Najpierw jestem mężem, potem ojcem… a dopiero potem raperem

Maciej Rajfur: Niedawno powiedziałeś, że przez ostatnie półtora roku przeżyłeś więcej niż przez pozostałe 30 lat. Tau, taki wierzący i pobożny, a dopadł go kryzys?
Piotr TAU Kowalczyk: Przeżyłem ciemność duchową. Dziś to widzę, że Pan Bóg dopuścił do mnie pewne cierpienia przez osoby z mojego otoczenia, poprzez natłok obowiązków i zmian. Kupiłem dom. Zamieszkałem wreszcie w jednym miejscu, „na swoim”, i rozpocząłem proces stabilizacji rodzinnej.
A to dla mnie zawsze było obcym doświadczeniem.
I zestaw tych wszystkich okoliczności sprawił, że poczułem się absolutnie przytłoczony. Straciłem życiową równowagę.
Problemy się spiętrzyły. Ale trwałem na modlitwie oraz codziennej Eucharystii. Wtedy szczególnie zwracałem się do Boga, żeby mnie prowadził. Bym podejmował decyzje zgodne z Jego wolą.
I co na to Pan Bóg?
Złamał mnie wewnętrznie. Zbieram teraz tego dobre owoce. Spokorniałem, zmężniałem, zyskałem na odwadze.
Więcej widzę i więcej słyszę. Mogę śmiało powiedzieć, że przetrwałem najtrudniejszy czas w swoim życiu. A teraz przyszła jasność i w końcu czuję się dobrze.
Nadrabiasz czas z żoną i synem. Przeholowałeś z pracą? Rap cię za bardzo wciągnął? Gdzie leżał problem?
Kiedy osiągnąłem sukces z moją debiutancką płytą i z późniejszymi krążkami, grałem mnóstwo koncertów.
W ciągu kilku miesięcy zimowych miałem 140 spotkań.
Proszę to sobie wyobrazić. Bywało tak, że cztery razy w tygodniu jeździłem na koncert. Z racji pewnych moich dysfunkcji charakteru, bo jestem dorosłym dzieckiem alkoholika, nie radziłem sobie z emocjami. Wyczerpująca trasa koncertowa wysysała ze mnie siły witalne.
Bo Twoje koncerty to coś więcej niż muzyka na żywo. To modlitwa, uwielbienie Boga, świadectwo. Poważniejsza i głębsza materia niż rozrywka.
Budzę w ludziach zaufanie, widzą we mnie oparcie, dlatego po koncertach często rozmawiamy i zwierzają mi się. W ten sposób wysłuchałem setek historii pełnych problemów najcięższego kalibru. A ponieważ nie chciałem nikomu odmawiać pomocy, to w swojej nadgorliwości wypaliłem się. Frustrację, wynikającą ze zmęczenia, przynosiłem do domu. Dlatego pierwsze trzy lata po sukcesie Tau były bardzo chaotyczne z perspektywy rodzinnej. Rozpocząłem terapię dla Dorosłych Dzieci Alkoholików, także terapię duchową. Osiągam stabilizację poprzez konkretną pracę nad sobą.

Czyli nie jesteś już taki nawiedzony?
Można tak powiedzieć (śmiech). Jestem po prostu wewnętrznie wolnym człowiekiem.
Myślę, że wielu młodych ludzi, widząc Twoją postawę i słuchając Twojej muzyki, przeżywa nawrócenie. Widzisz je zresztą w swojej artystycznej pracy. Trafia do Ciebie duży odzew choćby przez media społecznościowe. Czy warto ich ostrzec właśnie przed tym zapałem nawracania z gorliwością każdego napotkanego człowieka?
Nie możemy też klasyfikować tego stanu jako kategorycznie zły. Gdy czytam dzienniczek świętej siostry Faustyny Kowalskiej, z każdą jego stroną widzę, jak wchodziła w coraz głębsze stany duchowej świadomości, pałała większą gorliwością. Pan Bóg nie daje jej wolnego. Ona idzie coraz dalej i jest coraz bardziej nierozumiana przez ludzi.
Przecież była posądzona o chorobę psychiczną. Do końca życia zmagała się z niezrozumieniem, głęboko zanurzona w Bożym miłosierdziu.
Gdybym powiedział, że pewien stan musi minąć, ingerowałbym w plany Bożej Opatrzności. W moim przypadku po prostu opadł kurz gwałtownego, nagłego nawrócenia.
Rozeznaję z pokorą wolę Bożą, utrzymując jasność umysłu i serca. A Pan Bóg zaskakuje mnie za każdym razem na nowo. Sądzę, że życie duchowe ma jakieś znamiona etapowości, ale to u każdego wygląda indywidualnie.
Czy możesz dokonać krótkiego bilansu zysków i strat Twojej decyzji o nawróceniu? Prowadziłeś już taką analizę?
Zyskałem wszystko. Jestem wielkim szczęściarzem, bo prowadzi mnie za rękę sam Bóg Wszechmogący. To najpiękniejsza wiadomość. A wszystkie pozostały aspekty są takie, jak ja na nie spojrzę. Czy przyjmę pozycję pokory, czy pychy. Nie żałuję niczego z przeszłości, bo nie mogę już jej zmienić. Teraz niosę ludziom Ewangelię, realizując się prywatnie i zawodowo. Moje życie jest przepełnione wielkim szczęściem, chociaż często niestety brakuje mi wdzięczności.
A patrząc z bardziej przyziemnej perspektywy, co straciłeś, gdy na poważnie wybrałeś Boga?
Praktycznie nie mam znajomych, z którymi żyłem przed nawróceniem. Patrzą na mnie z dystansem, mają mnie za dziwaka i chorego psychicznie. Natomiast kiedy spotykamy się z nimi twarzą w twarz, widzą człowieka odmienionego, ale wciąż pełnego poczucia humoru, radosnego jak kiedyś.