej egzystencji, ponieważ jest ostatecznie uczestnictwem w życiu samego Boga. Życie doczesne jest wartością podstawową, warunkującą osiągnięcie innych wartości, nade wszystko jest ukierunkowane na życie wieczne i w nim znajduje ostateczne potwierdzenie wartość ziemskiego etapu życia.
Osoba ludzka
Życie ludzkie ma charakter osobowy, a więc różni się w sposób istotny od życia innych ziemskich stworzeń.
Nie można twierdzić, że człowiek jest tylko jedną z wielu istot żyjących, że jest jedynie organizmem, który osiągnął wysoki stopień rozwoju. W świetle integralnej wizji osoby ludzkiej, jej godności i jej powołania, Kościół wzywa do szacunku i obrony człowieka, do uznania jego pierwszorzędnego i podstawowego prawa do życia jako istoty obdarzonej duszą rozumną. Człowiek nie jest prostym złożeniem duszy i ciała, ale jest jednością duchowo-cielesną, a w ramach tej jedności osoba jest określana i kierowana nade wszystko przez wymiar duchowy. Człowiek jest zawsze osobą, istotą wyróżniającą się od innych, jest odrębnym „ja” od pierwszego do ostatniego momentu swego ziemskiego życia, także wtedy, kiedy nie jest tego świadomy. Życie ludzkie jest równocześnie i nierozdzielnie cielesne i duchowe. Dlatego człowiek nie może gardzić życiem ciała, ale wprost przeciwnie – powinien je szanować jako dar Boży, będąc jednocześnie otwarty całym swym jestestwem na Tego, który go stworzył. Ciało człowieka nie może być uważane tylko za zespół tkanek, narządów i funkcji, jest ono bowiem częścią istotną osoby, która poprzez ciało objawia się i wyraża. Człowiek nie może lekceważyć swego życia cielesnego, przeciwnie, powinien je szanować.
Uczeń Chrystusa odwołuje się nie tylko do naturalnej godności ciała ludzkiego, ale także do prawdy o Wcieleniu oraz do prawdy o zmartwychwstaniu ciał. Sam Bóg uczestniczy w akcie małżeńskim, rozpoczynając istnienie nowej osoby.
Etyka chrześcijańska wzywa do troski o ciało, nakazuje staranie o jego wzmocnienie i ochronę, ale odrzuca kult ciała i jego ubóstwienie. Każde życie ludzkie jest święte, bo otrzymane jest od Boga Stwórcy jako wielki dar i zadanie.
Świętość życia
Gdy nie docenia się lub całkowicie pomija duchowy i nadprzyrodzony wymiar życia ludzkiego, to wówczas „jakość życia” zostaje sprowadzona do oceniania życia fizycznego jedynie w kategoriach ekonomicznej wydajności, konsumpcjonizmu i hedonizmu (EV 23). Taka redukcja pozwala wartościować życie ludzkie wedle tego, w jakim stopniu człowiek może korzystać z „uroków życia”, lub wedle tego, co dany człowiek potrafi wnieść do życia społecznego w sensie „produkcyjnym”.