Piękno w prostocie

W jednym z najpiękniejszych zakątków Francji, wśród urzekającej naturalnym pięknem przyrody na niewielkim wzgórzu leży wioska, która często gości jednocześnie przybyszy z kilkudziesięciu krajów świata, przede wszystkim, ale nie tylko, ludzi młodych.
Gościnność jest znakiem firmowym tego niezwykłego miejsca, które poznałam 15 lat temu.
Wspólnota liczy około stu braci, wywodzących się z ponad trzydziestu krajów położonych na różnych kontynentach i pochodzących z różnych tradycji chrześcijańskich.
Starają się być – zgodnie z ideą założyciela – znakiem pojednania między chrześcijanami, między zwaśnionymi narodami. Utrzymują się z własnej pracy, nie przyjmują żadnych darowizn, spadków czy prezentów. Nie gromadzą kapitału, przeznaczając każdego roku nadwyżki swojego budżetu na pomoc najuboższym.
Geneza
Gdy zaczęła się druga wojna światowa, 25-letni wówczas Roger Schutz-Marsauche, z wykształcenia teolog, opuścił swój dom rodzinny w Szwajcarii, mówiąc matce: „Muszę jechać, Bóg mnie wzywa”. Usłyszał w odpowiedzi: „Jeżeli Bóg wzywa, nie zwlekaj”.

To z ich inspiracji zainicjował Operację „Nadzieja”, mającą na celu pomoc materialną dla ludzi najbiedniejszych w różnych miejscach świata.
Od drugiej połowy lat 70. razem z braćmi odwiedzał najuboższych w różnych krajach, m.in. w Kalkucie, gdzie poznał Matkę Teresę, w Chile, w Hongkongu, w Republice Południowej Afryki i na Haiti. Podróżował także do krajów Europy Wschodniej, m.in. do Polski, którą pierwszy raz odwiedził w 1973 r. Na zaproszenie bp. Herberta Bednorza uczestniczył kilkakrotnie w Pielgrzymce Ludzi Pracy do Piekar Śląskich, gdzie spotykał kard. Karola Wojtyłę, który jako Papież Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Francji odwiedził Taizé.
Modlitwa
Rytm dnia w Taizé wyznacza modlitwa, która trzy razy dziennie gromadzi w kościele wszystkich przebywających na wzgórzu. Kościół, nazwany Kościołem Pojednania, został zbudowany w latach 1961–1962 przez młodych Niemców z Aktion Sühnezeichen jako znak pojednania z Francją.
Później, gdy do Taizé przybywało coraz więcej ludzi, głównie młodych, był on rozbudowywany.
Na modlitwę wzywają dzwony. Gdy rozlega się ich mocny dźwięk, ze wszystkich stron uczestnicy spotkań udają się do kościoła. W ciszy.

W jednym z najpiękniejszych zakątków Francji, wśród urzekającej naturalnym pięknem przyrody na niewielkim wzgórzu leży wioska, która często gości jednocześnie przybyszy z kilkudziesięciu krajów świata, przede wszystkim, ale nie tylko, ludzi młodych.
Gościnność jest znakiem firmowym tego niezwykłego miejsca, które poznałam 15 lat temu.
Wspólnota liczy około stu braci, wywodzących się z ponad trzydziestu krajów położonych na różnych kontynentach i pochodzących z różnych tradycji chrześcijańskich.
Starają się być – zgodnie z ideą założyciela – znakiem pojednania między chrześcijanami, między zwaśnionymi narodami. Utrzymują się z własnej pracy, nie przyjmują żadnych darowizn, spadków czy prezentów. Nie gromadzą kapitału, przeznaczając każdego roku nadwyżki swojego budżetu na pomoc najuboższym.
Geneza
Gdy zaczęła się druga wojna światowa, 25-letni wówczas Roger Schutz-Marsauche, z wykształcenia teolog, opuścił swój dom rodzinny w Szwajcarii, mówiąc matce: „Muszę jechać, Bóg mnie wzywa”. Usłyszał w odpowiedzi: „Jeżeli Bóg wzywa, nie zwlekaj”.

Codziennie przed modlitwą poranną odprawiana jest w kaplicy Msza św. dla tych wszystkich, którzy mają potrzebę w niej uczestniczyć. Natomiast w niedzielę zamiast porannej i południowej modlitwy jest Msza św. odprawiana w Kościele Pojednania. Czasem celebrowana jest przez goszczących w Taizé księży, którzy tworzą koncelebrę i zawsze odprawiana jest w wielu różnych językach. Wrażenie robi procesja z darami, w której idą dzieci i młodzi ludzie, najczęściej nie tylko różnych narodowości, ale i różnych kolorów skóry, do tego w tradycyjnych, niekiedy bardzo kolorowych strojach, typowych dla krajów, z których pochodzą.
Specjalną oprawę ma wieczorna modlitwa w każdy piątek i sobotę. W piątek kończy ją modlitwa wokół ikony krzyża, która trwa czasem do późnych godzin nocnych.
W sobotę natomiast tym szczególnym elementem jest światło, które od płonącego paschału przekazywane jest przez dzieci najpierw braciom, a potem wszystkim zgromadzonym w kościele. Każdy wchodzący na modlitwę dostaje małą, cienką świeczkę. Światło świec po kilku minutach wypełnia cały kościół, dając niezwykły efekt migotania i blasku.
Młodzi w Taizé
Taizé ma ogromną siłę przyciągania młodych ludzi, którzy przyjeżdżają tu już od końca lat 50. na tydzień lub co najmniej kilka dni. Przyjeżdżający zostają zakwaterowani w namiotach lub prostych, niewielkich domkach. Biorą udział w spotkaniach zwanych wprowadzeniem biblijnym, niektórzy mogą pomagać w pracach praktycznych (sprzątanie, gotowanie, mycie naczyń) lub wybrać grupę chóru czy ciszy. Uczestniczą w modlitwach, spotkaniach w tzw. małych grupach i warsztatach tematycznych. Wszystkie spotkania prowadzone są w języku angielskim, a jednocześnie są tłumaczone na inne języki.
W przyjmowaniu młodych pomagają braciom siostry ze zgromadzenia św. Andrzeja – międzynarodowej katolickiej wspólnoty zakonnej – oraz polskie siostry urszulanki.
Oprócz młodych spotkać tu można też osoby starsze, a także małe dzieci, bo w Taizé realizowany jest również program dla rodzin. Zamieszkują one kompleks domów zwany Olindą w pobliskim Ameugny, gdzie pokoje i otaczający plac są przystosowane dla dzieci.