Moja Niedziela

Można chyba bezpiecznie stwierdzić, że Kościół współczesny znajduje się w stanie kryzysu. Kryzys ten trwa mniej więcej od dwóch tysięcy lat i nie zanosi się na jego rychłe zażegnanie. Stan ten, niegodny pozazdroszczenia dla Kościoła, czyli dla nas, jest za to źródłem inspiracji dla jego zewnętrznych i wewnętrznych krytyków, dla jego przeciwników, jawnych i ukrytych wrogów – słowem dla wszystkich, którym Kościół nie jest obojętny. Sięgając po modny ostatnio język biologii, można w metaforyczny sposób spojrzeć na Kościół jak na ogromne drzewo: jest ono domem dla wielu organizmów, tworzy się wokół niego cały ekosystem roślin i zwierząt w jakiś sposób z nim związanych. Niektóre są szkodnikami, inne są z kolei pożyteczne, wszystkie jednak gromadzą się wokół drzewa, ponieważ ma ono pewną właściwość, której potrzebują do życia. Co to za właściwość? Święty Paweł pisze wprost, że chodzi o miłość i spisuje na jej cześć jeden z najpiękniejszych utworów wszech czasów. Bez niej Kościół byłby niczym, a drzewo, do którego Go porównaliśmy – uschłoby.
Głoszenie tej prawdy było najważniejszym celem Jezusa, to dla niej zburzył schematyczną relację, w jakiej chcieli Go widzieć słuchacze w czytanym dzisiaj fragmencie Ewangelii.
Odrzucił ludzkie stereotypowe myślenie, żeby bez lęku głosić istotę Swego posłannictwa, podobnie jak prorok Jeremiasz. Warto pomyśleć o tym geście Jezusa w świecie, w którym zarzutów wobec księży i Kościoła jest niemal tyle, co samych wierzących. I tak jak należy piętnować zło wszędzie, gdzie je widzimy, tak też nie należy zapominać, że tylko Kościół ma od Boga tę moc, by być „murem ze spiżu”, i tylko w Nim jest nasze zbawienie.

Każdy może złożyć życzenia urodzinowe, noworoczne, świąteczne. Robimy to co chwilę i właściwie jest to czasami zaledwie komunikacyjny schemat, a nie faktyczne przekonanie. Życzenia to prosta sprawa – życzymy sobie szczęścia, zdrowia, przede wszystkim zdrowia i jeszcze raz zdrowia. Powiedzmy sobie wprost, że nie wymaga to od nas wielkiego wysiłku ani nawet emocjonalnego zaangażowania. Ot, słowa, które „się mówi”. Zdecydowanie trudniej jest coś obiecać – tutaj musimy się już zastanowić, czy aby na pewno spełnimy obietnicę? A tymczasem Jezus daje nam dzisiaj kilka obietnic i to zupełnie niezwykłych.
Nie są to obietnice łatwe – Jezus przecież obiecuje nam, że ci, którzy w jego imię doświadczą cierpienia, odrzucenia, głodu, ubóstwa – wszyscy oni otrzymają w zamian zaspokojenie wszystkich swoich potrzeb, otrzymają szczęście i zbawienie. To jest coś niezwykłego, więcej niż obiecać może jakikolwiek rząd czy partia. To więcej niż obiecują reklamy, więcej nawet niż obiecać może nauka. Nikt „racjonalny” nie obiecałby przecież drugiemu człowiekowi, że jeśli będzie dla niego cierpiał za życia, to będzie mu lepiej po śmierci. Nikt „racjonalny” nie uwierzyłby w taką obietnicę… To do zrozumienia tego zupełnie niezwykłego, paradoksalnego aspektu naszej wiary przygotowuje nas pierwsze czytanie, w którym Bóg ostrzega nas, byśmy pokładali ufność tylko w Nim, a nie w człowieku. Bo człowiek może nam życzyć dobrze i może nam wiele obiecać. Ale prawdziwe szczęście w zamian za prawdziwe cierpienie?
Czy może to być obietnica złożona przez kogoś, kto nie jest Bogiem? To pytanie niech zada sobie każdy, kto sądzi, że Jezus był jedynie człowiekiem.