Skarbiec katedry wrocławskiej

Kolekcja ta, gromadzona przez wiele stuleci, przetrwała pożogi wojen, zakręty historii i cudem ocalała z oblężonego Wrocławia w 1945 r., kiedy katedra uległa poważnym zniszczeniom, zadanym przez radziecką armię zaciekle atakującą miasto. Zabytki ukryte w katedralnych kryptach przez pracujące z narażeniem życia siostry zakrystianki znalazły się wówczas pod tonami gruzu zawalonych sklepień budowli. Paradoksalnie właśnie to uchroniło je przed pożarem, a także rabunkiem w pierwszym okresie powojennego chaosu. Pieczołowicie wydobyte bezcenne arcydzieła mogły wrócić na swe pierwotne miejsce po odbudowie katedry.
Skarb Wrocławia
Skarbiec zawiera dzieła najwybitniejszych artystów złotników powstałe od okresu gotyku poprzez renesans, barok, style eklektyczne i dwudziestowieczny modernizm aż po czasy współczesne. Miejsce intrygujące i nieco tajemnicze, kryje zbiór, który od wieków jest prawdziwym skarbem Wrocławia. Zasoby skarbca wzbogaciły się jeszcze po ostatniej wojnie dzięki przeniesieniu zabytków z innych kościołów Ostrowa Tumskiego, przede wszystkim kolegiaty Świętego Krzyża.
Poprzez zalecenia biskupa Wincentego Urbana, uzasadnione troską o bezpieczeństwo cennych dzieł sztuki oraz wzbogacenie kolekcji metropolitalnej, do Wrocławia trafiały też zabytki z innych mniejszych kościołów diecezji.
Z kolei niektóre dzieła sztuki opuściły Wrocław, jak chociażby przenośny ołtarz relikwiarzowy biskupa Johanna V Thurzona, od lat pięćdziesiątych XX w. uświetniający skarbiec klasztoru jasnogórskiego.

Najważniejsze prace Pfistera, takie jak relikwiarz św. Jana Chrzciciela czy srebrna figura Chrystusa Zmartwychwstałego, powstały właśnie na zamówienie katedralnej kapituły, a jego twórczość o stylistyce renesansowo-manierystycznej zwiastuje już sztukę wczesnego baroku. Ten szeroki wachlarz inspiracji obrazuje epokę przełomu w sztuce, współistnienie trwających równolegle dawnych i nowych stylów oraz poszukiwanie rozwiązań artystycznych adekwatnych do idei rozpoczynającej się kontrreformacji.
Wysokie umiejętności w zakresie kształtowania pełnych wyrazu pełnoplastycznych figur rzeźbiarskich o dynamicznych formach i precyzyjnym modelunku stawiają Pfistera na wyjątkowej pozycji wśród złotników wrocławskich.
Do najbardziej wartościowych zabytków katedralnego skarbca należy zbiór relikwiarzy o zróżnicowanych formach, wśród których mamy zarówno dzieła artystów anonimowych, jak i wybitnych postaci wrocławskiego artystycznego złotnictwa, jak choćby Oswald Rothe czy Tobias Plackwitz.
Najstarsze z nich pochodzą z XV w., a tradycja wykonywania ozdobnych opraw dla relikwii świętych, pełniących nadal ważną funkcję kultową w Kościele katolickim, trwa po dzień dzisiejszy.
Najliczniejszą grupą zachowanych w skarbcu zabytków są kielichy mszalne, których użytkowa funkcja dominuje nad rozmaitością rozwiązań stylowych i sprawia, że większość z nich jest nieprzerwanie w użytku liturgicznym.
Prezentują one wszystkie okresy w sztuce od późnego gotyku po współczesność i były najpopularniejszym przedmiotem fundacji kanoników, biskupów i osób świeckich, trafiającym do kościelnych zbiorów.
Wśród nich znaleźć można arcydzieła, takie jak kielich fundacji kanonika Jana Hoffmanna z 1501 r.
W katedrze wrocławskiej znajduje się znaczący zbiór dzieł pochodzących z Augsburga, będącego najważniejszym ośrodkiem sztuki złotniczej Europy w XVII i XVIII w. i niezmiernie popularnym miejscem zamówień i zakupów dokonywanych przez dwory i ośrodki sakralne. W Polsce dzieła augsburskie pojawiły się dzięki członkom dynastii Wazów, zwłaszcza w okresie panowania Zygmunta III Wazy i Władysława IV.
Wiele z nich trafiało drogą darowizn do skarbców klasztornych czy kościelnych (np. do klasztoru jasnogórskiego czy katedr wawelskiej i płockiej). Takie też jest pochodzenie jednego z najważniejszych dzieł złotnictwa augsburskiego w katedrze wrocławskiej: złotej figury św. Jana Ewangelisty, cennego daru przekazanego przez biskupa wrocławskiego i polskiego królewicza, Karola Ferdynanda Wazę.